สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2956

เจิ้งหมิงเหว่ยกล่าวอย่างเย็นชา

"คุณลุง คือไอ้อีสองตัวนี้แหละ!"

เว่ยตี๋หลุนชี้นิ้วไปที่หลินหยางกับซูเหยียนทันที และด่าทออย่างโกรธจัด

เจิ้งหมิงเหว่ยโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่อยู่ สายตาจับจ้องไปที่คนทั้งสองทันที

แต่เมื่อเห็นซูเหยียนกับหลินหยาง ทันใดนั้นเจิ้งหมิงเหว่ยก็สั่นสะท้าน ดวงตาเบิกโพลงเล็กน้อย

"ผู้อำนวยการเจิ้ง เรื่องไม่ใช่อย่างนั้นนะ....."

ซูเหยียนรีบเล่าเรื่องทั้งหมดอย่างรวดเร็ว

แต่เจิ้งหมิงเหว่ยกลับตกตะลึงอยู่กับที่ สายตามองซูเหยียนอย่างตื่นตกใจ จากนั้น สายตาอันว่างเปล่าก็เคลื่อนย้ายไปยังด้านข้าง

เมื่อมองเห็นหลินหยางที่อยู่ข้างๆ ขาสองข้างก็อ่อนปวกเปียก และเกือบจะล้มลงไป

เมื่อเห็นท่าทีเช่นนี้ของเจิ้งหมิงเหว่ย ทุกๆ คนก็ตกตะลึง

"ผู้อำนวยการเจิ้ง ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

อาจารย์หูขมวดคิ้วและกล่าว

"เอ่อ.....เพื่อร่วมชั้นคนนี้ คุณ.....คุณชื่อซูเหยียนใช่ไหม?"

เจิ้งหมิงเหว่ยไม่สนใจอาจารย์หู แต่กลับเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

"ใช่ค่ะ ผู้อำนวยการเจิ้งรู้จักฉันด้วยเหรอคะ?"

ซูเหยียนแปลกใจเล็กน้อย

อาจารย์จะรู้จักเธอก็ไม่ได้เกินความคาดหมายอะไร แต่ผู้อำนวยการเจิ้งท่านนี้รู้จักเธอได้อย่างไร?

แต่เจิ้งหมิงเหว่ยไม่ได้อธิบาย แต่เขามองไปที่หลินหยางอย่างระมัดระวัง

"นักเรียนซู ท่านนี้ข้างๆ คุณ.....คือ...."

"ผู้อำนวยการเจิ้ง ท่านนี้คือสามีของฉันเองคะ หลินหยาง!"

ซูเหยียนกล่าว

"ดังนั้นหมายความว่า....เขาแซ่หยางเหรอ?"

"ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

ซูเหยียนเอ่ยถามอย่างสงสัย

แต่วินาทีต่อมา เจิ้งหมิงเหว่ยก็หันไปตบหลานชายของตนเอง

เพี๊ยะ!

เสียงตบดังก้องไปทั่วโรงอาหาร

คนทุกคนล้วนตกตะลึง

ทุกคนตกตะลึงตาค้าง ครู่หนึ่งพวกเขาคิดว่าตนเองตาฝาดไป

ในสถานที่นั้นเงียบสงัด

เว่ยตี๋หลุนก็ตกตะลึงเช่นกัน เขากุมใบหน้าของตนเอง ชะงักงันไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นทันที น้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย

"คุณลุง คุณ....คุณตบฉันทำไม?"

"ฉันจะตบตีแกให้ตายเลยไอ้คนไร้ประโยชน์!"

เจิ้งหมิงเหว่ยด่าทอออกมา และพุ่งเข้าไปจะเตะต่อยเขา

"ไอ๊หยา! อย่าต่อย! อย่าต่อยคุณลุง! อย่าต่อยฉัน!"

เว่ยตี๋หลุนวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน และร้องอย่างน่าเวทนา

ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดคนนั้นก็ตกตะลึงอยู่ตรงนั้น ตัวสั่นเทาไม่กล้าที่จะเอ่ยปากออกมา

เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบกลับเช่นนี้ของหลินหยาง อันที่จริงหลินหยางก็คาดเดาออกว่าอีกฝ่ายจำตนเองได้ เพียงแต่ว่าเขายังคงมีสีหน้าสงบนิ่ง

ไม่นาน เว่ยตี๋หลุนก็ถูกคนสองคนไล่ออกจากโรงเรียนไป

"นักเรียนซู คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?"

ใบหน้าของเจิ้งหมิงเหว่ยเต็มไปด้วยความห่วงใย

"ฉัน....ฉันไม่เป็นไรค่ะ ประธานเจิ้ง ขอบคุณนะคะ"

ซูเหยียนไม่ค่อยคุ้นชินเล็กน้อย เธอฝืนยิ้มและกล่าวออกมา

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว คุณเป็นนักเรียนของโรงเรียนเรา ถึงแม้ว่าจะจบการศึกษาไปแล้ว นั่นก็ยังถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียน ฉันในฐานะผู้อำนวยการ จะยอมทนให้นักเรียนของฉันถูกรุกรานไม่ได้ อย่างเช่นเว่ยตี๋หลุนที่เป็นอันตรายต่อส่วนรวมคนนั้น จะอยู่ที่นี่ไม่ได้ นักเรียนซู ถ้าคุณยังถูกนักเรียนคนอื่นรังแกอีก คุณจะต้องมาบอกกับฉันนะ ฉันจะออกหน้าไปสั่งสอนไอ้พวกเหล่านั้นแทนคุณเอง!"

เจิ้งหมิงเหว่ยกล่าวอย่างจริงจัง

"ขอบคุณค่ะผู้อำนวยการเจิ้ง!"

ใบหนาของซูเหยียนเต็มไปด้วยความตื้นตันใจ

หลังจากที่ปลอบใจซูเหยียนแล้ว เจิ้งหมิงเหว่ยจึงจากไปทันที ตอนที่เขาจากไปยังคงมองหลินหยางอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นหลินหยางพยักหน้าเบาๆ เขาจึงรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก

"ไม่คิดเลยว่าผู้อำนวยการเจิ้งจะใส่ใจนักเรียนเช่นนี้ ฉันคิดว่าทุกๆ คนมีความเข้าใจผิดต่อเขาอย่างมากแน่ๆ"

ซูเหยียนมองตามหลังของเจิ้งหมิงเหว่ยไป และอดไม่ได้ที่จะกล่าว

"ใช่สิ หวังว่าผู้อำนวยการเจิ้งจะเป็นเช่นนี้ตลอดไปนะ!"

หลินหยางยิ้มและกล่าวว่า : "มื้ออาหารดีๆ แต่ถูกคนอย่างนี้มาทำให้เสียความรู้สึก นับว่าซวยจริงๆ!"

"ไม่เป็นไรหรอก หลินหยาง สายแล้ว เราไปที่หอประชุมกันเถอะ งานสถาปนาโรงเรียนใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว!"

ซูเหยียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"โอเค!"