สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3038

จากการระเบิดครั้งใหญ่ ทำให้ทั้งสองก็แยกจากกัน

ร่างกายของหลินหยางสั่นจนคุมไม่ได้ เขาร่วงลงบนภูเขาเทียนเสินอย่างแรง ทำให้ภูเขาใหญ่ยุบลงไปประมาณหนึ่งเซนติเมตร พร้อมทั้งมีร่องรอยแตกระแหงที่ดูน่ากลัวกระจายไปทั่วทั้งภูเขา

ในทางกลับกัน ร่างกายของเย่เหยียนก็เต็มไปด้วยรอยหมัด ลมหายใจเองก็ไม่คงที่

แต่ทั้งอย่างนั้น สีหน้าของเขากลับดูใจเย็น สายตาเฉยเมย และจ้องไปหลินหยางร่วงบนภูเขาอย่างเงียบๆ

ฝั่งหลินหยางเองก็ดูฟกช้ำไปทั่วทั้งตัว และมีอาการอาเจียนเป็นเลือดไม่หยุด

แม้ว่าร่างกายของเขาจะแข็งแกร่งจนถึงขนาดฟันแทงไม่เข้าก็ตาม แต่เย่เหยียนนั้นก็เลือกใช้วิธีกดจุดฝังเข็มทําให้เขาได้รับบาดเจ็บภายในอย่างรุนแรง ทำให้อวัยวะภายในเสียหาย และเส้นเลือดฉีกขาด

"ดูเหมือนคุณจะแพ้แล้วนะ"

เย่เหยียนพูดอย่างสงบ รอยหมัดตามร่างกายของเขาค่อยๆ หายไป และพลังของเขาก็ฟื้นฟูกลับมาอีกครั้ง

“นั่นมันก็ไม่แน่หรอก!”

หลินหยางเช็ดเลือดจากมุมปากของเขาแล้วค่อยๆลุกขึ้นยืน

"อย่างนั้นเหรอ?"

เย่เหยียนส่ายหน้า จากนั้นก็ยกมือขึ้นแล้วกระดิกนิ้วเบา ๆ

ตูม! ตูม! ตูม...

ทันใดนั้น หลินหยางก็ได้ยินเสียงระเบิดดังออกมาจากร่างกายของเขา ทำให้ร่างกายของเขาก็สั่นจนแทบจะยืนตัวตรงไม่ไหว และเกือบล้มลงกับพื้น เขาอาเจียนเป็นเลือด และมีเศษเนื้อออกมาพร้อมกันด้วย

แต่วินาทีถัดมา

ปัง!

จู่ๆก็มีแสงสีทองออกมาจากร่างกายของหลินหยาง

หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆลุกขึ้นยืน บาดแผลตามร่างกายของเขาก็ค่อยๆฟื้นฟูและจางลงไปด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง ร่างกายของหลินหยางก็ถูกฟื้นฟูอย่างเต็มที่

และ...แม้กระทั่งการหายใจของเขาก็ฟื้นตัวด้วยเช่นกัน ราวกับต้องเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด

“ได้อย่างไงกัน”

สีหน้าของเย่เหยียนเปลี่ยนไปกะทันหัน

“ฉันแพ้แล้วเหรอ?”

หลินหยางมองเขาหน้าตาย

เย่เหยียนไม่ได้พูดอะไรกลับไป สายตาของเขาสำรวจหลินหยางทุกซอกทุกมุมของร่างกายของ

เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของหลินหยาง

นี่ไม่ใช่เป็นผลมาจากการรักษาด้วยเข็มเงินอายุวัฒนะอย่างแน่นอน และยิ่งไม่ได้เกิดจากการรักษาตัวเองด้วย...

"นี่ดูเหมือนจะเกิดจากพลังเหรอ"

สายตาที่ดูดำมืดของเย่เหยียนจ้องมองไปรอบ ๆ

แต่รอบข้างที่นอกจากจะเจอแค่ภูเขาซากศพและทะเลเลือดแล้ว ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย แล้วค่ายกลอีกแห่งหนึ่งอยู่ที่ไหนกันล่ะ

และถึงแม้ว่าจะมีค่ายกล นั่นก็คงเป็นก็เป็นค่ายกลคาถาเวทย์ของตำหนักเทียนเสิน...

สีหน้าของเย่เหยียนเปลี่ยนเป็นจริงจัง

เขารู้ว่าหลินหยางเตรียมตัวก่อนที่จะมา

“ดูเหมือนว่าผมจะต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อฆ่าคุณ!”

เย่เหยียนพูดเสียงด้วยเสียงแหบ จากนั้นรีบโจมตีไปที่หลินหยางอีกครั้ง

“คุณไม่คิดว่าฉันจะฆ่าคุณบ้างเหรอ?”

หลินหยางกระแอมเบาๆ แล้วก็ดึงมีดสีขาวเหมือนหิมะออกมาจากข้างเอว

นั่นมันมีดเทียนเซิง!

“คิดจะใช้มีดที่เอาไว้ช่วยชีวิตคน มาฆ่าผมงั้นเหรอ?”

เย่เหยียนขมวดคิ้ว

"บางครั้งการฆ่าก็เป็นการช่วยชีวิต แต่บางครั้งการช่วยชีวิตคนอื่นก็กลายเป็นการฆ่าได้เช่นกัน!"

หลินหยางกระตุกที่มุมปาก ทันใดนั้นแขนข้างที่ถือมีดก็แทงเข้าไปที่เย่เหยียน

แต่มีดเล่มนั้นไม่มีเจตนาในการฆ่า

มีดเทียนเซิงเป็นมีดที่บรรจุลมหายใจแห่งชีวิต มีดนี้เต็มไปด้วยพลังชีวิตที่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของผู้คนเพียงแค่ใช้มีดเล่นนี้แทงลงไปเท่านั้น

พื้นฐานแล้วมีดเล่มนี้เป็นมีดที่ดี

แต่จะใช้มันเพื่อฆ่าคนงั้นเหรอ

ช่างเป็นเรื่องไร้สาระมากที่สุดในโลกเลย!

แต่หลินหยางไม่สนใจจุดนี้ เขาถือมีดแล้วแทงลงไป

มีดยาวสีขาวที่สีราวกับหิมะนั้นมีส่วนโค้งที่ดูแปลกประหลาด เงาสะท้อนของมีดก็ดูรุนแรง

สายตาของเย่เหยียนนิ่งงัน

แม้ว่ามีดเล่มนี้จะไม่ได้ทำให้เขารู้สึกถึงภัยคุกคาม และไม่ได้รู้สึกถึงพลังอันรุนแรง หรือแม้กระทั่งพลังแห่งสวรรค์จากมีดเล่มนี้ แต่เขาเองก็ไม่กล้าเอาตัวไปเสี่ยง จึงเลือกที่จะหลบ

เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมหลินหยางถึงอยากใช้มีดเล่มนี้แทงเขา เพราะเห็นได้ชัดเลยว่าดาบเล่มนี้เต็มไปด้วยลมหายใจแห่งชีวิต!

ต้องมีจุดมุ่งหมายอะไรแน่ๆ!

แม้ว่าเย่เหยียนก็อาจไม่สามารถเข้าใจก็ตาม

พลังในการรักษาของมีดเทียนเซิงนั้นน่ากลัวมาก และพลังแห่งสวรรค์ที่ออกมานั้นก็ดูทรงพลังเช่นกัน

หากกำลังภายในยังไม่แกร่งพอ คนที่ใช้อาจหมดแรงได้จากการการเหวี่ยงมีดไม่กี่ครั้ง

ดังนั้นอาวุธที่ทั้งกินแรงและไม่สามารถใช้ฆ่าใครได้ เว้นแต่คนไม่มีสมอง ไม่งั้นใครจะสามารถใช้มันเพื่อฆ่าคนได้กันล่ะ

เย่เยี่ยนหลบไปพลาง พร้อมทั้งคิดถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของหลินหยางไปพลาง

และในเวลานี้เอง

ชืบ!

มีดเทียนเซิงก็ฟันเข้าไปที่เอวของเขา

ทันใดนั้น เย่เหยียนก็รู้สึกเหมือนมีกระแสพลังอันอบอุ่นพวยพุ่งออกมาจากเอวของเขา ช่วยซ่อมแซมอาการบาดเจ็บเล็กๆน้อยๆบนร่างกาย และทำให้การไหลเวียนลมปราณในร่างกายดีขึ้น และทำให้เขารู้สึกมีพลังมากขึ้น

สีหน้าของเย่เหยียนมืดลง พร้อมทั้งลงมือโจมตีหลินหยางอย่างรุนแรง

เขาไม่หลบ และยังลงมือต่อยจุดสําคัญในร่างกายของหลินหยาง

หลังจากการต่อสู้หลายรอบ เย่เหยียนเองก็ถูกมีดฟันลงไปหลายครั้งหลายหน ในขณะที่หลินหยางถูกต่อยจนกระเด็น ทำให้อวัยะวะภายในได้รับบาดเจ็บอีกครั้ง

เขาล้มลงกับพื้น จากนั้นก็ใช้มือข้างที่ถือมีดค้ำลงพื้นแล้วค่อยๆยืนขึ้นอย่างช้า ๆ

อวัยวะภายในของเย่เหยียนที่เละเป็นโจ๊กก็ฟื้นตัวอีกครั้ง

“คุณกำลังฆ่าฉันเหรอ?”

สายตาของเหลยหู่นิ่งงัน ริมฝีปากของเขาก็เริ่มสั่น

ถ้า หลินหยางแพ้ ทุกคนที่ทำสงครามครั้งนี้จะต้องพ่ายแพ้ไปด้วย

แม้ว่าผู้คนในหอเหลยเจ๋อเทียนพึ่งพาสายฟ้าเพื่อเอาชนะคนจากตำหนักเทียนเสิน แต่เห็นได้ชัดว่าความแข็งแกร่งของพวกเขาที่เอาชนะตำหนักเทียนเสินนั้นมีไม่มากพอจะเอาชนะนักปราชญ์เย่เหยียน

ถ้าเขาไม่ตายก็คงไม่มีใครสามารถทำร้ายเขาได้

และด้วยวิธีการของเทพเซียนแห่งแผ่นดิน การทำลายโลก มันง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ!

“หลินหยาง!”

“คุณหลิน!”

หัวเวยเวย, อูหงและคนอื่นๆ บนภูเขาต่างตกตะลึง

เจ้าเมืองหนานหลี่เฉิงรีบเข้าไปช่วย แต่ก็ถูกผู้นำหมู่บ้านยวินเสี้ยวหยุดเอาไว้

"เทพเซียนแห่งแผ่นดิน ไม่ใช่คู่มือของเรา อย่าทิ้งหน้าที่โดยไม่ได้รับอนุญาต!"

"แต่ว่า..."

“ถ้าแม้แต่ผู้นำพันธมิตรยังไม่ใช่คู่มือของเขา แล้วเราจะไปที่นั่นจะมีประโยชน์อะไร? ตอนนี้ เราทำได้เพียงเชื่อในผู้นำพันธมิตรเท่านั้น!”

ผู้นำหมู่บ้านยวินเสี้ยวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

เจ้าเมืองหนานหลี่เฉิงอ้าปากค้าง และสุดท้ายก็เลือกกัดฟันแล้วจ้องมองไปที่ร่างที่เปื้อนเลือดตรงนั้น

แต่ในขณะที่ทุกคนคิดว่าหลินหยางนั้นได้พ่ายแพ้แล้ว

ปัง

แสงสีทองก็ปรากฎรอบตัวหลินหยางอีกครั้ง

“อะไรกัน”

เย่เหยียนหายใจหยุดหายใจไปพักหนึ่ง

ม่านตาของทุกคนเบิกกว้าง

ภายใต้แสงสีทอง เลือดเนื้อของหลินหยางเริ่มฟื้นฟูหายดี แขนขาที่หักนั้นค่อยๆกลับมา ฉากนั้นทำให้ผู้คนที่มองเห็นตกตะลึง

และทำให้เย่เหยียนตัดสินใจอย่างไม่ลังเล ฝ่ามือทั้งสองรวบรวมพลังแล้วพุ่งทะยานเข้าไประเบิดใส่ร่างกายของหลินหยางอย่างรุนแรง

ตุบ

หมัดนี้นั้นใช้พลังทั้งหมดของเขา

กำปั้นทะลวงหน้าอกหลินหยางจนเกือบเป็นรู

หลินหยางที่ยังไม่หายสนิทดีอาเจียนออกมาเป็นเลือดในทันที ในเลือดมีเนื้อปนออกมาด้วย ร่างกายทั้งร่างก็ดูเหมือนกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เต็มไปด้วยร่องรอยกระจายไปทั่ว

แต่...เขายังไม่ตาย แม้แต่แสงสีทองรอบตัวของเขาก็ยังไม่หายไป...

หลังจากร่างของเขาลอยขึ้นไป ทั้งเลือดและเนื้อก็ฟื้นฟูจนหายเป็นปกติด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

พอเมื่อตัวของแตะพื้น แขนขาของเขาก็ฟื้นฟูจนกลับมาเป็นเหมือนเดิม ทั้งร่างกายและใบหน้าก็กลับมาเหมือนใหม่

เขายังมีเวลาไปถอดเสื้อผ้าออกจากศพที่อยู่ข้างๆขึ้นมาสวม

ตัวเขานั้นสามารถทนต่อโจมตีของเยเหยียนได้อย่างสมบูรณ์

เย่เหยียนตกตะลึง

“นี่มันเป็นพลังแบบไหนกันแน่”