สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2998

"ดูคนนั้นสิ!"

"คนคนนั้นเหมือนต้วนเทียนเฉียงเลย?"

"เป็นเขาจริงๆ เหรอ?"

"โอ้พระเจ้า คนคนนี้ได้หายไปสิบปีเต็มๆ คาดไม่ถึงว่าจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้!"

"ไม่ใช่ว่าเขาตายไปแล้วหรอกเหรอ?"

"เขาอาจจะยังไม่ตาย แต่ซ่อนตัวอยู่ อย่างไรเสียทุ่งน้ำแข็งห้าทิศก็ได้ตามฆ่าเขามานานกว่าสิบปีแล้ว!"

"จะพูดว่าคนคนนี้ถูกทุ่งน้ำแข็งห้าทิศตามฆ่าได้ยังไง?"

"ทุ่งน้ำแข็งห้าทิศทางด้านนั้นกล่าวว่า คนคนนี้ลอบสังหารเจ้าสำนัก เคยคิดจะฆ่าเจ้าสำนักหัวเทียนไห่มาก่อน ด้วยเหตุนี้จึงต้องตามฆ่าเขา"

"คาดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องเช่นนี้ด้วย? ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ต้วนเทียนเฉียงจะลอบสังหารหัวเทียนไห่ได้ยังไง? ฉันจำได้ว่าทั้งสองคนรู้จักกันมานานแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"ไม่รู้สิ บางทีข้างในอาจจะมีความลับซ่อนอยู่!"

ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์ ซุบซิบนินทากัน

สีหน้าของหัวเทียนไห่ย่ำแย่อย่างยิ่ง เนื้อตัวอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านขึ้นมา

อีต้าวเจินเหริน เจ้าเมืองเหลียงและบรรดาผู้มีอิทธิพลได้เห็นฉากนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่หัวเวยเวยพูดก็ได้นับการยืนยันในใจ

"หัวเทียนไห่! ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ! หึ คาดไม่ถึงเลยใช่ไหม? ว่าฉันจะยังไม่ตาย!"

ต้วนเทียนเฉียงถูกหัวเวยเวยประคองเข้ามา จ้องมองหัวเทียนไห่และยิ้มย่างเย็นชา

"ไอ้คนทรยศ! ในตอนนั้นแกลอบสังหารฉันไม่สำเร็จ ตอนนี้ยังกล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีกเหรอ? แกใจกล้ามากนะ!"

หัวเทียนไห่ด่าทอออกมา และต้องการจะลงมือทันที!

แต่หลินหยางเข้าไปขวางทันที : "ทำไม? หัวเทียนไห่ คิดจะฆ่าปิดปากเหรอ?"

เขาหันกลับไป และพูดกับต้วนเทียนเฉียงว่า : "ต้วนเทียนเฉียง คุณรู้อะไรก็พูดออกมาให้หมด! ให้ผู้คนได้รับรู้ ว่าใบหน้าที่แท้จริงของหัวเทียนไห่นั้นอัปลักษณ์แค่ไหน!"

"อันที่จริงก่อนหน้านี้คุณหัวก็บอกไป 70-80% แล้ว ฉันก็คงไม่ต้องพูดอะไรมาก แต่ในเมื่อยืนอยู่ที่นี่แล้ว ฉันไม่เลือกที่จะเงียบหรอก!"

ต้วนเทียนเฉียงกล่าวอย่างเย็นชา : "อันที่จริงแล้วทุ่งน้ำแข็งห้าทิศเป็นฉันกับคนคนนี้สร้างชึ้นมาด้วยกัน ที่สามารถมีวันนี้ได้ มันเป็นกำลังกายกำลังสมองของฉันกับหัวเทียนไห่ แต่คนคนนี้สามารถแบ่งปันความตกทุกข์ได้ยากให้ได้เท่านั้น แต่ไม่สามารถให้ทรัพย์สินเงินทองได้! หลังจากที่เขาได้เลื่อนขั้นสูงขึ้นในทุ่งน้ำแข็งห้าทิศแล้ว เขาก็แอบกระทำการอย่างชั่วร้าย โดยการข่มขืนภรรยาของฉัน เขาทำให้ฉันตกอยู่ในความคลุ้มคลั่ง อีกทั้งยังซุ่มโจมตีฉันลับหลัง ปรารถนาที่จะฆ่าฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันดวงดี ฉันจะยืนอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ฉันรู้ว่าทุกๆ ท่านจะไม่เชื่อคำพูดฉันแต่เพียงฝ่ายเดียวหรอก แต่ถ้าทุกๆ ท่านได้เห็นหลักฐาน มันจะง่ายดายมากจริงๆ!"

"นั่นก็คือชุดหยกอันล้ำค่าชิ้นนี้ที่อยู่บนตัวคุณหัว! ชุดหยกนี้เดิมทีเป็นเครื่องรางที่คุ้มครองภรรยาของฉัน แต่หลังที่ภรรยาของฉันถูกหัวเทียนไห่ฆ่าตาย มันก็ถูกหัวเทียนไห่เอาไป และถูกเขาส่งมอบให้คุณหัวต่อไป!"

"นี่เป็นหลักฐานที่แน่นอนที่สุด! หัวเทียนไห่ แกยังคิดที่จะแก้ตัวอีกไหม?"

ต้วนเทียนเฉียนพูดจามีเหตุมีผล น้ำเสียงดังก้องไปทั่วทุกสารทิศ

ทันใดนั้น คนทั้งสนามก็ส่งเสียงอื้ออึง

หัวเทียนไห่เย็นยะเยือกไปทั้งตัว ริมฝีปากหมองคล้ำ ในแววตามีทั้งความกลัวและความโกรธอย่างชัดเจน

"หัวเทียนไห่ เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว คุณยังไม่ยอมรับอีกเหรอ?"

หลินหยางเอ่ยถามอย่างเย็นชา

"เจ้าสำนัก จริงเหรอครับ?"

"ผู้นำพันธมิตรหัว ท่านได้โปรดอธิบายแก่พวกเราด้วย!"

"ใช่ เราต้องการคำอธิบาย!"

"ที่คนคนนี้พูด เป็นเรื่องจริงหรือเท็จกันแน่?"

บรรดาผู้มีอิทธิพลที่มาเข้าร่วมพันธมิตรเหล่านั้นต่างกล่าวตามๆ กัน ในแววตาแต่ละคนมีความโกรธและไม่ยินยอม

"ฉันไม่มีอะไรจะพูดทั้งนั้น!"

หัวเทียนไห่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา : "เสือสองตัวอยู่ในถ้ำเดียวกันไม่ได้! ทุ่งน้ำแข็งห้าทิศจะต้องมีนายท่านเพียงคนเดียวเท่านั้น ในตอนนั้นถ้าฉันไม่ลงมือ เช่นนั้นคนที่ลงมือก็คือต้วนเทียนเฉียง! ฉันผิดด้วยเหรอ?"

เมื่อพูดคำนี้ออกมา สถานที่นั้นก็เดือดพล่าน

นี่เกือบจะเท่ากับว่าหัวเทียนไห่ยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว

"ที่แท้หัวเทียนไห่ ก็เป็นคนอย่างนี้จริงๆ!"

อีต้าวเจินเหรินกับเจ้าเมืองเหลียงและคนอื่นๆ ต่างทอดถอนหายใจ และส่ายหัวอย่างเงียบๆ ในแววตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง

พันธมิตรอย่างนี้ ไม่คู่ควรที่พวกเขาจะมารับใช้!

ความจริงถูกเปิดเผยแล้ว ในที่นั้นมีเสียงโกรธแค้นจำนวนไม่น้อย

หลายๆ คนรู้สึกว่าตนเองถูกหลอก

คนในสำนักทุ่งน้ำแข็งจำนวนมากรู้สึกว่าศรัทธาของตนเองถูกทำลายลง

ทำให้พี่สะใภ้อับอายและประทุษร้ายต่อพี่ชาย!

สัตว์เดรัจฉานยังไม่ทำเรื่องเช่นนี้เลย!

แต่หัวเทียนไห่ไม่ได้สำนึกผิดแม้แต่น้อย

"ไอ้หนุ่ม ถึงแม้แกจะเอาต้วนเทียนเฉียงมาแล้วยังไงล่ะ? ฉันเห็นว่าลมปราณของต้วนเทียนเฉียงอ่อนแออย่างมาก เดิมทีแล้วสู้ฉันไม่ได้เลย ต่อให้แกพูดความจริงออกมา แล้วจะทำอะไรฉันได้ล่ะ?" หัวเทียนไห่กล่าวอย่างเย็นชา

"คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้เอาต้วนเทียนเฉียงมานะ"

หลินหนางกล่าวพร้อมกับส่ายหัว

หัวเทียนไห่ตำหนิด้วยความโกรธ

"เจ้าสำนักหัว โปรดระงับอารมณ์ด้วย! คนคนนี้ คุณจะฆ่าไม่ได้!"

เจ้าเมืองเหลียงกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา

"เหลียงซื่อเฟย คุณหมายความว่ายังไง?"

หัวเทียนไห่เอ่ยถามอย่างเย็นชา

"เจ้าสำนักหัว ก่อนหน้านี้ฉันก็พูดแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันชื่อซื่อเฟย และเก่งในการตัดสินถูกผิด น้องชายคนนี้ไม่ได้ทำผิดอะไร ในทางกลับกันเขายังเป็นคนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเป็นธรรม ฉะนั้นน้องชายท่านนี้ ฉันจะปกป้องด้วยเมืองต้าเหลียงของฉัน! เจ้าสำนักหัวได้โปรดผ่อนปรนให้ด้วยเถอะ! อย่าได้เอาชีวิตของเขาเลย ส่วนเรื่องราวเหล่านั้นของคุณ ฉันเหลียงซื่อเฟยก็ไม่ได้คิดที่จะเอามาใส่ใจเช่นกัน!"

เจ้าเมืองเหลียงกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"เพียงแค่เมืองต้าเหลียงเล็กๆ ก็คู่ควรที่จะมาเป็นศัตรูกับฉันแล้วเหรอ? เชื่อไหมล่ะหลังจากที่ฉันฆ่าพวกเขาแล้ว ฉันจะกำจัดคุณเป็นรายต่อไป!"

แววตาของหัวเทียนไห่เผยให้เห็นถึงความดุร้าย และมุ่งเข้ามาด้วยเจตนาฆ่า

"สหายหัว คุณพูดอย่างนี้มันไม่อันธพาลไปหน่อยเหรอ! ในสิ่งที่คุณทำอยู่ ฉันไม่เคยคิดที่จะแทรกแซงเลยนะ แล้วก็ไม่สามารถไปแทรกแซงได้ด้วย แต่ฉันจะต้องปกป้องสหายท่านนี้ ไม่ใช่เพื่อคนอื่น แต่เพื่อความเป็นธรรมก็เท่านั้น!"

อีต้าวเจินเหรินอดไม่ได้ที่จะกล่าวออกมา

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่อยากพิจารณาตัดสินหัวเทียนไห่ แต่ในความเป็นจริงคือไม่มีความสามารถ ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงทำได้เพียงปกป้องหลินหยางเท่านั้น

หัวเทียนไห้หายใจกระชั้น มองไปยังคนอื่นๆ และเปลวไฟในดวงตาก็แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น

"เจ้าสำนัก อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามนะ! ความแข็งแกร่งของกลุ่มคนเหล่านี้มีมากมายมหาศาล หากเข่นฆ่ากันขึ้นมา ถึงแม้ว่าเราจะชนะ แต่ก็เป็นชัยชนะที่น่าสังเวชเท่านั้น! ปล่อยพวกเขาไปจะดีกว่า!"

ในเวลานี้ ผู้อาวุโสท่านหนึ่งได้เข้ามาใกล้ๆ และกล่าวกระซิบอย่างแผ่วเบา

หากไม่มีหลินหยาง ทุกๆ อย่างคงพูดง่ายขึ้น แต่หลินหยางอยู่ที่นี่ และยังเผยให้เห็นว่าเป็นคู่แข่งที่มีศักยภาพสมน้ำสมเนื้อกันกับหัวเทียนไห่อีกด้วย เช่นนั้นจึงยุ่งยาก ในกลุ่มเหล่านี้มีเจ้าแห่งสำนักสองคน จะกล้าดูหมิ่นดูแคลนได้อย่างไร? ถึงแม้ว่าในทุ่งน้ำแข็งห้าทิศจะมีกลุ่มพันธมิตรจำนวนมาก แต่ในเวลานี้ และไม่รู้ว่ากลุ่มพันธมิตรเหล่านี้จะลงมือหรือไม่.....

"ปล่อยพวกเขาไป? เช่นนั้นศักดิ์ศรีของสำนักทุ่งน้ำแข็งจะอยู่ที่ไหนล่ะ? หากเรื่องถูกแพร่ออกไป ฉันจะไม่ถูกคนหัวเราะเยาะเอาเหรอ?"

หัวเทียนไห่กัดฟันกล่าว

"เจ้าสำนักโปรดระงับอารมณ์ด้วย ตอนนี้สถานการณ์ของดินแดนแห่งความเงียบและความตายอยู่ในความวุ่นวาย และเทียนเสินก็ได้กลายเป็นเป้าโจมตีของทุกคน สุสานเทพสูงสุดเป็นสิ่งที่ล้ำค่าอย่างยิ่ง ตอนนี้กำลังเกิดกระแสคลื่นโหมซัดสาด พวกเราจะต้องเก็บรักษาความแข็งแกร่งเอาไว้ ในขณะนี้เราจะต้องคว้าโอกาสไว้ เพื่อทำให้ทุ่งน้ำแข็งห้าทิศได้ก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง หากต่อสู้อยู่ที่นี่ โดยใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง ในกรณีที่เกิดความเสียหายมากเกินไป มันจะทำลายพละกำลังไปอย่างมาก เมื่อถึงเวลานั้นเราจะได้รับผลประโยชน์สูงสุดจากการต่อสู้ในตำหนักเทียนเสินได้อย่างไร?"

"หรือว่าเจ้าสำนักไม่ต้องการของล้ำค่าในสุสานเทพสูงสุดแล้ว? ไม่ต้องการผลประโยชน์ของตำหนักเทียนเสินแล้ว?"

คำพูดนี้ของผู้อาวุโส กล่าวได้ว่าเป็นคำพูดที่โดนใจหัวเทียนไห่อย่างมาก

เขาดูอ้ำๆ อึ้งๆ เงียบไปครู่หนึ่ง และกล่าวด้วยเสียงแหบพร่า : "คุณคิดว่ายังไง?"

"ปล่อยพวกเขาครับ!"

ผู้อาวุโสกล่าวอย่างตรงไปตรงมา