สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3079

"ถังเฉิง?"

เกาเทียนชิวตกใจและขมวดคิ้วกล่าว "คุณลัวซาหมายความถึงถังเฉิงเทคโนโลยีที่ดำเนินการโดยถังหู่ใช่ไหม?"

"ใช่! อันที่จริงซางเหมิงของเราคอยจับตาดูถังเฉิงเทคโนโลยีมาโดยตลอด การเจริญก้าวหน้าอย่างรวดเร็วของถังเฉิงจะต้องมีคนที่มีอำนาจคอยให้การสนับสนุนอยู่เบื้องหลังแน่ การตรวจสอบเบื้องต้นของเราสามารถยืนยันได้ว่ามีคนของซางเหมิงคอยอยู่เบื้องหลังถังเฉิง แต่เป็นใครนั้นเรายังไม่สามารถตรวจสอบได้"

"ดูจากผลประกอบการและการดำเนินธุรกิจของถังเฉิงในหลายปีมานี้ หากผู้ที่อยู่เบื้องหลังเป็นสมาชิกของซางเหมิง เช่นนั้นสมาชิกคนนี้ได้ทำผิดกฎของซางเหมิงอย่างร้ายแรง ฉะนั้นเราจำเป็นต้องจัดการเขาอย่างเด็ดขาด"

"แต่การจะขุดค้นเขาคนนั้นได้ ถังหู่จึงเป็นเพียงเบาะแสเดียวที่มีเท่านั้น เดิมทีเราคิดจะค่อยๆ ตรวจสอบอย่างละเอียดเพื่อหาตัวผู้เบื้องหลัง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าหมอเทวดาหลินจะเข้ามาทำให้แผนการของเราพังลง"

ลัวซากล่าวอย่างสงบ

"ก่อนหน้านี้ผมเห็นถังหู่และลูกชายของเขามาพบหมอเทวดาหลินที่บ้านของผม!" เกาเทียนชิวกล่าว

"จากข่าวล่าสุดที่เราได้รับ ตอนนี้ถังหู่และลูกชายของเขาได้ถูกส่งตัวเข้าไปในคุกเรียบร้อยแล้ว"

"อะไรนะ? พวกเขาเข้าไปแล้ว?"

เกาเทียนชิวตกใจและสองไปที่ทั้งสองคนพร้อมกับก้มศีรษะกล่าว "ไม่ทราบว่าพวกคุณทั้งสองต้องการให้ผมทำอะไรเหรอครับ?"

"ถังหู่จะตายไม่ได้! ตอนนี้เขาได้ถูกส่งตัวเข้าไปในคุก ผู้ที่อยู่เบื้องหลังของเขาจะต้องเป็นกังวลว่าเขาจะไม่สามารถเก็บความลับไว้ได้และเปิดโปงเขาอย่างแน่นอน ฉะนั้นจะต้องทำการฆ่าปิดปากเขาในสองวันนี้แน่นอน! ผมอยากให้คุณใช้ทุกวิถีทางเพื่อเคลื่อนย้ายถังหู่ออกมา! และส่งมอบตัวเขาให้เรา โดยเราจะเป็นคนสอบสวนหาตัวผู้อยู่เบื้องหลังเขาต่อไป"

ลัวซากล่าว

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง"

เกาเทียนชิวพยักหน้าและกล่าวอย่างนอบน้อม "วางใจได้ครับ ผมจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้"

"อืม!"

ทั้งสองพยักหน้าและจากนั้นก็เดินจากไป

เกาเทียนชิวคอยมองพวกเขาอย่างไม่ละสายตาและแววตาของเขาก็เผยให้เห็นความเจ็บปวดและความโกรธ

.....

ณ บ้านหลังหนึ่งของตระกูลเหลียง

คนของตระกูลเหลียงต่างทยอยพากันออกจากโรงพยาบาล

เมื่อเรื่องของตระกูลหานจบสิ้นลง ทำให้ทุกคนในบ้านต่างพากันยิ้มออก

"คนตระกูลหานเป็นยังไงกัน? ทำไมจู่ๆ ถึงยอมคุกเข่ายอมรับผิดต่อเราได้?"

"ฉันว่าพวกเขาเสียสติไปแล้วแน่ๆ"

"หรือจะถูกใครกดดัน? เลยจำเป็นต้องมาขอโทษเรา?"

"ต้องรู้ว่าตระกูลหานมีผู้บังคับบัญชาหานทั้งคน ใครจะกล้ามากดดันพวกเขาได้?"

คนของตระกูลเหลียงต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์กันต่างนานา

เหลียงหงอิงมองไปรอบๆ และแอบส่ายหน้าพร้อมกับเดินเข้าไปในเรือน

"ตอนนี้ทุกคนในตระกูลกำลังคาดเดาถึงสาเหตุที่เกิดขึ้น แต่ฉันจะไม่พูด เพราะจะเอาสถานะตำแหน่งผู้บัญชาการของคุณไปพูดมั่วไม่ได้"

เหลียงหงอิงถอนหายใจ

"คุณพูดได้"

หลินหยางกล่าว

"จะพูดมั่วได้ยังไง? คุณเป็นถึงผู้บัญชาการเชียวนะ คุณเป็นถึงผู้บัญชาการคนที่สามของอาณาจักรมังกรที่มีอำนาจสูงสุด ตอนนี้ทางตอนเหนือยังมีเรื่องความไม่สงบการทำสงคราม หากเปิดเผยตัวตนของคุณออกมาจะต้องสร้างปัญหาให้คุณมากแน่ๆ"

เหลียงหงอิงขยับเข้าใกล้และกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง "คุณต้องรู้ว่าผู้บัญชาการต้องเผชิญกับปัญหาลอบฆ่าไม่เว้นแต่ละวัน! หากตัวตนของคุณถูกเผยแพร่ออกไป เกรงว่านักฆ่าจำนวนมากต้องพุ่งเป้ามาที่คุณแน่นอน!"

"ยุ่งยากขนาดนั้นเลยเหรอ?"

หลินหยางขมวดคิ้วกล่าว

"ไม่จริงเหรอ? หานลั่วเองก็เป็นคนฉลาด เขารีบเข้าจัดการหงจวงอินเตอร์เนชั่นแนลและยังยึดโทรศัพท์ของทุกคนในที่เกิดเหตุพร้อมกับทำลายมันลงทันที แถมยังบีบบังคับให้พวกเขาเซ็นสัญญาเก็บทุกอย่างเป็นความลับ"

เหลียงหงอิงกล่าว

หลินหยางส่ายหน้าและหันไปกล่าว "หานลั่วล่ะ?"

"อยู่ที่ตระกูลหานน่ะ บอกว่าจะรอคุณเรียกพบ"

"จริงเหรอ? ไปเรียกเขามาแล้วกัน"

"ตกลง"

เหลียงหงอิงพยักหน้า

และขณะนี้เอง หม่าไห่ก็เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

"ประธานหลิน มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นครับ!"

หม่าไห่กล่าวอย่างเคร่งเครียด

"ตระกูลเกาไม่ได้ทำการขายอสังหาริมทรัพย์ แต่วันนี้กลับลงทุนในโปรเจ็คนับล้านหลายโปรเจ็ค!"

หลินหยางขมวดคิ้ว

หากคิดจะรวบรวมเงินให้ได้ห้าแสนล้าน นอกจากการขายอสังริมทรัพย์ทั้งหมดที่มีแล้ว ตระกูลเกาแทบไม่มีหนทางอื่นอีกเลย

ถ้าจะบอกว่าหยิบยืม ใครจะยอมให้ตระกูลเกายืมเงินจำนวนมากเช่นนี้?

"หรือว่าพวกเขาคิดจะเบี้ยว?"

หม่าไห่กล่าว

"ไม่มีทางเป็นไปได้!"

หญิงคนนั้นกล่าวอย่างเยือกเย็นและจากนั้นก็ยกฝ่ามือขึ้นตบออกไปอย่างแรง

วูบ วูบ วูบ

พลังที่โกรธเกรี้ยวพลุ่งพล่านไปทั่วทั้งห้องโถง

หม่าไห่ทรุดตัวลงจากเก้าอี้ทันทีอย่างน่าเวทนา

โต๊ะเก้าอี้ที่อยู่รอบๆ ก็สั่นไหวเล็กน้อย เกิดคลื่นกระแสลมไปทั่วบริเวณเหมือนจะถล่มทำลายห้องรับรองให้พังลงมายังไงยังงั้น

ทว่าหลินหยางยังคงนิ่งเฉย ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "คุณ คิดจะลงมือ?"

สถานการณ์เริ่มตึงเครียด

เฉียนถงเห็นเข้าก็รีบลุกขึ้นยืนและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "หมอเทวดาหลินอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ผมขอแนะนำบุคคลนี้คือลัวซา เป็นหัวหน้าทีมรักษาความสงบของซางเหมิงของเรา! ส่วนฉันคือเฉียนถง ฉันก็เป็นคนของซางเหมิง แต่คุณลัวซาต่างจากฉัน เธอเป็นคนที่ถูกส่งมาจากสมัชชาใหญ่ ฉะนั้นอารมณ์ของเธอจะรุนแรงเล็กน้อย คุณอย่าถือสาเลยนะคะ"

"สมัชชาใหญ่?"

หลินหยางตระหนักได้ทันที

ที่แท้เบื้องหลังของผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ซางเหมิง แต่เป็นสมัชชาใหญ่

ไม่แปลกใจเลยว่าทั้งที่รู้อยู่แก่ใจดีว่าหลินหยางคือผู้บัญชาการ แต่เธอยังกล้าอวดดีและก้าวร้าวได้ขนาดนี้

"หมอเทวดาหลิน! เกียรติและศักดิ์ศรีของซางเหมิงไม่มีค่าถึงสี่แสนล้านเหรียญ แล้วสมัชชาใหญ่ล่ะ? ก็ไม่มีค่าพอเหมือนกันเหรอ?"

หญิงคนนั้นกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์และด้วยแววตาที่ไม่แยแส

แม้ว่าออร่าของหลินหยางจะโดดเด่นและมีสถานะตำแหน่งที่สูงส่ง แต่ในสายตาของเธอแล้วก็ไม่ได้ดูน่ากลัวแต่อย่างใด

เพราะเบื้องหลังของเธอคือสมัชชาใหญ่

ในอาณาจักรมังกรแห่งนี้ ไม่มีใครกล้าคิดเป็นศัตรูกับสมัชชาใหญ่

ใครจะกล้าขัดขืนความต้องการของสมัชชาใหญ่?

เป็นไปอย่างที่คาด หลินหยางในตอนนี้กลับเงียบเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

หญิงคนนั้นยังคงดื่มน้ำชาอย่างสง่างาม เธอเองไม่ได้รีบร้อน เธอเชื่อว่าคำตอบที่เธอจะได้รับนั้นจะต้องเป็นอย่างที่เธอคาดคิดไว้

แต่ขณะนี้เอง หลินหยางก็เอ่ยขึ้นมา

"ก็ไม่มีค่าพอ!"

เพล้ง!

มือของหญิงคนนั้นสั่นสะท้านและถ้วยชาในมือก็ตกลงพื้นและแตกลงเป็นเสี่ยงๆ....

เธอเงยหน้าขึ้นมองหลินหยางอย่างตกตะลึง