สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2953

หลังจากที่ลัทธิปีศาจสวรรค์ถูกกำจัดให้สิ้นซากเป็นเวลานาน ไม่น่าแปลกใจเลยที่เย่เหยียนไม่เคยมาที่เมืองเจียงเฉิงเพื่อแย่งกระดูกเทพสูงสุดเลย

ปรากฎว่าตำหนักเทียนเสินกำลังประสบปัญหาใหญ่นั่นเอง

หลินหยางไม่แปลกใจเลยที่กลุ่มที่มีอำนาจพิเศษหลายกลุ่มเลือกโจมตีตำหนักเทียนเสิน

ในสายตาของผู้คนในดินแดนแห่งความเงียบและความตาย เย่เหยียนได้รับพลังพิเศษจากสุสานเทพผู้สูงสุด ทำให้ผู้คนนับไม่ถ้วนอิจฉา

ดังสุภาษิตที่ว่าถ้าบริสุทธิ์ก็จะมีความผิดหากตั้งครรภ์

เหล่าเจ้าแห่งสำนักที่ทรงอำนาจเหล่านั้นจะทนดูเย่เหยียนนั่งและเพลิดเพลินไปกับโอกาสที่น่าอัศจรรย์นี้ได้อย่างไร

แม้ว่าตอนนี้เย่เหยียนจะอยู่ในขั้นเทพเซียนแห่งแผ่นดิน แต่ก็ยังมีคนที่กล้าเสี่ยงอยู่เสมอ

เจ้าเมืองหนานหลี่เฉิงสันนิษฐานว่าได้เรียนรู้ถึงความบาดหมางของ หลินหยางกับเย่เหยียนจากหร่านอ้ายท้ายที่สุดแล้ว คนจากตระกูลอวี่ก็ถูกสั่งไปตรงจสอบรอบๆตำหนักเทียนเสิน โดยทำหน้าที่เป็นสายสืบของ หลินหยางและเฝ้าดูการกระทำของตำหนักเทียนเสิน

เมื่อเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น ในมุมมองของเเจ้าเมืองหนานหลี่เฉิง มันเป็นโอกาสที่ดีที่จะกำจัดเย่เหยียนดังนั้นเขาจึงขอให้หนานซิ่งเอ๋อร์รายงานข่าว

หลินหยางคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า "คุณซิ่งเอ๋อร์ คุณกลับไปก่อน ข้าจะเตรียมการบางอย่างก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังดินแดนแห่งความเงียบและความตาย"

"เราไปด้วยกันเลยเถอะ"

“คุณซิ่งเอ๋อร์เรื่องนี้สำคัญมาก คุณต้องกลับไปรายงานก่อน ไม่ให้มีการล่าช้า!”

หลินหยางพูดอย่างจริงจัง

หนานซิ่งเอ๋อร์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พยักหน้าและพูดว่า: "เอาล่ะ ซิ่งเอ๋อร์เชื่อฟังสามี"

หลินหยางส่ายหัว และไม่สนใจที่จะแก้ไขความคิดของผู้หญิงคนนั้น

หลังจากที่หนานซิ่งเอ๋อร์จากไป หลินหยางก็โทรหาผู้บริหารอาวุโสของหยางหัวทันที

“อะไรนะ? หมอเทวดาหลิน ท่านยังต้องการไปดินแดนแห่งความเงียบและความตายอีกเหรอ?”

“ท่านบอกเราว่าท่านไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนักปราชญ์เย่เหยียน แล้วท่านจะฆ่าเขาได้อย่างไร?”

“ข้าคิดว่าการไม่เสี่ยงจะเป็นการที่ดีกว่า แล้วรอดูว่าเกิดอะไรขึ้นและดูว่าเจ้าแห่งสำนักเหล่านั้นในดินแดนแห่งความเงียบและความตายสามารถกำจัดเย่เหยีนได้หรือไม่ หากพวกเขาสามารถกำจัดได้ ทุกคนจะได้รับความสบายใจไปด้วย หากไม่สามารถกำจัดได้ ก็ค่อยไปกำจัด มันอาจไม่มีประโยชน์สำหรับท่านที่จะไป ทำไมท่านไม่อยู่ที่เมืองเจียงเฉิงเตรียมตัวให้พร้อมก่อนเพื่อต่อสู้กับเย่เหยียน?”

ผู้คนพูดต่างพูดกันว่าพวกเขาไม่เห็นด้วยกับการที่หลินหยางจะไปคนเดียว

แต่หลินหยางก็ยังตัดสินใจว่าจะไป

“ที่ข้าไปที่ดินแดนแห่งความเงียบและความตายนครั้งนี้ไม่เพียงแต่เพื่อกำจัดเย่เหยียนเท่านั้น แต่ยังเพื่อหาโอกาสด้วย! หากข้าสามารถทะลวงผ่านขั้นปัจจุบันไปได้ ข้าก็จะไม่กลัวเย่เหยียนอีกต่อไป! ตำหนักเทียนเสินที่คอยก่อให้เกิดภัยคุกคามต่อเราก็จะไม่มีอีกต่อไป"

หลินหยางกล่าว

"นี้...."

เมื่อเห็น หลินหยางยืนกรานครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกคนไม่มีทางเลือกนอกจากยอมแพ้

“ข้าจะฝากยาอายุวัฒนะจำนวนหนึ่งไว้ให้เจ้า เพื่อช่วยให้เจ้าจัดการกับเหตุฉุกเฉิน ในขณะที่ข้าไม่อยู่ โปรดจำไว้ว่าหากมีสถานการณ์ใดๆเกิดขึ้นก็สามารถส่งคนไปยังดินแดนแห่งความเงียบและความตาย เพื่อแจ้งให้ข้าทราบได้ทันที! ข้าจะรีบกลับช่วยเหลือโดยเร็ว "

“รับทราบ”

หลังจากที่หลินหยางอธิบายเรื่องนี้แล้ว เขาก็เก็บตัวอยู่ในห้องปรุงยา โดยตั้งใจที่จะปรุงยาชุดที่รักษาโรคทุกชนิดได้สำหรับในกรณีฉุกเฉิน

แต่หลังจากอยู่ในห้องปรุงยาได้เพียงสองวัน ก็มีโทรศัพท์มาจากซูเหยียน

“เสี่ยวเหยียน มีอะไรเหรอ?”

หลินหยางหยุดการปรุงยาและถามทางโทรศัพท์

“หลินหยาง คุณอยู่ที่ไหน? คุณว่างไหม? คุณไปที่ไหนสักแห่งกับฉันหน่อยได้ไหม?”

ซูเหยียนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์พูดออกมาอย่างลังเล

"จะไปที่ไหนเหรอ?"

หลินหยางถาม

"มหาวิทยาลัยเก่าของฉันน่ะ....."

ซูเหยียนกล่าว

"โอ้?"

หลินหยางรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

เรื่องดินแดนแห่งความเงียบและความตาย ไม่ได้ด่วนนักหลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง หลินหยางก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ไม่มีปัญหา! ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้!”

หลังจากออกจากห้องปรุงยา หลินหยางก็กลับมาสู่สภาพปกติ ใส่ชุดสูท และกลับบ้าน

ในขณะนี้ ซูเหยียนสวมชุดนักเรียนจริงๆ เธอดูอ่อนเยาว์และน่ารัก และเธอก็ดูไม่เหมือนผู้หญิงที่แข็งแกร่งเลย

หลินหยางจ้องมองอย่างว่างเปล่า ค่อนข้างตกตะลึง

"มองอะไรล่ะ?"

แก้มของซูเหยียนกลายเป็นสีแดง และเธอก็อดไม่ได้ที่จะพูด

“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอแต่งตัวแบบนี้”

หลินหยางกลับมามีสติสัมปชัญญะและยิ้ม

“วันนี้เป็นวันครบรอบ 50 ปีของมหาวิทยาลัยเก่าของฉัน อาจารย์หวังว่าฉันจะกลับไปดูได้ แต่ฉันกังวลว่าจะมีปัญหาบางอย่างฉันจึงอยากพาคุณไปด้วย ไปกับคุณปัญหาคงจะมีน้อยลง"

ซูเหยียนถอนหายใจ

หลินหยางพยักหน้า เข้าใจได้โดยธรรมชาติว่าซูเหยียนหมายถึงอะไร

ครูคนอื่นๆ ในออฟฟิศก็อดหัวเราะไม่ได้เช่นกัน

“ใช่แล้ว? มีนักเรียนแย่ๆ ที่ฉันสอนด้วยเหรอ?”

จ้าวฟางยิ้มอย่างมีชัย ดวงตาของเธอจ้องไปที่ หลินหยางด้านหลังเธออย่างรวดเร็ว และเธอก็ถามด้วยความสับสนว่า "เสี่ยวเหยียน นี่คือแฟนของคุณเหรอ?"

“อาจารย์จ้าว นี่คือสามีของฉัน หลินหยาง เราแต่งงานกันมาหลายปีแล้ว” ซู่หยานยิ้ม

“อะไรนะ? แต่งงานแล้วเหรอ? แต่งงานมากี่ปีแล้ว?”

จ้าวฟางรู้สึกตกใจอย่างเห็นได้ชัด

“ ฉันขอโทษอาจารย์จ้าวด้วย ตอนที่ฉันแต่งงานฉันรีบมากดังนั้นฉันจึงไม่ได้แจ้งให้คุณทราบ”

ซู่หยานบีบรอยยิ้มออกมาแล้วพูด

ย้อนกลับไปตอนที่เธอแต่งงานกับหลินหยาง คุณปู่ของเธอเองที่บังคับให้เธอทำเช่นนั้น เหตุการณ์นี้ทำให้เมืองเจียงเฉิงเต็มไปด้วยพายุ และเป็นเรื่องน่าอับอาย ซูเหยียนจะบอกเพื่อนและอาจารย์ของเธอได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม สีหน้าของจ้าวฟางดูน่าเกลียด และเธอก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำว่า "คราวนี้มันพัง คราวนี้มันแย่แน่..."

“อาจารย์จ้าว! มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”

ซูเหยียนถามอย่างสับสน

จ้าวฟางตำหนิตัวเองและพูดอย่างกระตือรือร้น: "ซูเหยียน ฉันไม่รู้ว่าคุณแต่งงานแล้ว ดังนั้นฉันจะแนะนำคุณให้รู้จักกับใครสักคน ตอนนี้เมื่อคุณแต่งงานแล้ว คุณพาสามีของคุณมาที่นี่ ฉัน...ฉันไม่ ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง?”

จ้าวฟางเป็นที่ปรึกษาของซูเหยียนดังนั้นเธอจึงเข้าใจสิสัยของซูเหยียนได้โดยธรรมชาติ

ในความคิดของเธอ คนที่ภาคภูมิใจในตนเองอย่างซูเหยียนจะไม่มีวันรีบแต่งงานเร็วขนาดนี้ ท้ายที่สุด มีเด็กผู้ชายที่โดดเด่นมากมายที่ไล่ตามเธอ แต่เธอไม่ได้แม้แต่ชายตามองพวกเขาด้วยซ้ำ

ไม่ได้คาดหวังที่ในงานฉลองครบรอบมหาลัยนี้จะแต่งงานแล้ว

“นี่…” ซูเหยียนก็ประหลาดใจเช่นกัน และไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรไปสักพัก

หลินหยางที่อยู่ข้างๆ เขายิ้มเบาๆ "มันยากอะไรขนาดนี้? แค่บอกความจริงไเสีย! ท้ายที่สุดแล้ว อาจารย์ก็ไม่รู้ว่าเสี่ยวเหยียนแต่งงานแล้วนี่ครับ!"

จ้าวฟางลังเลอยู่ครู่หนึ่งและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้: "มันคงจะไม่เป็นไรถ้าเป็นคนธรรมดา แต่นักเรียนฉันเป็นคนที่มีครอบครัวไม่ธรรมดา เขามีความสุขมากเมื่อเขารู้ว่าฉันจะแนะนำเสี่ยวเหยียนให้เขารู้จัก เขา รีบมาจังหวัดซาแต่เช้า ถ้าเขารู้ว่าซูเหยียน แต่งงานแล้ว...เกรงว่าเขาจะก่อปัญหาได้…”

เมื่อหลินหยางได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็มีแววตาเย็นชา: "ถ้าเขาต้องการสร้างปัญหา ก็ปล่อยให้เขาสร้างปัญหาไป หวังว่าเขาจะไม่เสียใจ!"

“หลินหยาง อย่าทำเรื่องวุ่นวายนะ!”

ซูเหยียนเหลือบมองเขา แล้วพูดอย่างเร่งรีบ: "ในกรณีนี้ อาจารย์จ้าว ทำไมไม่ให้ฉันไม่กลับไปก่อนล่ะ! เพื่อหลีกเลี่ยงความลำบากใจในภายหลัง"

หลังจากพูดอย่างนั้นต้องการดึงหลินหยางออกไป

แต่ในขณะนี้ มีร่างหนึ่งขวางประตูสำนักงานไว้

“เสี่ยวเหยียน คุณจะไปไหนน่ะ?”