สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3024

ร่างของอสูรทั้งห้าแข็งทื่อราวกับกระดูกของพวกเขาเปลี่ยนเป็นน้ำแข็งไปแล้ว และทุกครั้งที่คิดจะขยับก็เกิดเสียงประหลาดดังขึ้น

เป็นเสียงกระดูกกำลังแตกหัก

อสูรตัวเตี้ยสีหน้าเปลี่ยนไปและรีบดีดนิ้วเพื่อคิดจะรักษาสภาพร่างกายของพวกเขาไว้

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์

หลินหยางเดินไปข้างหน้าและกลับเดินทะลุพวกเขาทั้งห้าไปจนไปอยู่ตรงหน้าของอสูรตัวเตี้ย

"คุณ...คุณทำอะไรกับพวกเขากันแน่?"

อสูรตัวเตี้ยถอยหลังไปด้วยความกลัวและตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงสั่น

"ผมแค่ช่วยคุณรักษาพวกเขาเท่านั้นเอง!"

หลินหยางกล่าว

"รัก...รักษา?"

อสูรตัวเตี้ยหน้าเปลี่ยนสีทันทีและเหมือนนึกอะไรได้พร้อมกับมองไปที่หลินหยางอย่างสั่นสะท้าน "คุณ...หรือว่า...คุณไม่ได้คิดจะทำร้ายพวกเขา?"

"ใช่ ผมไม่ได้ทำอะไรพวกเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ผมเพียงแค่กดจุดชีพจรของพวกเขาเท่านั้น เพื่อให้พวกเขาเหมือนได้รับบาดเจ็บ! แต่คุณกลับคอยพยายามคอยปล่อยพลังเพื่อรักษาพวกเขา ผมก็เลยช่วยคุณเติมพลังให้พวกเขาไงล่ะ!" หลินหยางกล่าว

เมื่ออสูรตัวเตี้ยได้ยินก็ชี้ไปที่หลินหยางอย่างสั่นสะท้านและพูดไม่ออกอยู่นาน

ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ตอนนี้ร่างกายของอสูรทั้งห้าจะต้องเต็มไปด้วยพลังทางจิตวิญญาณอย่างแน่นอน

หากไม่ปลดปล่อยพลังนี้ออกมา ร่างกายของพวกเขาจะถูกกัดกร่อนบดขยี้จนละเอียดไม่เหลือชิ้นดี!

นี่คือผลของการรักษาที่มากเกินไป!

ไม่แปลกเลยที่พวกเขาไม่สามารถขยับได้ เพียงขยับกระดูกพวกเขาก็หัก แต่กลับไม่ล้มลง

นั่นเป็นเพราะตอนนี้เพียงพวกเขาขยับแม้แต่นิดเดียวก็ทำให้พลังจิตวิญญาณนี้กดทับอวัยวะและกระดูกของพวกเขาจนแตกละเอียด ทว่าพลังนี้กลับกระจายอยู่ทั่วร่างกาย ทำให้พวกเขาไม่มีทางล้มลงได้

ตอนนี้วิธีเดียวที่สามารถช่วยชีวิตพวกเขาได้ก็คือปลดปล่อยพลังจิตวิญญาณของพวกเขาออกมา

ทว่าพลังจิตวิญญาณจำนวนมหาศาลเช่นนี้ไม่มีทางปล่อยออกมาได้หมดในระยะเวลาอันสั้นอย่างแน่นอน!

ตอนนี้เพียงสัมผัสหรือขยับก็แตกละเอียดเป็นเสี่ยงๆ!

ซึ่งไม่สามารถช่วยชีวิตพวกเขาได้เลยแม้แต่นิดเดียว!

"ทักษะการแพทย์ของคุณร้ายกาจมากไหม?"

หลินหยางมองไปที่อสูรตัวเตี้ยและถามขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง

แววตาของอสูรตัวเตี้ยเต็มไปด้วยความโกรธและความอิจฉาพร้อมกับตะคอกออกมาและขณะเดียวกันก็หยิบมีดสั้นเหวี่ยงไปที่หลินหยาง

แม้ว่าทักษะการแพทย์ของเขาจะดีเยี่ยม ทว่าฝีมือการฆ่าคนกลับเทียบไม่ได้กับอสูรตัวอื่นๆ เลย ขณะที่มีดสั้นยังไม่ทันแทงเข้ามา หลินหยางก็คว้าจับข้อมือของเขาและจากนั้นก็พลิกฝ่ามือแทงไปที่ร่างกายของเขา

ตุ่บ!

มีดสั้นค่อยๆ ทะลวงเข้าไปในร่างกายของอสูรตัวเตี้ย

แม้ว่าร่างกายของเขาจะแข็งแกร่ง แต่มีดสั้นที่ทำด้วยกระดูกของเย่เหยียนนี้สามารถทำลายร่างกายของหลินหยางลงได้ ฉะนั้นทำไมมันจะไม่สามารถทุ่มทะลุทะลวงร่างกายของเขาได้?

"อ๊า!"

อสูรตัวเตี้ยเจ็บปวดทรมานจนถอยหลังออกไปและมองไปที่หลินหยางอย่างหวาดกลัว "คุณ...คุณอย่าฆ่าผม! ผมจะบอกอะไรให้! พิษในร่างกายคุณ มีผมเพียงคนเดียวบนโลกนี้ที่สามารถกำจัดมันได้ หากคุณกล้าฆ่าผม! สาบานได้เลยว่าคุณไม่มีทางรอดแน่ เราจะต้องตายไปพร้อมๆ กัน!"

"คุณกำจัดพิษได้จริงเหรอ? ผมไม่เชื่อ! คุณกำจัดพิษให้ตัวเองดูก่อน!"

หลินหยางกล่าวและส่ายหน้า

บนมีดสั้นนั้นเต็มไปด้วยพิษและเมื่อทิ่มลงไปก็ทำให้อสูรตัวเตี้ยได้รับพิษไปจำนวนมาก

อสูรตัวเตี้ยจับจ้องหลินหยางอย่างไม่คลาดสายตาและกัดฟันกล่าว "ก็ได้ งั้นจะทำให้คุณได้เห็นความสามารถของผมแล้วกัน!"

เมื่อพูดจบ อสูรตัวเตี้ยก็กินยาอายุวัฒนะจำนวนหนึ่งเข้าไปและจากนั้นก็หยิบเข็มเงินออกมาฝังเข็มให้ตัวเอง

ไม่นานอสูรตัวเตี้ยก็ผลักดันพิษในร่างกายออกมาได้ เขากัดฟันยิ้มอย่างเยือกเย็น "เป็นยังไง? พิษในร่างกายของผมหายไปแล้วใช่ไหม?"

"หายไปแล้วจริงๆ!"

หลินหยางพยักหน้า

"ฉะนั้นผมขอให้คุณรีบปล่อยตัวพวกเขาทั้งหมด ไม่งั้นผมไม่มีทางกำจัดพิษให้คุณอย่างแน่นอน! คุณรอความตายได้เลย!"

อสูรตัวเตี้ยหัวเราะอย่างเยือกเย็นและด้วยความสะใจ

ทว่าหลินหยางกลับกะพริบตา

"กำจัดพิษให้ผม? คนอย่างคุณน่ะเหรอ?"

อสูรตัวเตี้ยตกใจ "คุณหมายความว่ายังไง?"

"พิษเล็กน้อยเพียงแค่นี้คุณคิดว่าจะทำอะไรผมได้?"

หลินหยางกล่าวอย่างเยือกเย็น

"พิษเล็กน้อย?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน