สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3021

ในเวลานี้ นางอสูรผู้หนึ่งตะโกนขึ้นมา แล้วสะบัดแส้ในมือราวกับสายฟ้า

ทันใดสายฟ้าจำนวนมากก็ตกลงมาจากท้องฟ้า และผ่าลงไปบนแส้ และเข้าจู่โจมหลินหยางตามการเคลื่อนไหวของแส้

หลินหยางไม่หลบเลี่ยง และยื่นมือออกไปคว้าทันที และยึดแส้นั้นเอาไว้ ครั้นแล้วก็ออกแรงดึงกลับมา

นางอสูรไม่ทันได้ระวังตัว และลอยตามแส้ไปยังหลินหยางทันที

สายตาหลินหยางเข้มงวด เจตนาสังหารระเบิดออก นิ้วมือทั้งห้าราวที่กับกรงเล็บอันแหลมคม และพุ่งเข้าไปยังหัวใจของนางอสูรโดยตรง

พรวด!

นิ้วมือทั้งห้าเข้าไปในร่างกาย นิ้วมือของหลินหยางเคลื่อนไหวเบาๆ

พลังอันเชี่ยวชาญของปลายนิ้วแพร่กระจายผ่านอวัยวะภายในของนางอสูรราวกับกระแสไฟฟ้า ทำให้อวัยวะภายในของเธอสั่นสะเทือนจนกลายเป็นผุยผงในทันที

นางอสูรกระอักเลือด และตายอย่างอนาถตรงนั้น

"ดี!"

เจ้าเมืองหนานหลี่เฉิงและคนอื่นๆ ที่อยู่ด้านหลังเห็นเช่นนี้ ก็ดีอกดีใจไม่น้อย

"พระเจ้า ผู้นำพันธมิตรของพวกเราแข็งแกร่งขนาดนี้เลยหรือ? แม้แต่เจ็ดอสูรของตำหนักเทียนเสินยังถูกเขาสังหารได้อย่างง่ายดายเลยเหรอ?"

บรรดาสมาชิกของพันธมิตรเหล่านั้นต่างก็ตกตะลึง และมองหลินหยางอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"หึ ผู้นำพันธมิตรผู้นี้ของพวกเราไม่ธรรมดาเหมือนกับคนอื่นๆ หรอกนะ แต่สามารถมีชีวิตรอดออกมาจากสุสานเทพสูงสุดด้วย!"

เจ้าเมืองหนานหลี่เฉิงกล่าวอย่างภาคภูมิใจ แต่ภายในใจก็ค่อนข้างรู้สึกเสียใจ

เขารู้ว่าหลินหยางไม่ได้มีความรู้สึกต่อลูกสาวของตัวเองไปมากกว่านี้ ถ้าหากลูกสาวของตนเองสามารถแต่งงานกันหลินหยางได้ ด้วยศักยภาพนี้ของหลินหยาง การที่เมืองหนานหลี่เฉิงจะเลื่อนขั้นสู่ตระกูลเจ้าแห่งสำนัก และการไปสู่กลุ่มผู้มีอำนาจนั้นก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า จะเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น......

อานุภาพของหลินหยางไม่เป็นสองรองใคร หลังจากสังหารอสูรหนึ่งตัวไปแล้ว อสูรทั้งห้าตัวก็พุ่งเข้าใส่ทันที โดยที่ไม่หยุดพัก

ทุกคนมีความกดดันเพิ่มขึ้น และถอยหลังอย่างต่อเนื่อง.....

เจ้าตำหนักเทียนเสิน

อูหงเข้าไปใกล้อย่างต่อเนื่อง

นางอาศัยในขณะที่เจ็ดอสูรและหลินหยางกำลังเข่นฆ่าโรมรันกัน วางแผนที่จะฉกฉวยจังหวะจากสถานการณ์นี้ แอบเข้าไปในตำหนักเทียนเสิน เพื่อไปคว้าผลประโยชน์บางส่วนก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ถึงอย่างไรหลินหยางในตอนนี้ก็คือเทพเซียนแห่งแผ่นดิน!

การมีอยู่ของระดับนี้ สิ่งที่มีอยู่ในครอบครองแม้แต่เธอก็ไม่อาจเพิกเฉยได้!

อูหงหลบซ่อนตัวอย่างเงียบๆ แล้วค่อยๆ แอบย่องเข้าไปในตำหนัก

ตำหนักเทียนเสินในเวลานี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีกำลังในการป้องกันมากนัก ถึงแม้ว่าจะพบกับผู้ลาดตระเวนหนึ่งถึงสองคน ก็จะถูกอูหงสังหารอย่างเงียบๆ

ไม่นาน เธอก็เข้าไปในห้องโถงใหญ่

ห้องโถงขนาดใหญ่ กว้างโล่งไร้ผู้คน มีเพียงแค่กลิ่นเลือดลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ

"นี่ก็คือตำหนักเทียนเสินอย่างนั้นเหรอ?"

"หึ คาดไม่ถึงเลยว่าเย่เหยียนที่ยังอายุน้อยเช่นนั้น แต่กลับสร้างตำหนักเช่นนี้ได้ ช่างน่าทึ่งจริงๆ!"

อูหงมองดูรอบๆ แล้วพูดพึมพำ

แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะลังเล สายตาจับจ้องไปที่ทางที่อยู่สุดทางเดิน และจะเดินไปยังทางนั้นทันที

แต่ในเวลานี้ เงาร่างสีเทาเงาหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ตรงหน้าทางเดิน

"แน่นอนว่าเจ้าตำหนักของพวกเราน่าทึ่งมาก! แต่พวกคุณ กลับดูน่าหัวเราะอย่างชัดเจน!"

เงาร่างสีเทานั้นหัวเราะเยาะ หรี่ตามองไปยังอูหง

"ใครกัน?"

อูหงตกใจจนหน้าถอดสี และรีบถอยหลัง

จึงเห็นเงาร่างสีเทานี้ได้อย่างชัดเจน

นี่คือชายสกปรกมอมแมมคนหนึ่ง สวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง โสโครกโสมม ผมเผ้ารุงรังยุ่งเหยิง คล้ายกับไม่ได้อาบน้ำมาครึ่งค่อนเดือนแล้ว

ที่บริเวณเอาของเขามีขวดเหล้าน้ำเต้าแล้วก็เข็มเล่มหนึ่งห้อยอยู่ มือหนึ่งถือขนมเปี๊ยะ กำลังกินอย่างเต็มปากเต็มคำ ที่มุมปากเต็มไปด้วยเศษขนมเปี๊ยะ

ถึงแม้จะไม่รู้สถานะของคนคนนี้ แต่อูหงก็ตกใจจนอกสั่นขวัญแขวน!

เธอพบว่าเมื่อครู่นี้ตนเองไม่ได้สังเกตเห็นการมีอยู่ของคนคนนี้!

ด้วยเหตุนี้จะเห็นได้ว่า ศักยภาพของคนคนนี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าเธอเลย!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน