สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3061

หลินหยางกลับมาถึงลานบ้านของตระกูลเหลียง เขาก็พักอาศัยอยู่ห้องข้างๆ

อาการบาดเจ็บของเหลียงชิวเยี่ยนนั้นคงที่แล้ว แต่ยังต้องอยู่โรงพยาบาลเพื่อให้น้ำเกลือต่อ บวกกับเหลียงผิงเฉากับเหลียงก่วนเจ๋อที่ล้มป่วย จำเป็นจะต้องพักฟื้น ด้วยเหตุนี้เหลียงซวนเหม่ยกับเหลียงเสี่ยวเตี๋ยจึงอยู่ดูแลที่โรงพยาบาล และเหลียงเฟิงหยานก็พักค้างคืนอยู่ที่โรงพยาบาลเช่นกัน

หลินหยางนั่งขัดสมาธิ เหมือนกับกำลังฝึกฝนอยู่ บนร่างกายปรากฏควันสีขาวลอยหมุนวนอยู่รอบๆ พลังแห่งสวรรค์อันบริสุทธิ์หมุนวนอยู่รอบๆ ตัวเขา

เวลานี้ ดูเหมือนว่าเขาจะตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง เขาหยุดพลังแห่งสวรรค์เอาไว้ ลืมตาขึ้นมองไปที่ประตูใหญ่

"คุณมาถึงแล้ว ทำไมลังเลที่จะเข้ามาละ?"

หลินหยางกล่าวอย่างเรียบๆ

ประตูลานบ้านจึงถูกผลักออก

จากนั้นเหลียงหงอิงที่แต่งตัวค่อนข้างเป็นทางการก็เดินเข้ามา

เหลียงหงอิงเป็นคนที่อายุมากที่สุดในบรรดาหลานๆ ของเหลียงเว่ยกั๋ว อายุเกือบ 30 ปีแล้ว และประกอบธุรกิจบริษัทหงจวงอินเตอร์เนชั่นแนลมีเดียจำกัด มีการพัฒนาเติบโตในเมืองหลวงค่อนข้างดี แต่เรื่องจากการเสื่อมถอยลงของตระกูลเหลียง ดังนั้นการเติบโตในบริษัทที่อยู่เมืองหลวงจึงมาถึงคอขวด และท้ายที่สุดก็ไม่สามารถทะลวงผ่านขึ้นตอนสุดท้ายนี้ไป และผลักดันเข้าสู่อุตสาหกรรมชั้นนำได้

"ได้ยินมาว่าคุณมาถึงแล้ว ฉันจึงมาเยี่ยมเยียนคุณโดยเฉพาะ!"

เหลียงหงอิงยิ้มเล็กน้อย เมื่อเหลือบมองหลินหยาง หัวใจของหญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะเต้นแรง แก้มแดงระเรื่อขึ้นมา

ในสถานการณ์เดียวกันกับเธอนี้ อันที่จริงเหลียงซวนเหม่ยกับเหลียงเสี่ยวเตี๋ยก็เคยเป็นมาก่อน

อย่างไรเสียในตอนนี้รูปโฉมภายนอกของหลินหยางนั้นสมบูรณ์แบบอย่างมาก

สัดส่วนร่างกายราวกับทองคำ ใบหน้าคมคาย ไร้ที่ติ ลำตัวกว้างได้สัดส่วน เห็นได้ชัดว่าหุ่นสูงยาวเข่าดี แต่ไม่ได้รู้สึกผอมกะหร่องก่อง

โดยเฉพาะบุคลิกท่าทางนั้น ราวกับคนคนนี้มาจากสวรรค์ ไม่ใช่คนบนโลกมนุษย์

เสน่ห์เช่นนี้ฝึกฝนออกมาได้อย่างไรกัน?

เกรงว่าผู้หญิงคนไหนที่ได้เห็นหลินหยาง ก็จะต้องถูกรูปร่างหน้าตาของเขาทำให้ตกตะลึงอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

เมื่อเห็นท่าทีที่เหม่อลอยเช่นนี้ของเหลียงหงอิง หลินหยางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาหยิบเข็มออกมา และแทงลงไปบนใบหน้า เพื่อให้รูปลักษณ์เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าจะยังคงหล่อเหลาอย่างมาก แต่ในที่สุดเหลียงหงอิงก็ได้สติกลับมา

"คุณเปลี่ยนไปมากจริงๆ"

เหลียงหงอิงถอนหายใจเล็กน้อย แต่สายตากลับไม่เคยละออกจากใบหน้าของหลินหยางเลย

"มีธุระอะไรเหรอ?"

หลินหยางเอ่ยถามอย่างนิ่งๆ

"ฉันเพิ่งมาจากบริษัท ฉันได้ทราบเรื่องราวทั้งหมดแล้ว พรุ่งนี้คุณจะไปที่ตระกูลหานเพียงคนเดียวจริงๆ เหรอ?"

"ไม่ใช่จะหาคนไปสร้างบรรยากาศให้ฉันใช่ไหม?"

"คุณนี่อารมณ์ขันจริงๆ เลย พรุ่งนี้ฉันจะไปเป็นเพื่อนคุณเอง"

"คุณ?"

"ฉันได้บอกกับคุณปู่ทั้งสามท่านแล้ว ว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปเป็นเพื่อนคุณ วางใจเถอะ ฉันได้หาคนดีๆ เอาไว้แล้ว ตราบใดที่มีเขาอยู่ คนตระกูลหานจะไม่ทำอะไรคุณอย่างแน่นอน พรุ่งนี้ฉันจะขอให้เขาไกล่เกลี่ยเรื่องนี้ด้วย เพื่อพยายามคลี่คลายความขัดแย้งของทั้งสองตระกูล!"

"คุณไปหาใครมา?"

"ไม่ต้องสนใจหรอก ท่านนี้เป็นคนมีเกียรติมาก ผู้บังคับบัญชาหานจะต้องเห็นแก่หน้าเขาอย่างแน่นอน!"

เหลียงหงอิงยกมุมปากขึ้น และกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ถึงแม้ว่าจะอายุเกือบสามสิบแล้ว แต่เธอก็ดูแลร่างกายดีมาก ทำให้เป็นผู้ใหญ่ที่ดูดีคนหนึ่งเลย

หลินหยางพยักหน้า : "แล้วแต่คุณเลย"

"โอเค คืนนี้คุณจะพักที่นี่เหรอ?"

"ไม่เช่นนั้นจะไปที่ไหนละ?"

หลินหยางเอ่ยถามอย่างแปลกใจ

เหลียงหงอิงตกตะลึง จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เธอหรี่ตาลง : "ทำไมคุณไม่ไปนอนที่ห้องฉันละ?"

"ก็ได้ งั้นคุณก็นอนที่นี่แล้วกัน"

หลินหยางครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วลุกขึ้นยืนทันที

เหลียงหงอิงตกตะลึงเล็กน้อย เธอกลอกตามองบน ยังไม่เคยเห็นใครเข้าใจยากเช่นนี้มาก่อนเลย

"เอาเถอะ คุณพักผ่อนอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน ฉันจะกลับห้องแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะมาเรียกคุณนะ"

"ตกลง!"

หลินหยางพยักหน้า

เหลียงหงอิงถลึงตาใส่เขาอีกครั้ง และหันหลังกลับเดินออกไป

"แปลกประหลาดจริงๆ"

หลินหยางส่ายหัว และหลับตาฝึกฝนต่อไป

"ประธานหลิน!"

เวลานี้ หม่าไห่รีบเดินเข้ามาในลานบ้าน

"เรื่องเป็นยังไงบ้าง?"

หลินหยางหลับตาและเอ่ยถามอย่างนิ่งๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน