สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2935

หลินหยางไม่เข้าใจว่าโจวสืออวิ้นและพรรคพวกของเขากำลังคิดจะทำอะไรอยู่ แต่มันก็ยากที่จะปฏิเสธ

อย่างไรก็ตามหากคนอื่นแสดงความจริงใจมาก แล้วพวกเขาปฏิเสธ มันจะไม่เท่ากับว่าว่าพวกเขาใจแคบและหยางฮัวไม่มีความอดทนอย่างนั้นหรือ?

เพื่อให้เข้าใจถึงเจตนาของสมาชิกของตำหนักพญามังกร หลินหยางทำได้เพียงเห็นด้วยไปพลางๆเท่านั้น

“ถ้าเจ้าต้องการ เจ้าก็สามารถอยู่ได้แต่ ต้องปฏิบัติตามกฎของที่นี่ หากข้าพบว่าเจ้าคิดจะสร้างปัญหาที่นี่ ข้าจะไม่สนใจว่าเจ้าจะมาจากตำหนักพญามังกรหรือไม่ ข้าจะลงโทษเจ้าตามกฎของหยางหัวเข้าใจไหม?”

หลินหยางพูดอย่างจริงจัง

“หมอเทวกาหลิน อย่าดูแคลนพวกเรา ผู้คนในตำหนักพญามังกร นั้นมีหลักการมาโดยตลอด! เรื่องในคราวนี้สืออวิ้นเป็นคนเริ่มก่อน ดังนั้นเราจึงอยู่ต่อ และพวกเราก็ไม่ต้องการให้เจ้ามีอคติกับตำหนักพญามังกรของเรา เจ้าอย่าคิดมากไปเลย!"

โจวโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะพูด

“ไม่เป็นไร หากเจ้าจริงใจ ข้าก็จะปฏิบัติต่อคุณอย่างไม่เห็นแก่ตัว อีกสักครู่จะมีคนไปทำความสะอาดห้องให้พวกเจ้า ดังนั้นตอนนี้พวกเจ้าก็อยู่ที่นี่ไปก่อน”

หลินหยางพูดอย่างสงบ จากนั้นหันกลับเข้าไปในห้อง

โจวโม่เฝ้าดูอย่างเงียบๆ มุมปากของเขาอดไม่ได้ที่จะยกขึ้น และเขาก็หันหลังและจากไปอย่างรวดเร็ว

“ท่านพี่ มีอะไรเหรอ?”

โจวสืออวิ้นพักอยู่กับจื่อ้ายและพรรคพวกของเขา เมื่อเขาเห็นโจวโม่เดินใกล้เข้ามา เขาก็ถามทันที

“หมอเทวดาหลินตกลงแล้ว เราจะอยู่ที่นี่จนกว่าอาคารพักรักษาตัวจะสร้างแล้วเสร็จ” โจวโม่อพยักหน้า

“พี่โม เจ้าไปพูดเริ่องนั้นมันกับผู้ชายคนนั้นจริงๆเหรอ? พวกเราเป็นสมาชิกของตำหนักพญามังกรนะ แล้วเราจะอยู่ในตรอกคับแคบแบบนั้นได้ยังไง? ถ้ามีข่าวลือออกไป คนนอกจะไม่หัวเราะเยาะพวกเราเหรอ?”

จื่ออ้ายยังคงไม่มั่นใจเม้มริมฝีปากของเธอแล้วพูดด้วยความโกรธ

“ถ้าไม่งั้น เสี่ยวอ้ายเจ้ากลับไปก่อนได้”

โจวโม่กล่าว

“ไปก็ไปสิ! สถานที่แบบนี้ก็มีแต่ผีเท่านั้นแหละ!”

จื่ออ้ายเริ่มหยุดหงิด

"เช่นนั้นก็น่าเสียดาย"

โจวสืออวิ้นยิ้มและพูดว่า "พี่อ้าย คงไม่รู้ว่าห้องที่หมอเทวดาหลินจัดสรรให้นั้นหรูหราและเต็มไปด้วยพืชพรรณ พืชพรรณเหล่านี้เป็นยาหายาก แค่ได้กลิ่นหอม พวกมันทั้งหมดก็มีสรรพคุณในการยืดอายุและเพิ่มความสามารถ!”

เมื่อจื่ออ้ายได้ยินดังนั้น ใบหน้าสวยของเธอก็แดงขึ้นมาทันที เธอเริ่มลังเลและพูดว่า "ไม่ พวกเรามาด้วยกัน ถ้าเราจะไป เราก็ต้องไปด้วยกัน ถ้าไม่พาสืออวิ้นกลับไป แล้วจะรายงานท่านเจ้าตำหนักได้อย่างไร ข้า... ข้าต้องอยู่ต่อ!”

โจวสืออวิ้นและคนอื่น ๆ มองดูเธออย่างสนุกสนาน ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

“ตำหนักพญามังกรของข้ารู้วิธีฆ่าฟันเท่านั้น แต่ไม่เชี่ยวชาญทักษะทางการแพทย์ ในตำหนักทั้งหมด มีเพียงจิตราชามังกรเท่านั้นที่เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ แต่การที่หมอเทวดาลินใช้ยาในทุกด้านของชีวิตเพื่อบำรุงร่างกายและเพิ่มความสามารถเป็นเรื่องยากมาก ข้าก็เลยถือว่านี่เป็นโอกาส!”

โจวโม่ยิ้มเบา ๆ

“พี่พูดถูก!”

“ก็แค่... ควรอธิบายให้ท่านเจ้าตำหนักอย่างไร?”

มีคนถามขึ้น

"นี้..."

โจวโม่ขมวดคิ้วและครุ่นคิด

การที่โจวสืออวิ้นมาใช้แรงงานขนย้ายอิฐนั้น ต้องทำให้เจ้าตำหนักโกรธมาก หากเธอรู้ว่าคนเหล่านี้ย้ายมาที่นี่ด้วยกัน เธอจะต้องโกรธแทบตายแน่...

เมื่อทุกคนกำลังคิดถึงมาตรการรับมือ

อืดด อืดด...

โทรศัพท์ของโจวโม่สั่น

เมื่อมองแวบแรกก็เห็นเจ้าตำหนักมังกรม่วงโทรมา

“พี่โม่...”

จื่ออ้ายตะโกน

โจวโม่ส่งสัญญาณให้เงียบ จากนั้นกดปุ่มรับสาย

"ท่านอาจารย์"

โจวโม่ตะโกนไปที่หน้าจอด้วยความเคารพ

“สืออวิ้นอยู่ที่ไหน” เสียงเย็นชาของเจ้าตำหนักมังกรม่วงดังออกมา

“ท่านอาจารย์ ข้ามาแล้ว!”

ใบหน้าใหญ่ของโจวสืออวิ้นหันไปทางหน้าจอทันที และหมวกแข็งขนาดใหญ่ก็จ้องมองเป็นพิเศษ

"เจ้า...."

ความโกรธที่ปะทุขึ้นบนใบหน้าที่ยังคงเย็นชาของเจ้าตำหนักมังกรม่วง

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี โจวโม่จึงผลักโจวสืออวิ้นออกไปทันที และพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า "ท่านอาจารย์ สืออวิ้นนปลอดภัยดี โปรดวางใจได้ว่าหมอหลินไม่ได้จงใจทำให้เขาต้องเจอเรื่องลำบาก"

"เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็รีบพาเขากลับมาเร็วๆ ข้าจะลงโทษเขาอย่างรุนแรง!"

เจ้าตำหนักมังกรม่วงพูดด้วยความโกรธ

“ขอรับ...แต่ท่านเจ้าตำหนักเราอาจจะกลับไปตำหนักพญามังกรช้าสักหน่อย”

โจวโม่กระซิบ

"ทำไมล่ะ?"

เจ้าตำหนักมังกรม่วงขมวดคิ้ว และเสียงก็ดูค่อนข้างไม่พอใจ

โจวโม่ลังเลอยู่พักหนึ่ง และพูดอย่างระมัดระวัง "เราอาจพบเบาะแสของหมัวหลัวเทียนในเมืองเจียงเฉิงแล้ว..."

ท้ายที่สุดแล้ว คุณอารองเซี่ยก็ยังเป็นสมาชิกของคนรุ่นเก่าที่มีพลังมหาศาล หากหลินหยางสามารถรักษาคุณอารองเซี่ยได้ เกาะเทพตะวันออกจะมีต้นไม้พิเศษขึ้นมาหนึ่งต้นซึ่งพวกเขาจะสามารถอยู่อย่างสงบสุขไปกับร่มเงาที่มีอยู่ได้อย่างแน่นอน

“ตอนนี้คุณอารองเซี่ยเป็นยังไงบ้าง?”

หลินหยางถาม

“ดีขึ้นมากแล้ว แต่ยังมีปัญหาทางจิตอยู่บ้าง เขายังคงฟั่นเฟือน จำคนอื่นไม่ได้ โชคดีที่สุดท้ายเขาไม่คุ้มคลั่ง ไม่งั้นเราทนไม่ไหว”

ผู้นำเกาะบูรพายิ้มอย่างขมขื่น

“เขาถูกวางยาพิษมากเกินไป และพิษก็แทรกซึมเข้าไปในไขกระดูก เป็นไปไม่ได้ที่จะกำจัดพิษในไขกระดูกของเขาตามใบสั่งยาที่ข้าสั่งเท่านั้น มันต้องการแรงเสริมจากภายนอก” หลินหยางกล่าว

“ดังนั้น ทุกอย่างเหลือไว้สำหรับแม่ทัพหลินเi”

ผู้นำเกาะบูรพาโค้งคำนับ

"ไม่ต้องกังวล ข้าจะทำให้ดีที่สุด"

หลินหยางเดินเข้าไปในเกาะตะวันตกภายใต้การนำของผู้นำเกาะ

พวกเขาจงใจสร้างบ้านที่นี่เพื่อเป็นบ้านของคุณอารองเซี่ย และยังมีทหารรักษาการณ์ชั้นยอดอีกหลายคนบนเกาะนี้

เห็นได้ชัดว่าเจ้าของเกาะบูรพายังคงกังวลว่าลุงเซี่ยที่สองจะคลุ้มคลั่นไปจริงๆ

ท้ายที่สุดแล้ว ความแข็งแกร่งของลุงเซี่ยที่สองนั้นน่ากลัวเกินไป และไม่มีใครในเสินเต่าสามารถแข่งขันกับเขาได้

หลินหยางเดินเข้าไปในห้อง

ในขณะนี้ คุณอารองเซี่ยกำลังนอนอยู่บนเตียงราวกับว่าเขาหลับไปแล้ว

แต่เมื่อหลินหยางเพิ่งเข้ามาใกล้เตียง

“หืม?”

ทันใดนั้นลุงเซี่ยก็ลืมตาขึ้น รูม่านตามีขนาดใหญ่มาก เขาลุกขึ้นนั่งทันทีและจ้องมองที่หลินหยาง

"เจ้าคือใคร?"

"เจ้ามาทำอะไรที่นี่?"

“ไปให้พ้น! ไปให้พ้น!”

“ข้าจะฆ่าเจ้า ข้าจะฆ่าเจ้า!”

เขาคำรามครั้งแล้วครั้งเล่า พูดติดขักไม่ต่อเนื่อง แต่ถึงแม้เขาจะพูดจาดุร้าย แต่เขากลับไม่เคลื่อนไหวใดๆ กลับดูยอมจำนนราวกับว่าเขากำลังกลัวมาก

หลินหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจู่ๆ ก็ยกมือขึ้นและแทงเข็มเงินไปที่คอของลุงเซี่ย

ชึก!

เข็มเงินแทงทะลุ และคุณอารองเซี่ยก็ล้มตัวลงบนเตียงทันทีและตกอยู่ในสภาพหมดสติ