สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2816

ผู้คนต่างเบิกตาโพลง และมองอย่างตกตะลึง

ทันทีที่แหวนเทพสูงสุดถูกสวมลงไป ภายนอกก็ส่องแสงสว่างไสวออกมา

พลังอำนาจอันน่าเกรงขามไปแผ่ซ่านไปทั่วทุกสารทิศ

เย่เหยียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลับตาและสัมผัสกับพลังอำนาจของแหวนเทพสูงสุด

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น และรูม่านตาก็เปลี่ยนเป็นสีเหลืองทอง

"สมแล้วที่เป็นแหวนสูงสุดโบราณ ฉันสัมผัสได้ พลังนี้เทียบได้กับเทพเซียนเลยใช่ไหม? ฉันเคยเห็นนะ บนแผ่นดินอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้ คนธรรมดาในบทกวีประเภทนั้นที่สามารถขึ้นสู่สวรรค์ได้! ฉันได้ยินมาว่า เป็นเทพเซียนในสวรรค์ชั้นเก้าที่กำลังเรียกร้องอยู่...."

"ของสิ่งนี้ แน่นอนว่าจะช่วยให้ฉันมีชีวิตอยู่ชั่วนิรันดร!"

เย่เหยียนพูดพึมพำกับตนเอง ลักษณะท่าทางที่เหมือนหลุดออกจากโลกมนุษย์

หลินหยางกระโดดขึ้นมา และต้องการจะสังหารอีกครั้ง

"แปลงร่างเป็นกิเลน!"

เขาคำรามออกมา ร่างกิเลนพุ่งออกมาจากร่างกายของเขา และกดดันเข้าไปที่เย่เหยียน

เสียงคำราม!

กิเลนคำรามและจู่โจมเข้าไปที่เย่เหยียน

แต่เย่เหยียนยกมือขึ้นทันที และสั่นสะเทือนกลับไป

"ดินแดนแตกสลาย!"

ปัง!

ฝ่ามือกระแทกไปบนตัวของกิเลน

ฉับพลันกิเลนทั้งตัวก็ได้แตกเป็นเสี่ยงๆ ราวกับกระจก

หลินอย่างได้เข้ามาประชิดตัวในทันที สองขาของเขาเล่นเล่ห์อย่างดุเดือด และโจมตีด้วยเข็มมังกรหงเหมิงอย่างบ้าคลั่ง

แต่เย่เหยียนก็มีความปรารถนาที่จะสังหารเช่นกัน เขาหยิบเข็มขึ้นมาต่อสู้

ทั้งสองต่อสู้กันไปมา อย่างไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้

"ไป!"

เทียนชูและทุกๆ คนเห็นเช่นนั้น ก็ไม่อยู่เป็นผู้ชมอีกต่อไป พวกเขาออกไปจากทางเข้าพอดี

ถึงแม้ว่าหลินหยางจะต่อสู้อยู่กับเย่เหยียน แต่ตอนนี้หลินหยางก็ยังคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เหยียน

พลังแห่งสวรรค์มีการเลื่อนขั้นอย่างเห็นได้ชัด จึงทำให้เขามีพลังที่จะต่อสู้กับเย่เหยียนได้ แต่มันเป็นเพียงพลังของการต่อสู้เท่านั้น หากคิดที่จะโจมตีเขาจนพ่ายแพ้ มันคือเรื่องเพ้อฝัน

แต่หลินหยางไม่มีทางเลือก

เย่เหยียนได้แหวนเทพสูงสุดไปแล้ว หากได้บรรลุการสืบทอดในนั้น เกรงว่าทั้งดินแดนแห่งความเงียบและความตายและแม้กระทั่งนอกดินแดน คงไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขา

ถึงเวลานั้นหากหลินหยางคิดจะฆ่าเย่เหยียนอีก เกรงว่าจะยากราวกับขึ้นสวรรค์เลย

ด้วยเหตุนี้วันนี้ เขาจะต้องสู้ตายเท่านั้น

"หมื่นวิญญาณร้ายรวมหนึ่ง!"

หลินหยางกำลังต่อสู้พัวพันอยู่ ทันใดนั้นมือทั้งสองก็จับไหล่เย่เหยียนเอาไว้ และคำรามขึ้นมาอย่างฉับพลัน

พลังวิญญาณชั่วร้ายในหลุมฝังศพได้หลั่งไหลเข้าไปทางเขาทันที และห้อมล้อมเขากับเย่เหยียนเอาไว้

เย่เหยียนขมวดคิ้ว เขาหักแขนสองข้างของหลินหยาง และถอยหลังกลับอย่างเต็มกำลัง

คนยังไม่ทันถอนออกจากการห้อมล้อมของพลังวิญญาณชั่วร้าย พลังวิญญาณชั่วร้ายก็ระเบิดออก

ปังๆๆ .....

เสียงระเบิดอย่างรุนแรงดังขึ้นอีกครั้ง

เมื่อการระเบิดสิ้นสุดลง หลินหยางก็ยืนหายใจเหนื่อยหอบ ซ่อมแซมขาทั้งสองข้างให้เหมือนดังเดิม และจ้องมองเย่เหยียนด้วยดวงตาแดงก่ำ

"คาดไม่ถึงว่าคุณจะรู้จักวิชาจอมปีศาจด้วย? น่าประหลาดใจจริงๆ"

"คุณบ้าระห่ำกว่าที่ฉันคิดเอาไว้มาก ตอนนี้คุณมีพลังแห่งสวรรค์ของเทพเซียนแห่งแผ่นดินเป็นที่พึ่ง การฆ่าคุณจะต้องใช้เวลาพอสมควร หากอยู่ข้างนอก ฉันจะยอมเสียเวลาที่จะฆ่าคุณ แต่ว่าตะวันใกล้ตกดินแล้ว ห้องสุสานจะต้องปิดลง ฉันจะปล่อยคุณไปก่อน!"

เย่เหยียนพูดจบ ก็หันหลังกลับ และออกไปจากถ้ำนั้น

หลินหยางกัดฟัน ยังต้องการที่จะตามไป แต่เดินไปได้สองสามก้าว ทั้งตัวของเขาก็เจ็บปวดขึ้นมาอย่างรุนแรง และล้มลงไปกับพื้น

ไม่ได้!

โครงกระดูกเหล่านี้เกิดการกีดกันขึ้นมาอีกครั้ง!

เกิดอะไรขึ้น?

เมื่อครู่นี้ไม่ใช่ว่าหลอมรวมกันสมบูรณ์แล้วหรอกเหรอ?

ใบหน้าของหลินหยางเต็มไปด้วยเหงื่อ กัดฟันนั่งขัดสมาธิ

แต่คราวนี้กระดูกทั่วร่างกายของเขาดูเหมือนจะไม่เชื่อฟัง และพวกมันสั่นสะท้านอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าต้องการที่จะทะลวงเนื้อหนังของหลินหยางออกไป

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?

หลินหยางพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะระงับมัน แต่ก็ได้ผลเพียงเล็กน้อย

กระดูกเหล่านี้ไม่สามารถควบคุมได้ และมันต้องการหลุดออกมาจากเนื้อหนังของเขา.....

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะล้มลงกับพื้น

"หื้ม?"

ในเวลานี้ ดูเหมือนว่าหลินหยางจะสังเกตได้ถึงอะไรบางอย่าง ดวงตาของเขาเบิกกว้าง

เขาที่นอนอยู่บนพื้นก็เผชิญเข้ากับซากศพที่เน่าเปื่อยของเทพสูงสุดอย่างพอดิบพอดี

ครั้งนี้เขาได้พินิจพิเคราะห์ซากศพนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วน

หลินหยางได้คลานขึ้นมาอย่างยากลำบาก และเคลื่อนที่ไปยังศพของเทพสูงสุด

ไม่นาน ใบหน้าของเขาก็ซีดเผือดด้วยความประหลาดใจอย่างยิ่ง

"ฉางหยา?"

เย่เหยียนกล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึม

คนคนนี้เป็นรองผู้นำของสำนักเฉียนคุณเทียนตี้ ศักยภาพเหนือเมฆ ไม่ธรรมดาเป็นอย่างยิ่ง

ไม่คาดคิดว่าฉินหม่านผู้อาวุโสท่านนี้จะเชิญรองผู้นำมาด้วย

ดูท่าสำนักเฉียนคุณเทียนตี้จะให้ความสพคัญกับการดำเนินการในครั้งนี้เป็นอย่างมาก

"เย่เหยียน ฉันรู้ว่าคุณกล้าหาญ แต่วันนี้มีรองผู้นพมาลงมือบัญชาการด้วยตัวเอง และมีตระกูลเจ้าแห่งสำนักของพวกเราหลายตระกูลร่วมลงมือด้วย เกรงว่าถึงคุณติดปีกก็หนีไม่รอด ฉะนั้นทิ้งแหวนเทพสูงสุดเอาไว้! แล้วคุณจะมีชีวิตอยู่ พรสวรรค์ของคุณสูงเช่นนี้ ศักยภาพก็ยอดเยี่ยม เมื่อเวบาผ่านไป ก็จะต้องกลายเป็นการมีอยู่ที่ประเสริฐล้ำเลิศอย่างแน่นอน ถ้าหากต้องถูกฝังอยู่ที่นี่เพื่อแหวนวงเล็กๆ วงหนึ่งแบบนี้ จะไม่รู้สึกเสียใจไปชั่วชีวิตเหรอ?" ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา แล้วเอ่ยปากพูดโน้มน้าว

คนอื่นๆ ที่เหลือก็พูดเกลี้ยกล่อมขึ้นมาตามๆ กัน

"ใช่แล้วเย่เหยียน ส่งแหวนเทพสูงสุดมาเถอะ! ทำไมจะต้องทิ้งชีวิตเพื่อสิ่งนี้ด้วยล่ะ?"

อนาคตของคุณสดใสเป็นอย่างมาก ไม่จำเป็นที่จะต้องยึดติดกับสิ่งนี้เลย"

"หึ! ทุกท่าน ฉันคิดว่าอย่าไปพูดจาไร้สาระกับคนคนนี้เลย ฆ่าทิ้งไปซะเถอะ ส่วนแหวนเทพสูงสุดใครได้ไป ก็ถือว่าเป็นความสามารถขแงคนนั้น!"

"ใช่ ลงมือเถอะ พวกเรามีจำนวนมากขนาดนี้ จะสังหารคนคนนี้ไม่ได้เชียวเหรอ?'

เสียงของแต่ละคนดังขึ้นไม่ขาดสาย

เย่เหยียนมองอย่างเย็นชา แต่หลังจากที่ผ่านไปครู่หนึ่งก็หัวเราะเสียงดัง

"น่าสนใจ! น่าสนใจจริงๆ!"

เสียงหัวเราะดีดังมาจากที่ไกลๆ

บรรดาผู้คนต่างก็ขมวดคิ้วแน่น

แต่เมื่อเห็นใบหน้าของเย่เหยียนค่อยๆ แย่ลง แล้วก้มหน้าลงมองทุกคนที่อยู่เนล่าง

"นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้พบสถานการณษที่น่าสนใจเช่นนี้! พวกคุณต้องการแหวนเทพสูงสุดอย่างนั้นเหรอ? มาสิ ให้ฉันได้เห็นวิธีการของพวกคุณ ฆ่าฉันแล้ว แหวนก็จะเป็นของพวกคุณ!"

เขายกมือขึ้น แสดงแหวนอันแวววาววงนั้น

"เย่เหยียน คุณต้องการจะทำเช่นนี้จริงๆ เหรอ?" สีหน้าของฉางหยาเยือกเย็น

"หากต่อสู้กันอย่างถึงอกถึงใจแล้ว ถึงแม้จะต้อฃสูญเสียแหวนวงนี้ไป จะต้องเสียดายอะไรอีกล่ะ?" เย่เหยียนยิ้มแล้วกล่าว

"หึ! ในเมื่อพูดด้วยดีๆ ไม่ยอมทำตามก็คงต้องใช้กำลังบังคับ! ทุกท่าน ไม่ต้องเกรงใจ ลงมือได้เลย!"

"ฆ่ามัน!"

ตามเสียงที่ดังขึ้น ทุกคนต่างก็พุ่งเข้าไปหาเย่เหยียน

และในสุสานของเทพสูงสุด

หลินหยางมองเนื้อหนังมังสาที่เน่าเปื่อยอย่างอ่อนแรง เงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดก็ยกมือขึ้น และคว้าไปที่หน้าอกของตนเอง

พรวด!

กระดูกอก ถูกเขาดึงออกสดๆ......