สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2942

ตอนนี้ทั้งสองรู้สึกตกตะลึงอย่างมาก

พวกเขาเองก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่าร่างกายของหลินหยางจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าเทพเซียนผู้เป็นอมตะเสียอีก

อะไรกันเนี่ย?

เช่นนั้นก็หมายความว่าเราได้ช่วยให้เขาพัฒนาความสามารถและระดับขั้นวรยุทธ์ โดยที่ไม่ได้ทำให้ร่างกายของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ และหมดลมหายใจลง แต่กลับเป็นการช่วยเหลือศัตรูและทำให้ตัวเองต้องถึงจุดจบ?

ทำยังไงดี?

ทั้งสองต่างตัวสั่นสะท้านอย่างไร้ที่พึ่ง

"หนี!"

หวางอี้เซิงกัดฟันและหันหลังวิ่งหนีออกไป

อย่างไรก็ตาม ขณะที่พวกเขาเตรียมกระตุ้นพลังเพื่อต้านทานการโจมตีของหลินหยาง แต่วินาทีต่อมา พลังที่เข้ามากดทับพวกเขาอย่างหนักหน่วงก็พลุ่งพล่านเข้ามาจนพวกเขาถูกกดทับลงกับพื้นดิน แม้แต่ใบหน้าก็แนบไปกับพื้นดินอย่างไม่สามารถขยับตัวได้

วินาทีนี้ สีหน้าของพวกเขาต่างตึงเครียดและเข้าใจแล้วว่าตัวเองไม่สามารถหลบหนีไปไหนได้

"ไว้ชีวิตเราด้วย! ไว้ชีวิตพวกเราด้วยเถอะ!"

ในที่สุดหยูซานสุ่ยก็ทนไม่ได้และร้องตะโกนออกมา

"เราผิดไปแล้ว ขอร้องล่ะ ได้โปรดไว้ชีวิตเราด้วยเถอะ! เพียงแค่คุณยอมปล่อยเราสองคนไป เรายอมทำตามที่คุณต้องการทุกอย่างเลย!"

"ไว้ชีวิตพวกเราด้วยเถอะนะ!"

ทั้งสองตะโกนออดอ้อนอย่างคลุ้มคลั่ง

หลินหยางจ้องมองพวกเขาอย่างไม่สบอารมณ์ขณะกำลังครุ่นคิดอยู่ในใจ และจากนั้นก็หยิบเข็มเงินออกมา

"ผมมีสองตัวเลือกให้พวกคุณ หนึ่ง รักษาวรยุทธ์ไว้ แต่ไม่ต้องการชีวิต สองต้องการรักษาชีวิตไว้ แต่ไม่ต้องการวรยุทธ์ พวกคุณเลือกเอง"

"อ๋า?"

ทั้งสองเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

พวกเขารับรู้ได้ถึงความกังวลใจของหลินหยาง

วรยุทธ์ของพวกเขาสูงเกินไป

นอกจากหลินหยางแล้ว ใครก็ไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้

หลินหยางรู้ว่าเพียงยาอายุวัฒนะคงไม่สามารถควบคุมพวกเขาสองคนได้ และจำเป็นต้องทำลายวรยุทธ์ของพวกเขาเท่านั้น

หากไม่ใช่เพราะความรู้ที่พวกเขามีเกี่ยวกับการบรรลุระดับขั้นเทพเซียนแห่งแผ่นดินละก็ หลินหยางคงไม่มีทางคิดจะเก็บพวกเขาสองคนไว้อย่างแน่นอน

หวางอี้เซิงและหยูซานสุ่ยพากันลังเลใจขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้สึกตัดสินใจยากอย่างมากกับความพยายามอย่างตรากตรำกว่าร้อยปี

แต่หากไม่ยอมแพ้ก็เท่ากับพวกเขาต้องตายเท่านั้น โดยไม่มีทางเลือกอื่นเลย

ทำยังไงดี?

"ดูเหมือนว่าพวกคุณจะมีคำตอบอยู่แล้ว"

หลินหยางกล่าวพร้อมกับเล็งเข็มไปที่ทั้งสองคน

ทั้งสองรู้ดีว่าหลินหยางเป็นคนหนึ่งที่มีความสามารถและเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ทางการต่อสู้ ฉะนั้นเข็มนี้จะต้องทำให้พวกเขาถึงแก่ความตายอย่างแน่นอน

"เราไม่ต้องการวรยุทธ์! เราต้องการมีชีวิตอยู่! เราต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไป!"

"อย่าฆ่าเราเลย! อย่าฆ่าเรา!"

หากไม่มีชีวิตแล้วยังจะพูดถึงวรยุทธ์อะไรอีก?

หากยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่กลัวที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง!

ทั้งสองไม่มีทางเลือกอื่น

"ดีมาก!"

หลินหยางพยักหน้าและปักเข็มไปทันที

ทันใดนั้นเอง เส้นพลังปราณของพวกเขาก็แตกและก๊าซพิษชนิดหนึ่งก็เข้ามาปกคลุมเวียนวนอยู่รอบตัวพวกเขา

ทั้งสองตัวสั่นสะท้านและจากนั้นก็รู้สึกร่างกายไร้เรี่ยวแรง

"ขอบคุณมาก ขอบคุณมากที่ไว้ชีวิตพวกเรา!"

หวางอี้เซิงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า

"รู้ไหมว่าทำไมผมไม่ฆ่าพวกคุณ?"

"รู้...รู้ครับ คุณอยากให้เราช่วยให้คุณบรรลุวรยุทธ์ระดับขั้นเทพเซียนแห่งแผ่นดิน..."

"พวกคุณรู้ก็ดีแล้ว!"

หลินหยางพยักหน้าและกล่าว "พวกคุณวางใจได้ หากพวกคุณร่วมมือกับผมเป็นอย่างดี ผมสัญญาว่าหลังจากที่ผมบรรลุระดับขั้นเทพเซียนแห่งแผ่นดินไปแล้ว ผมจะทำให้วรยุทธ์ของพวกคุณกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ก่อนจะถึงตอนนั้น พวกคุณจะต้องจงรักภักดีและเชื่อฟังคำสั่งของผม เข้าใจไหม?"

"อะไรนะ? ทำให้วรยุทธ์ของพวกเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม?"

ทั้งสองเงยหน้าขึ้นอย่างตื่นตระหนก

"คุณไม่ได้หลอกให้เราฝันลมๆ แล้งๆ ใช่ไหม วรยุทธ์ของเราถูกคุณทำลายลงแล้ว ตอนนี้เราเป็นเพียงคนพิการ จะทำให้เป็นเหมือนเดิมได้ยังไง?"

"คุณวางใจได้ ผมจะช่วยให้คุณบรรลุระดับขั้นเทพเซียนแห่งแผ่นดิน แต่เรื่องนี้อย่าได้พูดอีกเลย เราไม่อยากรู้สึกผิดหวังอีกแล้ว"

ตอนนี้วรยุทธ์ของพวกเขาได้ถูกทำลายลงแล้วและรู้สึกปลงแล้ว หากพวกเขายังคงนึกถึงเรื่องนี้อยู่ พวกเขาจะไปคอยรับใช้เชื่อฟังหลินหยางได้ยังไง?

"ดูเหมือนว่าพวกคุณจะรู้จักฝีมือของผมไม่ดีพอสินะ"

หลินหยางพยักหน้าและเดินออกจากถ้ำทันที

"พวกคุณตามผมมา!"

ภายนอกถ้ำที่ตอนนี้มียอดฝีมือจำนวนมากต่างมารวมตัวกัน

ผู้นำเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ เชวียชิว เหลยฟู่และคนอื่นๆ ต่างก็มารวมตัวกัน ทุกคนต่างจับจ้องไปที่หน้าปากถ้ำอย่างใจจดใจจ่อ

หลินหยางกล่าว

ทุกคนทำได้เพียงทำตามคำสั่งของหลินหยาง

"คนที่บาดเจ็บล้มตายอยู่ที่ไหน? ตอนนี้ผมต้องทำการรักษาให้พวกเขา"

หลินหยางพูดกับผู้นำเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์

"ผู้บัญชาการหลิน ตามผมมา!"

ผู้นำเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์รีบเดินนำไปทันที

"พวกคุณก็ตามมาด้วย"

หลินหยางกล่าว

ทั้งสองต่างมองหน้ากันและรีบเดินตามไป

เวลานี้ บริเวณลานจัตุรัสของเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ได้มีศพจำนวนกว่าร้อยศพเรียงรางอยู่ ศพเหล่านี้มีทั้งที่สภาพสมบูรณ์และสภาพไม่สมบูรณ์ปะปนกันไป

ผู้คนของเกาะบูรพาศักดิ์สิทธิ์ต่างพากันเดินทางมาหลังจากได้รับข่าว

คนเหล่านี้ล้วนเป็นญาติของผู้ตาย และดวงตาของทุกคนแสดงความกังวลและความคาดหวัง และบางคนถึงกับคุกเข่าลงบนพื้นและสวดภาวนาอย่างเงียบๆ

หลินหยางขอให้เหลยฟู่เตรียมเครื่องมือ และเขาก็เริ่มรักษาในลานจัตุรัสนี้

หวางอี้เซิงและหยูซานสุ่ยเองก็คอยมองอยู่ข้างหลัง หลินหยางเองก็คอยเรียกใช้พวกเขาอยู่ตลอดเวลา

ทั้งสองต่างงุนงงและไม่เข้าใจว่าหลินหยางต้องการทำอะไรกันแน่

แต่ไม่นานพวกเขาก็เข้าใจถึงความพยายามของหลินหยาง

จากนั้นก็เห็นว่าคนที่ถูกพวกเขาฆ่าตายค่อยๆ ฟื้นกลับขึ้นมามีชีวิตเหมือนเดิมด้วยการรักษาช่วยชีวิตอย่างน่าทึ่งของหลินหยาง

ชีพจรของพวกเขากลับมาเต้นเหมือนเดิมและจากนั้นก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

"ฟื้นแล้ว! ฟื้นแล้ว!"

"ที่รัก ฉันนึกว่าจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว!"

"คุณพ่อ พ่อฟื้นแล้ว? เยี่ยมไปเลย! ฮือๆ..."

บริเวณลานจัตุรัสดังระงมไปด้วยเสียงร้องไห้

เมื่อเห็นมาถึงตอนนี้ หวางอี้เซิงก็เงียบ

"หวางอี้เซิง คุณว่าไง?"

หยูซานสุ่ยมองไปที่หลินหยางและถามเสียงแหบแห้ง

"ทักษะการแพทย์ของเขาคนนี้วิเศษและน่าทึ่งมาก ไม่แน่เขาอาจทำให้วรยุทธ์ของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ได้!"

หวางอี้เซิงกล่าวเสียงเคร่งขรึม