สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2914

ดวงตาคู่นี้สว่างไสวเป็นประกายสีทอง ราวกับมองทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง แสดงก็เห็นถึงการกลับมาของจักรวาล ในดวงตาแฝงไปด้วยดวงอาทิตย์ดวงจันทร์และดวงดาว ซ่อนจักรวาลอันลี้ลับเอาไว้

เขาไม่สามารถมองออกได้ว่ามันคือแววตาแบบใด

เพราะเขามีเพียงความรู้สึกเดียวในขณะนี้

นั่นมันคือเรื่องเล็กน้อย!

อยู่ต่อหน้าดวงตาคู่นี้ เขารู้สึกว่าแม้แต่มดบนพื้นดินตนเองก็ไม่สามารถเทียบได้ มันเหมือนกับเม็ดทรายที่ไม่มีค่าพอที่จะกล่าวถึง!

"คุณเป็นใคร? เพราะอะไร.....ถึงจะฆ่าฉัน?"

หลินหยางจ้องมองผู้อาวุโสใหญ่ และกล่าวอย่างเย็นชา

ผู้อาวุโสใหญ่ได้สติกลับมา จึงปล่อยพลังออกมาอย่างฉับพลัน และนำดาบแกว่งออกไป

แต่ในเวลานี้ หลินหยางได้ปล่อยมือแล้ว

ฮู!

ดาบอันแหลมคมนั้นราวกับธนูที่หลุดออกจากสาย ลอยเข้าไปที่ลำคอของหลินหยาง

แต่เมื่อดาบสัมผัสกับคอของหลินหยาง มันก็พังทลายลง และกลายเป็นผุยผงสลายไปกับสายลม

ผู้อาวุโสใหญ่ตระหนักได้ทันทีว่า ดาบของตนเองถูกหลินหยางทำลายไปแล้ว

ลมหายใจของเขาสั่นสะท้าน ครู่หนึ่งก็รู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

นี่คือหมอเทวดาแห่งเมืองเจียงเฉินเหรอ?

สีหน้าของผู้อาวุโสใหญ่ซีดเผือด ไม่กล้าลังเลอีกต่อไป เขาล่าถอยในทันที

เขารู้ดีว่า การจะฆ่าหลินหยางนั้นยากราวกับปีขึ้นสวรรค์ ในเวลานี้ ทำได้เพียงล่าถอยเท่านั้น

"ถอยทัพ! ถอยทัพ!"

ผู้อาวุโสใหญ่ร้องตะโกนออกมา หันหลังกลับวิ่งหนีไป

คนของแดนมรณะทุกคนต่างตกตะลึง

"ผู้อาวุโสใหญ่!"

ผู้คนรีบร้องตะโกนออกมา

หลินหยางเห็นว่า คนที่ตะโกนนั้นคาดไม่ถึงว่าจะเป็นคนที่มาเมืองเจียงเฉินด้วยกันกับเฟิงเซี่ยวสุ่ยเพื่อโจมตีหลินหยางในตอนนั้น

"ที่แท้พวกคุณก็เป็นคนของแดนมรณะนี่เอง!"

หลินหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

ผู้อาวุโสใหญ่มีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก ยังจะสนใจอะไรอีกล่ะ? เขารีบพาคนออกจากสนามรบไปอย่างบ้าคลั่ง

"อย่าไป!"

ผู้นำเกาะบูรพาปรารถนาที่จะตามไป แต่ถูกหลินหยางขัดขวางเอาไว้

"ผู้นำเกาะ ขัดขวางจอมปีศาจเหล่านี้ก็พอ คนของแดนมรณะหนีไม่รอดหรอก!"

หลินหยางกล่าวอย่างสงบนิ่ง และมองกลับไปยังเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์เหล่านั้นอีกครั้ง

สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่คนของแดนมรณะเหล่านั้น แต่เป็นเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์ต่างหาก

อันที่จริงหลินหยางก็เข้าใจว่าทำไมคนของแดนมรณะจึงทำเช่นนี้

อย่างไรเสียแดนมรณะกับหลินหยางก็เป็นศัตรูคู่แค้นกัน ถ้าลัทธิปีศาจสวรรค์ถูกล่มสลายไป ต่อไปก็จะถึงตาของแดนมรณะของพวกเขา

ดังนั้น ผู้อาวุโสใหญ่จึงระดมผู้คนมาที่นี่ เพื่อกำจัดหลินหยาง และป้องกันปัญหาในอนาคต

ตลอดทางพวกเขาสังหารคนของลัทธิปีศาจสวรรค์มาตลอด เพื่อให้เข้าใกล้หลินหยางมากยิ่งขึ้น ทำให้คิดว่าคนของแดนมรณะเหล่านี้อยู่ข้างเดียวกันกับพวกเขา

ตอนนี้เรื่องราวถูกเปิดเผยแล้ว แน่นอนว่ามันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรีบหนีเท่านั้น

และผู้อาวุโสใหญ่ก็สัมผัสได้ถึงลมปราณที่แข็งแกร่งของหลินหยาง เขาพบว่าตนเองไม่มีความกล้าหาญที่จะต่อสู้กับหลินหยาง

ราวกับว่าหลังจากการท้าทายหลินหยาง ตนเองจะต้องถูกตัดศีรษะในวินาทีต่อมา

หลินหยางผลักองครักษ์ที่อยู่ตรงหน้าเขาออกไป และเดินเข้าไปที่เจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์

ในขณะนี้อาการบาดเจ็บของเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์ก็ฟื้นตัวได้ดีเช่นกัน แต่สีหน้าของเขาย่ำแย่อย่างมาก และลมปราณก็สู้ก่อนหน้านี้ไม่ได้

สิ่งที่ไม่น่าเชื่อยิ่งกว่านั้นคือ มีความหวาดกลัวประกายอยู่ในสายตาของเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์ด้วย

ไม่มีใครอยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองเห็น

ดูเหมือนว่าเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์.....จะหวาดกลัวซะแล้ว

"แก.....เมื่อครู่นี้แกคิดจะทำอะไรฉัน?"

เจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์กัดฟันและคำรามออกมา

หลินหยางส่ายหัว ไม่ได้พูดอะไร

อันที่จริงเขาก็แปลกใจอย่างมากเช่นกัน

เดิมทีเขาคิดที่จะใช้กระดูกเทพสูงสุดมาโจมตีเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์ แต่กลับพบว่ากระดูกเทพสูงสุดนั้นอ่อนไหวต่อพลังแห่งสวรรค์เป็นอย่างยิ่ง ด้วยเหตุนี้ หลินหยางจึงมีความคิดที่กล้าหาญ โดยการใช้เข็มเงินเพื่อเปิดชีพจรทั้งหมดในร่างกาย เพื่อใช้กระดูกเทพสูงสุดมาแย่งชิงพลังแห่งสวรรค์ในร่างกายของเขา

ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถใช้เพื่อตนเองได้ แต่ก็สามารถทำให้พละกำลังในร่างกายของเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์หมดสิ้นไปได้

ไม่คิดเลยว่า พลังที่ถูกกระดูกชั้นยอดดูดซับไปจะถูกเขาดึงดูดมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ในตอนนี้อันหนึ่งลดลงอันหนึ่งกลับเพิ่มขึ้น พละกำลังของเจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์ไม่ได้ดีเหมือนก่อนหน้านี้ แต่ศักยภาพของหลินหยางเพิ่มมากขึ้น เขาจะไม่หวาดกลัวได้อย่างไร?

เจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์จ้องมองหลินหยาง ภายในใจนอกจากความกลัวแล้ว ก็ยังมีความโกรธที่ไม่มีที่สิ้นสุดด้วย

เขาไม่รู้ว่าหลินหยางใช้วิธีการใด แต่เขารู้ว่า คนคนนี้จะต้องตาย!

"ไม่มีใครเอาชนะฉันได้! ไม่มีใครสามารถท้าทายอำนาจของฉันได้!! ฆ่ามัน! ฆ่ามัน! ฆ่ามัน! ฉันจะทำให้แกตายโดยไม่มีที่กลบฝังเลย!"

เจ้าลัทธิปีศาจสวรรค์ร้องคำราม และพุ่งเข้าไปที่หลินหยางอีกครั้ง

แต่ว่าเขาถูกหลินหยางแย่งชิงการฝึกฝนไปส่วนหนึ่ง ความเร็วและการตอบสนองจึงไม่ดีเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว

ในทางกลับกัน หลินหยางได้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และหายไปจากตรงนั้น

ถ้าหากหลินหยางมีวิธีการเช่นนี้ ไหนเลยเขาจะยังสนใจอวัยวะภายในและกล้ามเนื้อของหลินหยาง? ก็ควรจะเด็ดขาดที่จะสังหารเขาก็พอ

เพียงแต่น่าเสียดายบนโลกใบนี้ไม่มียาแก้เสียใจในภายหลัง

คนของลัทธิปีศาจสวรรค์เห็นเจ้าลัทธิถูกไล่โจมตีเช่นนี้ ก็ไม่อาจไม่อกสั่นขวัญแขวนได้ แต่ในชั่วขณะหนึ่งพวกเขาก็ไม่อาจโต้ตอบได้ ได้ถึงว่าเจ้าลัทธิขอให้พวกเขาสกัดกั้นหลินหยาง ก็ไม่ได้สนใจมากนัก และตามกันไปขวางเอาไว้

แต่หลินหยางในตอนนี้ก็ราวกับเทพเจ้า แม้ว่าคนของลัทธิปีศาจสวรรค์จะหนาแน่นราวกับน้ำท่วมก็ตาม แต่ก็ไม่หวาดกลัว และหนีอุตลุด แต่สังหารทุกคน ตลอดเส้นทางไม่มีอุปสรรค ไล่โจมตีเจ้าลัทธิโดยตรง เหลือเพียงน้ำเลือดและศพที่อยู่ตลอดทาง

เจ้าลัทธิหนีไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้อย่างบ้าคลั่ง

รวดเร็วอย่างมากไม่ยอมที่จะหยุดแม้แต่ก้าวเดียว

หลินหยางตระหนักได้ว่าเจ้าลัทธิจะต้องมีจุดประสงค์ เพื่อหลีกเลี่ยงการมีปัญหาแทรกซ้อนขึ้นมา เขาจึงกระโดดขึ้น แล้วเร่งความเร็วจนถึงขีดสูงสุด ทันใดก็เข้าใกล้ระยะห่างกับเจ้าลัทธิ

"โจมตี!"

จากนั้นหลินหยางก็ตะโกนเสียงดัง สถานการณ์อันน่าสะพรึงกลัวก็ได้ลงมาจากฟ้า แล้วถล่มไปยังเจ้าลัทธิ

เจ้าสำนักไม่ทันได้ระวังตัว คนก็ได้ถูกสถานการณ์ควบคุม จึงล้มลงกับพื้นทันที และตกอยู่ในที่นั่งลำบากอย่างยิ่ง

หลินหยางเห็นเช่นนี้ ก็ชี้นิ้วเล็กน้อย

ชิ้ง!

เข็มมังกรหงเหมิงกลายเป็นแสงสีทองหลายสิบสาย และทั้งหมดก็ไปรวบอยู่ที่แขนของเขา

หลังจากที่เข็มมังกรเข้าสู่กระดูก แขนของหลินหยางก็กลายเป็นหลากสีสัน

เขาล็อกเอาไว้บนตัวของเจ้าลัทธิ แล้วกระโดดขึ้น จากนั้นก็โจมตีไปที่ตัวของเขา ราวกับอุกกาบาตที่ตกลงมา

การโจมตีนี้ จะต้องกวาดล้างเจ้าลัทธิจนสิ้นซากอย่างแน่นอน!

แต่ในช่วงเวลาที่สำคัญนี้

"เจ้าหนุ่ม! กล้าโจมตีผู้นำลัทธิมารของฉันเหรอ?"

เมื่อเสียงพูดจบลง ชี่อสูรอันดำสนิทจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งมาจากด้านหน้า แล้วเข้าปะทะไปยังหลินหยางโดยตรง

สายตาของหลินหยางเข้มงวด และบิดแขนทันทีเพื่อปะทะเข้ากับชี่อสูร

ตูม!

พลังทั้งสองเข้าปะทะกัน สาดระลอกคลื่นแห่งการทำลายล้าง และสั่นสะเทือนสังหารผู้คนกว่าพันคนในทุกทิศทาง ทำให้ภูเขานับไม่ถ้วนราบเรียบ และทำลายฟ้าดินโดยรอบให้แตกร้าว

ร่างของหลินหยางสั่นเล็กน้อย แต่ไม่ได้ถอยหลังกลับ

แต่ชี่อสูรได้ระเบิดออกมาพร้อมกัน เหลือเพียงเส้นทางเล็กๆ ให้ล่าถอย

หลังจากชี่อสูรหยุดลง มันก็จุดประกายอีกครั้ง

หลินหยางจ้องเขม็ง แต่กลับพบภาพเงารางๆ สองสามเงาในชี่อสูร

"ผู้อาวุโสทุกท่าน ช่วยฉันด้วย!"

เจ้าลัทธิร้องเรียกอย่างตื่นเต้น และรีบคืบคลานไปทางด้านนั้น