สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 314

ผู้ชมเองก็ไม่ใช่คนโง่ มีเหรอที่จะมองไม่ออกว่ามีลับลมคมใน? ทุกคนนำพาการกระซิบกระซาบ

“แบบนี้มันเกินไปหน่อยมั้ง?”

“ดูเหมือนจะมีลับลมคมในจริงด้วย”

“บ้านโอสถฉีทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง”

“ล้วนแต่เป็นนักเรียนของสถาบันตัวเอง พวกเขากลับทำเรื่องแบบนี้ ไร้ยางอายสิ้นดี”

“ใช่! โม่เสี่ยวหวู่คนนี้ไม่มีเส้นสายหรือภูมิหลัง ก็เลยต้องเชื่อฟังคนพวกนี้เหรอ? เรื่องของบ้านโอสถฉีถ้าถูกเผยแพร่ออกไปคงต้องกลายเป็นเรื่องตลกของวงการแพทย์แผนจีนแน่นอน”

“ตอนแรกผมก็คิดว่าบ้านโอสถฉีเป็นสถานที่ได้รับความเคารพและมีคุณธรรมสูงส่งอะไรเสียอีก ดูเหมือนมันจะเป็นแค่เรื่องตลกเท่านั้น”

“บ้านโอสถฉีที่ทำตัวสูงส่งมาโดยตลอด ฉันว่ามันก็แค่นี้แหละ!”

...

เสียงพูดเยาะเย้ยและด่าทอดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ใบหน้าของนักเรียนบ้านโอสถฉีแดงไปจนถึงรากหู อาจารย์บางคนถึงกับอับอายจนก้มหน้า

แต่เรื่องมันมาถึงขนาดนี้ แม้แต่เฝิงฉือก็ไม่มีทางเลือก

หรือเขาต้องมอบดอกเหอหลิงให้โม่เสี่ยวหวู่จริงเหรอ?

ดูจากท่าทางของโม่เสี่ยวหวู่ เขาไม่มีทางอยู่บ้านโอสถฉีต่อแน่นอน ถ้าหากมอบดอกเหอหลิงให้เขา แบบนี้มันจะต่างอะไรกับการใช้ซาลาเปาเนื้อไล่หมา?

ดังนั้นแม้ต้องอับอายมากแค่ไหน ก็จำเป็นต้องรักษาดอกเหอหลิงและสยบเรื่องนี้ให้ได้

“รองเจ้าบ้านโอสถ!”

นักเรียนทั้งสองคนโดนคำพูดของผู้คนที่อยู่โดยรอบกดดันจนไม่รู้ควรจะทำยังไงต่อ

ในตอนนั้นเอง เฝิงฉือทนไม่ไหวอีกแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “พาตัวไป”

คำพูดที่เรียบง่ายสามคำ ทำให้นักเรียนสองคนนั้นมีความกล้าเพิ่มขึ้นทันที

พวกเขาเดินเข้าไปหาหลินหยางอย่างไม่ลังเลอีก

หลินหยางขมวดคิ้ว หลังจากครุ่นคิด สุดท้ายก็ตัดสินใจลงมือใช้กำลังแย่งดอกเหอหลิง

อันที่จริง เขาก็หวังว่าจะได้รับดอกเหอหลิงด้วยวิธีที่สันติ

อย่างไรก็ตามเมื่อไหร่ที่ลงมือสถานะของเขาจะต้องถูกเปิดเผยแน่นอน ต้องบอกก่อน หมิงหยูที่อยู่ด้านล่างกำลังจ้องเขา ถ้าหากแย่งดอกเหอหลิงมา สิ่งที่จะตามมาคือการแก้แค้นอย่างบ้าคลั่งที่ไม่รู้จบของบ้านโอสถฉี แบบนั้นมันไม่เป็นผลดีอะไรต่อเขาและฉินหนิง

แต่เรื่องมันมาจนถึงขั้นนี้แล้ว เขาไม่จำเป็นต้องลังเลอะไรอีก

ช่วยเสี่ยวหนิงออกมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน!

พลาดดอกเหอหลิงต้นนี้ไป คิดจะตามหาต้นใหม่ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกกี่ปี

หลินหยางรอได้ แต่ฉินหนิงรอไม่ได้แล้ว!

หลินหยางกําหมัดแน่น ยื่นมืออีกข้างไปที่เอวของตัวเอง เตรียมตัวหยิบเข็มเงินออกมาทุกเมื่อ

แต่แล้ว…ในขณะที่นักเรียนทั้งสองคนกำลังเข้าใกล้หลินหยาง…

“ไสหัวไป!”

มีเสียงตะโกนด้วยความโกรธดังขึ้น หลังจากนั้นมีร่างของคนคนหนึ่งพุ่งเข้ามาชนนักเรียนทั้งสองคนจนกระเด็นออกไป

“โอ๊ย!”

คนทั้งสองที่ไม่ทันระวังตัวล้มลงที่พื้น

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์รู้สึกสะดุ้ง มองไปทางคนคนนั้นพร้อมกัน

นั่นมันเซียวซื่อถูเหรอ?

“ซื่อเจี๋ย คุณทำอะไรของคุณ?” ทางด้านของอาจารย์ถังรู้สึกอึ้ง รีบถามขึ้น

กลับได้ยินเซียวซื่อเจี๋ยพูดด้วยความโกรธ “อาจารย์ ผมจะปล่อยให้คนคนนี้ดูหมิ่นผม ดูหมิ่นบ้านโอสถฉีไม่ได้เด็ดขาด! ผมจะแข่งกับเขา!”

“คุณบ้าไปแล้วเหรอ? เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ รีบถอยกลับมาเดี๋ยวนี้!” อาจารย์ถังตะโกน

“อาจารย์ หรือคุณคิดว่าทักษะการแพทย์ของผมสู้เขาไม่ได้?” เซียวซื่อถูหันกลับไปถามเสียงดัง

“อาจารย์ไม่ได้หมายความแบบนั้น อาจารย์แค่…ไม่อยากให้มีเรื่องที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้น…” อาจารย์ถังลังเลสักพักแล้วพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ดีเท่าไหร่

ต้องยอมรับ ความสามารถที่โม่เสี่ยวหวู่แสดงออกมาน่าตกใจมาก ทักษะการแพทย์ของเขาก็ไม่ใช่สิ่งที่นักเรียนระดับคลาสดีจะสามารถเทียบได้ แต่มืดเจอกับอัจฉริยะอย่างเซียวซื่อเจี๋ยยังคงอยู่ห่างชั้นเกินไป

ไม่มีใครคิดว่าโม่เสี่ยวหวู่มีคุณสมบัติพอที่จะแข่งกับเซียวซื่อเจี๋ย

ดังนั้นเซียวซื่อเจี๋ยจึงไม่จำเป็นต้องไปแข่งกับโม่เสี่ยวหวู่ เพียงแค่อาศัยชื่อเสียงของบ้านโอสถฉีก็สามารถหยุดเรื่องนี้ได้แล้ว

“ซื่อเจี๋ยกลับไปที่ของคุณ เรื่องนี้พวกอาจารย์จะเป็นคนจัดการเอง!” เฝิงฉือก็ทนดูไม่ได้อีกแล้ว เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“รองเจ้าบ้านโอสถ หรือแม้แต่คุณก็คิดว่าผมต้องกลัวโม่เสี่ยวหวู่?” เซียวซื่อเจี๋ยถามด้วยความไม่พอใจ

“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น”

“งั้นก็ให้ผมลองแข่งกับเขาสักครั้งเถอะ! ผมจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นเอง!” เซียวซื่อเจี๋ยตะโกนด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง