สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2833

คนที่อยู่หลังเขามองเห็นการเหนื่อยล้าจากอาการหอบหายใจ หัวใจเต้นเร็วเเรงจนเเทบจะทะลุออกมาจากคอ

ช่างเป็นอะไรที่เเสนจะทรมาน!

เเต่ตั้งเเต่หลินหยางมีชีวิตรอดออกมาจากสุสานศักดิ์สิทธ์ เช่นนั้นเขาจะสามารถมีความรู้สึกหึงหวงได้อย่างไรกัน?

แววตาของหลินหยางนิ่ง เเละเเขนที่สั่นเทา ทันใดนั้นไฟก็ลุกโชนทั่วทั้งเเขนของเขา

โครม!

ทั้งสองจับมือกัน

กลับเห็นว่าฝ่ามือของเซียนเก้าชีวิตมีชีพิษออกมาพร้อมกับไฟที่ลุกท่วมและพลังเปลวเพลิงลุกไหม้ลามไปทั่วเเขนของเธออย่างรวดเร็ว

“ไฟประหลาด?”

เซียนเก้าชีวิตตื่นตกใจอย่างหนักรีบก้าวถอยหลังทันทีไม่กล้าเเม้เเต่จะคิดจึงตัดแขนไปข้างหนึ่ง

หลังจากเเขนที่ถูกตัดร่วงตกถึงพื้นก็กลายเป็นผงเถ้าในทันที

เธอเอื้อมมือกลับเพื่อที่จะดึงเข็มกระดูกสีขาวออกมา จากนั้นแทงลงไปยังไหล่ของตัวเอง

เเขนที่หักทิ้งไปเริ่มมีกระดูกเเละเนื้อใหม่งอกออกมา

“นี่เจ้ารู้จักไฟประหลาดด้วยอย่างนั้นหรือ?”

เซียนเก้าชีวิตกล่าวอย่างเหลือเชื่อ

“ไฟคือพิษที่ร้ายเเรงที่สุด! เซียนเก้าชีวิต ใช่อยู่ว่าท่านปล่อยพิษรอบทิศ แต่พิษของท่านสำหรับข้าเเล้วนั้นใช้กับข้าไม่ได้” หลินหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“อย่าทำเป็นได้ใจไปหน่อยเลย! คิดว่าเซียนเก้าชีวิตอย่างข้าเป็นหมาแมวแล้วมีฝีมือแค่นี้น่ะหรือ?”

เซียนเก้าชีวิตเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา จากนั้นยกมือขึ้นกางออกปรากฏให้เห็นถึงเข็มกระดูกที่มากขึ้น แต่ทว่ากลับไม่ได้โจมตีไปที่หลินหยาง แต่กลับโจมตีไปยังสาวกนับสิบคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขา เข็มกระดูกฝังลงภายในร่างกายโดยทันที

ทันทีที่เข็มกระดูกฝังเข้าร่างกาย เหล่าสาวกนับสิบก็สั่นสะท้านไปทั้งร่าง ต่างพากันล้มลงกองอยู่กับพื้นแล้วเเน่นิ่งไปเหมือนรูปปั้น

ส่วนสาวกส่วนที่เหลือที่ไม่ได้รับการโจมตีจากเข็มกระดูกต่างพากันถอยหนี

“ฆ่าเจ้าด้วยวิธีที่เเสนจะธรรมดา! มันยากเย็นเเสนเข็ญ เพราะเหตุนี้ข้าเลยใช้วิธีนี้ไงล่ะ! ”

เซียนเก้าชีวิตกระโจนตัวเข้าไป จากนั้นลอยตัวขึ้นไปยังท้องฟ้า เเสงสีชมพูสาดส่องบวกกับเเสงของดวงอาทิตย์ส่องกระทบลงมา

หลินหยางรีบปล่อยไฟประหลาดออกมาทันทีเพื่อเผาไหม้เเสงเหล่านี้

เเต่อย่างไรก็ตามเเสงเหล่านี้ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีพิษ ไฟประหลาดคงใช้กับพวกมันไม่ได้

หลินหยางเริ่มเเสดงอาการเคร่งเครียด

เเต่เมื่อมองผ่านเเสงของดวงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมากลับเผยให้เห็นม่านสี่เหลี่ยมที่ครอบหลินหยางเอาไว้ด้านใน

หลินหยางมองด้านซ้านเเละด้านขวาคิดอยากจะออกจากม่านสี่เหลี่ยมนี้

แต่ทว่าเมื่อฝ่าม่านนั้นออกมา รอบทิศพลันเปลี่ยนไปทันที

บรรยากาศโดยรอบไม่ใช่ตระกูลอวี่ที่ทรุดโซมอีกต่อไป เเต่กลับกลายเป็นภูเขาเเละทุ่งหญ้าเขียวขจี

เกิดอะไรขึ้น?

ข้าอยู่ตระกูลอวี่ไม่ใช่หรือ?

หลินหยางเกิดอาการใจเต้นเร็วขึ้นมาในระหว่านั้นก็มองไปโดยรอบ

ด้านหลังก็ไม่ใช่ตระกูลอวี่ แต่กลับเป็นถนนเรียบๆลาดยาวไป

หลินหยางได้แต่ยืนงงและสับสน

ตุ๊กตุ๊ก…

และในขณะนั้นเองรถหรูบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีเเดงสดขับออกมาจากทางเล็กสุดถนนนั้น เเละหยุดรถข้างๆหลินหยาง

หลังจากประตูเปิดออก ซูเหยียนก็ก้าวลงมาจากรถ

ภูเขาเเละลำธารหายไป ท้องฟ้าก็หายไป

ไม่นาน ทัศนียภาพตระกูลอวี่ที่ทรุดโทรมก็กลับมาดังเดิม

จนกระทั่งซูเหยียนก็กลับกลายร่างเป็นเซียนเก้าชีวิต

ขาข้างนึงของเธอยังคงมีเลือดติดอยู่ เธอถูกหลินหยางต่อยเข้าเชิงบังคับให้ถอยกลับไป

เซียนเก้าชีวิตจ้องมองไปที่หลินหยางพร้อมกับหัวเราะออกมา สายตาที่จ้องมองมีเเต่ความสนุก “การโจมตีนี้ของข้า ทำให้ชีพจรของเจ้าสลายไปแล้ว เจ้าหลิน เจ้าตายเเน่”

หลินหยางกุมเข้าที่ท้อง สายตาเย็นชา

เขากวาดตามองทัศนียภาพและเเสงที่ส่องลงมาโดยรอบเเล้วกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ที่เเท้เเล้วเเสงพวกนี้ มีผลกับจิตของคนนี่เอง! สิ่งนี้สินะที่เป็นพิษต่อประสาท?”

“ถูกต้อง! ไฟประหลาดของเจ้าสามารถเผาผงพิษเเละหมอกพิษของข้าได้ แล้วเเสงพิษล่ะ? ไฟของเจ้าเผามันได้ไหม?” เซียนเก้าชีวิตกล่าวพร้อมกับหัวเราะเยาะเย้ยหลินหยาง

“เจ้าสมควรตาย!”

หลินหยางถูกกระตุ้นให้โกรธ ดวงตาทั้งสองค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเเดง

ทัศนียภาพรอบๆก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง

ในเวลานี้ สภาพเเวดล้อมไม่ได้ปรากฏท้องฟ้าสดใสแต่กลับกลายเป็นตึกอาคารสูงใหญ่ที่ทรุดโทรม

ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นเมืองเจียงเฉิง?

หลินหยางสูดลมหายใจลึกๆ

“หลินหยางนี่เเกดูอะไรอยู่? อยากตายนักหรือไง?”

มีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังของเขา

หลินหยางมองย้อนกลับไป

“สื่อหลงเทียน!”