สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2905

หลัวหยามองอย่างตกตะลึง ในสมองว่างเปล่าไปหมด

ฉากฉากนี้ แทนคำพูดนับหมื่นนับพัน

ศักยภาพของทั้งสองฝ่ายยิ่งใหญ่เช่นนี้ สามารถกล่าวได้ว่าฝ่ายของหลินหยางทางด้านนี้ได้ทำการสังหารอยู่ฝ่ายเดียว

หมัวหยาไม่รู้เลยว่า ศักยภาพของผู้แข็งแกร่งเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่ธรรมดา นอกจากนี้ก่อนที่พวกเขาจะเข้าจู่โจมก็ได้รับเข็มเงิน และยาเพิ่มศักยภาพอีกด้วย

ในตอนนี้การฝึกฝนของทุกๆ คนได้เพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว นับประสาอะไรกับการจัดการคนของลัทธิปีศาจสวรรค์ธรรมดาๆ เหล่านี้ด้วยล่ะ?

ร่างกายของหมัวหยาค่อยๆ สั่นเทาขึ้นมา

และในเวลานี้ จู่ๆ เขาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

"ฮ่าๆๆๆๆ ...."

น้ำเสียงดูโศกเศร้าอย่างยิ่ง และมีความวังเวง.....

เขารู้สำนึกแล้ว

แต่มันก็สายไปแล้ว

เขาไม่พูดอะไร และไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อหลินหยาง แต่เขาถอยไปสองสามก้าว ดวงตาแดงก่ำคู่นั้นของเขาจ้องมองไปที่หลินหยาง

ไม่มีความเคียดแค้น

ใช่แล้ว มันเหลือเพียงความไม่ยินยอมเท่านั้น

หลังจากนั้น เขาก็ยกมือขึ้นทันที และจับเข้าไปที่หัวใจของตนเอง

ปัง!

หัวใจยังไม่ทันถูกดึงออกมา ก็ถูกเขาบีบจนระเบิดออก

พรวด!

หมัวหยาถอยหลังไปสองก้าว ที่ปากของเขาพ่นเลือดและเนื้อที่แหลกละเอียดออกมา ความโกรธอย่างบ้าคลั่งในดวงตาสีแดงเลือดได้มลายหายไป.....

"ท่านหมัวหยา!"

ลั่วถานฮวาร้องเรียกเสียงดัง

ใบหน้าของหมัวหยายังคงมีรอยยิ้มอยู่

เขาจ้องมองหลินหยาง และกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า : "พวกเราแปดคนสืบทอดการปกป้องลัทธิมาร ถูกแช่อยู่ในน้ำเลือดกับน้ำโคลนมานานหลายร้อยหลายพันปี ได้กลิ่นเหม็นเน่าและความเสื่อมโทรมตลอดทั้งวัน แต่เพื่อความมั่นใจและศรัทธาในใจ พวกเราก็อดทนต่อไป แต่ไม่คิดเลยว่า ความพยายามของพวกเราจะสูญเปล่า ความทุ่มเทของพวกเรานั้นไร้ประโยชน์......มันเป็นเพราะโชคชะตาจริงๆ เป็นโชคชะตาที่สรรค์สร้างขึ้นมา ฮ่าๆๆๆ ....."

"อย่างน้อยๆ คุณก็ได้ยืนหยัดไปแล้ว" หลินหยางกล่าวอย่างนิ่งสงบ

"แล้วยังไงล่ะ? ท้ายที่สุดก็เดินผิดทาง จะหันกลับมา ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว"

หมัวหยายิ้มแห้งๆ ใบหน้ามีความโศกเศร้า : "คุณทำให้ฉันได้สติแล้ว แต่ฉันไม่สามารถสวามิภักดิ์ต่อคุณได้! ถึงแม้ว่าฉันจะยืนหยัดในทางที่ผิด แต่ท้ายที่สุดฉันก็เป็นปีศาจ! ฉัน มีความทะนงตนในตัวเอง....."

"ฉันไม่ยอมจำนนคุณหรอก และฉันก็จะไม่เชื่อฟังคำสั่งของเจ้าลัทธิ และปล่อยให้เขาบงการอีกต่อไป ฉันยอมตาย! หมอเทวดาหลิน คุณอย่าคิดนะว่ามันจะบรรลุผล เจ้าลัทธิคนนั้น! เขาก็บรรลุผลเช่นกัน! ฮ่าๆๆๆๆ ....."

มัวหยาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ราวกับเย้ยหยันโชคชะตา และประณามฟ้าดิน

แต่เสียงหัวเราะนี้อยู่ได้สักพัก ก็หยุดลงอย่างกะทันหัน

หลังจากนั้น

ตึง!

หมัวหยาล้มลงบนพื้น และไม่ขยับเคลื่นไหวอีก.....

จอมปีศาจทุกๆ คนมองอย่างตกตะลึง และพูดอะไรไม่ออกไปครู่หนึ่ง

ในช่วงเวลาสุดท้ายของหมัวหยา เขาได้ใช้ชีวิตรักษาศักดิ์ศรีเอาไว้

แต่สิ่งที่ต้องเสียไป......มันมากมายเหลือเกิน

หลินหยางเฝ้ามองอย่างเงียบๆ และทอดถอนใจในใจ

"หมอเทวดาหลิน ฉัน....ฉันยอมจำนน...."

ลั่วถานฮวาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป จึงคุกเข่าลง ร้องไห้พร้อมกล่าวออกมา

ความตระหนักรู้ของเธอไม่ได้สูงเท่าหมัวหยา เธอมีความเห็นแก่ตัวที่บริสุทธิ์ที่สุด ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ เธอจะทำอะไรก็ได้

ในแววตาของหลินหยางมีความสะอิดสะเอียน และต้องการจะสังหารลั่วถานฮวาในทันที

แต่ท้ายที่สุดเขายังคงอดทนเอาไว้

"ในเมื่อต้องการยอมจำนน ก็ควรที่จะแสดงความบริสุทธิ์ใจออกมา"

หลินหยางกล่าวอย่างเย็นชา

ลั่วถานฮวาตกตะลึง และเข้าใจในความหมายของหลินหยางทันที จึงตะโกนออกมา : "พวกคุณยังตกตะลึงอะไรกันอยู่ล่ะ? วางอาวุธในมือลงให้หมด และยอมจำนนต่อหมอเทวดาหลินซะ! ได้ยินไหม?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน