สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3067

เป็นอย่างที่เหลียงหงอิงคาดคิดไว้ คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่ถังเจียจวินส่งมา

ดูเหมือนว่าเขาคิดจะใช้โอกาสที่ตระกูลหานและตระกูลเหลียงมีเรื่องบาดหมางกันเพื่อคิดจะรวบเอาบริษัทหงจวงอินเตอร์เนชั่นแนลไปเป็นของตัวเองโดยที่ไม่ให้เหลียงหงอิงไหวตัวได้ทัน

หลังจากที่เหลียงหงอิงวิ่งเข้าไปถึงในบริษัท ผู้บริหารระดับสูงของหงจวงก็ได้รับโทรศัพท์ให้ไปรวมตัวกันในห้องประชุมใหญ่เพื่อจัดการประชุมของผู้ถือหุ้น

"ประธานเหลียง คุณมาได้เร็วมาก!"

ชายสวมแว่นกรอบทองที่ดูอ่อนโยนกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม

"คุณคือใคร?"

เหลียงหงอิงขมวดคิ้วถาม

"สวัสดีครับประธานเหลียง ผมคือซีอีโอคนใหม่ของหวงจวงอินเตอร์เนชั่นแนล ผมชื่อเหมยหย่งเซิง คุณสามารถเรียกผม...ประธานเหมย!"

ชายสวมแว่นกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ประธานเหมย?"

เหลียงหงอิงทำหน้าเครียด "ฉันจำไม่ได้ว่าบริษัทเรามีคุณอยู่ด้วย! ใครเป็นคนเรียกคุณมา?"

"แน่นอนว่าสำนักงานใหญ่ส่งผมมาไงล่ะ!"

"สำนักงานใหญ่?"

"ทำไมเหรอ? ประธานเหลียงไม่รู้เหรอ? บริษัทถังเฉิงเทคโนโลยีได้เข้าซื้อหุ้นของหงจวงแล้วถึงหกสิบเปอร์เซ็นต์ ตอนนี้บริษัทถังเฉิงเทคโนโลยีมีสิทธิ์ในการเข้าควบคุมหวงจวงอย่างชอบธรรม ฉะนั้นบริษัทถังเฉิงเทคโนโลยีมีอำนาจเข้ามาจัดการเรื่องการแต่งตั้งและโยกย้ายตำแหน่งทั้งหมด"

เหมยหย่งเซิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ประธานเหลียง คุณมาก็ดีแล้ว เรากำลังจะจัดการประชุมเรื่องการแต่งตั้งโยกย้ายบุคลากรและเตรียมปรับโครงสร้างการดำเนินงานในบางแผนก โดยให้ความสำคัญไปที่แผนกบัญชี ผมว่าคุณต้องสนใจมากแน่ๆ"

เหลียงหงอิงแสดงสีหน้าเคร่งเครียดอย่างมาก

สัญญาที่ได้เซ็นวันนี้นั้นเหมือนสั่งให้เธอหมดอำนาจในฐานะผู้ถือหุ้นบริษัท ตอนนี้อำนาจสั่งการสำคัญๆ ของบริษัทแทบไม่ได้อยู่ในมือของเธอแล้ว

อีกทั้ง เหมยหย่งเซิงมาถึงก็เข้าจัดการแผนกบัญชีโดยตรง

เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับคำสั่งจากถังเจียจวินเพื่อให้มากุมชะตาชีวิตของหงจวงและค่อยๆ กัดกินทุกสิ่งที่เธอสร้างขึ้นมา

หลังจากจบการประชุม เกรงว่าบุคลากรในแผนกบัญชีคงต้องเปลี่ยนเป็นคนของถังเจียจวินหมดแน่

ถึงตอนนั้น เหลียงหงอิงคงไม่มีสิทธิ์ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวในบัญชีเล็กใหญ่ของทั้งบริษัทแน่

"พวกคุณช่างรีบร้อนเสียเหลือเกิน!"

เหลียงหงอิงกัดฟันกรอดและกล่าวอย่างเยือกเย็น "แต่ตอนนี้บริษัทยังมีโปรเจ็คใหญ่อยู่จำนวนหนึ่งที่ยังดำเนินการอยู่ การจะโยกย้ายทีมบุคลากรบัญชีอย่างกะทันหันแบบนี้ต้องส่งผลกระทบถึงโปรเจ็คทำยังไม่จบแน่ พวกคุณจะรับผิดชอบไหวเหรอ หากงานไม่เสร็จได้ตามเวลาที่กำหนด?"

"ประธานเหลียงหมายความว่ายังไง?"

"ฉันไม่เห็นด้วยที่มีการโยกย้ายถ่ายโอนบุคลากรตอนนี้!"

"เกรงว่าคุณจะไม่มีอำนาจในการปฏิเสธ"

"คุณ..."

"ประธานเหลียง หากคุณอยากเข้าร่วมการประชุมครั้งนี้ก็ขอให้นั่งลง หากไม่ต้องการเข้าร่วมก็ออกไปได้ กรุณาอย่าสร้างปัญหา ไม่งั้นผมคงต้องขอไล่คุณออกไปจากที่นี่!"

เหลียงหงอิงได้ยินเข้าก็รู้สึกโกรธมาก

นี่คือบริษัทที่เธอสร้างขึ้นมากับมือ แต่เธอกลับเจอเรื่องเช่นนี้ในบริษัทของตัวเอง!

เธอรีบกวาดสายตาไปที่ผู้ถือหุ้นระดับสูงคนอื่นๆ ทันที

ในมือของคนเหล่านี้ล้วนถือหุ้นอยู่จำนวนมากด้วยเช่นกัน

ทว่าสีหน้าของพวกเขากลับเคร่งขรึมและต่างพากันก้มหน้าโดยไม่พูดอะไร และมีบางคนก็จ้องมองเหลียงหงอิงอย่างเย็นชาด้วยความโกรธ

เหลียงหงอิงรู้ว่าพวกเขาคงไม่สามารถพูดอะไรเพื่อช่วยเธอได้

เพราะตัวเองเป็นคนดึงดูดบริษัทถังเฉิงเทคโนโลยีเข้ามาเอง ซึ่งก็เหมือนกับการล่อเสือเข้าถ้ำ

เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าหงจวงถูกบีบโดยบริษัทถังเฉิงเทคโนโลยี บริษัทแทบล้มละลายแล้ว แล้วเช่นนี้ทำไมพวกเขาจะไม่รู้สึกโกรธเคืองเหลียงหงอิง?

"คุณหนูเหลียง แม้ว่าฉันจะไม่รู้เหตุผลว่าทำไมคุณถึงชักจูงถังเฉิงเทคโนโลยีเข้ามา แต่ฉันคิดว่าตอนนี้หงจวงไม่มีอนาคตแล้ว คุณไปเสียเถอะ!"

หญิงที่แต่งหน้าจัดคนหนึ่งกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็น

เธอคือพี่ซันนี่และถือเป็นบุคลากรอาวุโสของหงจวง หากไม่ได้เธอคอยช่วยเหลือละก็ เหลียงหงอิงคงไม่สามารถทำธุรกิจได้อย่างราบรื่นอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้อย่างแน่นอน

"พี่ซันนี่ ฉัน...."

"พอได้แล้ว ฉันไม่อยากฟังเธออธิบายอะไร หลายปีมานี้มาคอยดูแลใส่ใจเรื่องราวในตระกูลของเธอ โดยที่ไม่ได้สนใจบริษัทเลย โปรเจ็คส่วนใหญ่ในบริษัทก็มีพวกเราที่คอยรับเรื่องมาตลอด! นอกจากเธอจะได้หน้าจากชื่อเสียงของบริษัทแล้ว เธอได้ทำอะไรให้บริษัทอีกบ้าง?"

พี่ซันนี่กล่าวออกมาอย่างเย็นชา

"ใช่ โปรเจ็คใหญ่ที่เข้ามาในช่วงสองสามปีมานี้ก็มีพวกเราที่คอยรับมา แล้วคุณล่ะ? คุณไม่เคยสนใจใส่ใจเรื่องตรงนี้เลย ทุกครั้งหลังประชุมเสร็จก็ไม่เคยเห็นเงาของคุณเลย! แค่นี้ยังไม่พอ ตอนนี้คุณยังทำให้บริษัทต้องเป็นอยู่ในสภาพนี้ ทำไมคุณถึงยังมีหน้ามายืนอยู่ตรงหน้าพวกเราได้อีก?"

"ประธานเหลียง คุณทำให้พวกเราผิดหวังมาก!"

บรรดาผู้ถือหุ้นอาวุโสคนอื่นก็ต่างพากันด่าทอออกมาด้วยความโกรธ

เพราะถึงอย่างไรตอนนี้เหลียงหงอิงก็ไม่ใช่ผู้ถือหุ้นใหญ่ที่มีอำนาจที่สุดของบริษัทแล้ว ฉะนั้นพวกเขาจึงได้ระบายความโกรธแค้นและสิ่งที่อยู่ในใจตลอดหลายปีออกมาอย่างไม่สนใจใดๆ

เหลียงหงอิงได้ยินเข้าก็รู้สึกโกรธมาก

"อะไรคือไม่เห็นเงาของฉันอีกเลย? หมกมุ่นอยู่กับเรื่องในตระกูล? ไม่ใช่ฉันหรอกเหรอที่พัฒนาผลิตภัณฑ์ตัวเด่นชูโรงของบริษัทออกมา? และยังมีการจัดซื้อวัตถุดิบเครื่องสำอางของบริษัทก็มีฉันที่คอยไปเจรจาไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้พวกคุณกลับพูดเหมือนฉันไม่มีค่าอะไรเลย? หากไม่มีฉันที่ก่อตั้งและพัฒนาผลิตภัณฑ์ พวกคุณจะมีงานให้ทำเหรอ? พวกคุณจะร่ำรวยขึ้นมาได้ยังไง?"

เหลียงหงอิงตอกกลับอย่างโมโห

แต่วินาทีต่อมา

เพี๊ยะ!

หญิงที่แต่งกายเรียบหรูคนหนึ่งก็ลุกขึ้นตบหน้าเหลียงหงอิงอย่างแรง

เหลียงหงอิงตกใจมาก

หลายคนต่างทำสีหน้าตกตะลึงเช่นเดียวกัน

"อวี่ฉี เธอ...เธอตบหน้าฉันทำไม?"

เหลียงหงอิงเอามือกุมใบหน้าและถามออกไปอย่างเหม่อลอย

จากนั้นก็เห็นผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ออกมาและตะโกนเสียงดังชี้ไปที่ประตู "ไสหัวออกไปซะ!"

เหลียงหงอิงรู้สึกสับสนงุนงงอย่างมาก

เฉินอวี่ฉีคือเพื่อนร่วมชั้นเรียนตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยและคอยช่วยเหลือเธอมาตั้งแต่ที่เธอเริ่มก่อตั้งหงจวงอินเตอร์เนชั่นแนล ซึ่งอาจพูดได้ว่าหงจวงไม่ได้เป็นเพียงเลือดเนื้อของเหลียงหงอิงเพียงคนเดียว แต่กลับมีเลือดเนื้อหยาดเหงื่อของเฉินอวี่ฉีด้วยอีกคน

พวกเธอล้วนเป็นคนที่มีความฝัน

พวกเธอไม่สนใจผลกำไรและการขาดทุนในระยะสั้น

คนอย่างเฉินอวี่ฉี เธอไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้บริษัทขาดทุนไปเท่าไร แต่เธอรับไม่ได้หากต้องเห็นบริษัทกำลังจะล้มละลาย

เหลียงหงอิงชักจูงถังเฉิงเทคโนโลยีเข้ามา นั่นก็หมายความว่าหงจวงจะต้องไม่รอดแน่ๆ

และผลสรุปก็คงมีเพียงสองอย่างเท่านั้น

หนึ่งคือถูกฟ้องล้มละลายเพราะขาดสภาพคล่องด้านการเงิน

สองคือถูกถังเฉิงเข้ามาฮุบกิจการทั้งหมดไป

ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไงก็ล้วนบอกได้ว่าความฝันของเฉิงอวี่ฉีกำลังพังลง

เหมยหย่งเซิงส่ายหน้า

"คุณแน่ใจเหรอ?"

หลินหยางถาม

"หมอเทวดาหลิน อย่าหาว่าผมไม่เห็นแก่หน้าคุณเลย คุณไม่ใช่คนในบริษัทของผม ผมให้โอกาสคุณออกไปจากที่นี่เสียแต่ตอนนี้ อย่างน้อยก็ยังพอมีเกียรติอยู่บ้าง แต่หากคุณยังคิดจะอยู่ที่นี่ต่อไป ผมคงต้องเรียกให้รปภ. ขึ้นมาพาตัวคุณออกไป!"

เหมยหย่งเซิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

แม้ว่าหมอเทวดาหลินจะมีความสนิทสนมกับเหลียงหงอิง แต่ในสายตาของเขาแล้ว หลินหยางก็คือศัตรูของถังเฉิงเทคโนโลยีเช่นกัน

เขาไม่มีความจำเป็นต้องไว้หน้า

"หลินหยาง คุณออกไปก่อนเถอะ!"

เหลียงหงอิงหันไปกล่าวเสียงแหบแห้ง

หลินหยางมองไปที่เธอและมองไปที่เหมยหย่งเซิงและจากนั้นก็ส่ายหน้า "ผมเกรงว่าหากผมออกไป คุณจะต้องเสียดาย"

"เสียใจ? คุณหลิน ในตำราของผมไม่เคยปรากฏคำว่าเสียใจเลย!"

เหมยหย่งเซิงหรี่ตาลงและหัวเราะอย่างชอบใจ

"ก็ได้! ผมจะออกไปก่อน ผมจะรอคุณอยู่ที่ชั้นหนึ่ง"

หลินหยางกล่าว

"ไม่ต้องรอฉัน คุณไปที่โรงพยาบาลก่อนได้เลย เดี๋ยวฉันจัดการธุระที่นี่เสร็จเมื่อไรจะตามไปหาคุณ!" เหลียงหงอิงกล่าว

"หงอิง คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้รอคุณ ผมรอเขาต่างหาก!"

หลินหยางชี้ไปที่เหมยหย่งเซิง

ทุกคนต่างพากันตกตะลึง

"คุณแน่ใจใช่ไหมว่าไม่ได้ชี้ผิดคน?" เหมยหย่งเซิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"แน่นอน อย่าลืมเรียกเจ้านายของคุณมาด้วยล่ะ!"

หลินหยางกล่าวและจากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

"หมอเทวดาหลินคนนี้สมองยังดีหรือเปล่าเนี่ย?"

"เขากำลังพูดบ้าอะไรของเขา?"

"ช่างเป็นคนที่แปลกประหลาดเสียเหลือเกิน"

มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ นานาดังไปทั่วห้องประชุม

เหมยหย่งเซิงส่ายหน้าและไม่สนใจหลินหยาง

ในสายตาของเขา ต่อให้หยางหัวเข้ามาเกี่ยวข้องก็ไม่สามารถช่วยอะไรเหลียงหงอิงได้

เขามองไปที่เหลียงหงอิงอย่างเย้ยหยัน ตอนนี้ก็มาดูกันว่าอดีตซีอีโอคนเก่าของหงจวงจะมีบทสรุปจบลงได้น่าเวทนาแค่ไหน

และขณะนี้เอง

ปัง!

ประตูของห้องประชุมก็ถูกผลักออกและจากนั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งพากันพุ่งเข้ามา

"ผู้บัญชาการอยู่ที่ไหน? ใครก็ได้บอกหน่อยว่าผู้บัญชาการอยู่ที่ไหน?"

น้ำเสียงที่ตะโกนอย่างร้อนรนดังไปทั่วห้องประชุม