สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3161

อ่าวหานเหมยนำสมาชิกของตระกูลที่เหลืออยู่หลบหนีไปหลายร้อยลี้ ก่อนที่จะหยุดลง

คนที่เหลือต่างก็เหนื่อยล้าหมดแรง และไม่มีแรงที่จะหลบหนีอีกแล้ว

อ่าวหานเหมยนั่งลงกับพื้นอย่างอกสั่นขวัญแขวน ร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้ง

เธอไม่เคยคาดคิดว่า ตระกูลก็จะปรากฏตัว และดำเนินการโจมตีตระกูลเย่ไหม

เพราะเหตุใดกัน?

เป็นเพราะอ่าวเทียนซวงจริงๆ เหรอ?

ชัดเจนว่าอ่าวเทียนซวงลงมือก่อน แล้วทำไม....เรื่องนี้จะเปลี่ยนแปลงกลายเป็นเช่นนี้?

อ่าวหานเหมยหลับตาด้วยความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างเงียบๆ

"หานเหมย ตอนนี้พวกเราควรจะไปที่ไหนเหรอ?"

อ่าวหลิงเดินขากะเผลกเข้ามา บริเวณขาของเขาถูกปราณดาบโจมตี กล้ามเนื้อถูกฟัน จนเผยให้เห็นกระดูกสีขาว ตอนนี้ทำได้เพียงใช้ปลาสเตอร์ยาปิด แต่การเดินเหินก็ไม่สะดวกเป็นอย่างมาก

"อ่าวหลิง คุณพาคนออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ แล้วพาไปที่หอเหลยเจ๋อเทียน ท่านเฮ่าเทียนจะต้องรับพวกเราอย่างแน่นอน"

อ่าวหายเหมยหยุดอารมณ์เศร้าเสียใจ แล้วกล่าวด้วยเสียวอันแหบพร่า

"แล้วคุณล่ะ?" อ่าวหลิงกล่าวถามอย่างตกตะลึง

"ฉัน....ฉันจะต้องกลับไป"

อ่าวหานเหมยกล่าวด้วยเสียงเบาๆ

"กลับไป? หานเหมย คุณบ้าไปแล้วเหรอ? พ่อของคุณตายแล้วนะ เวยอินก็ตายแล้ว! คุณกลับไป ก็เป็นเพียงแค่การรนหาที่ตายนะ!"

อ่าวหลิงรีบกล่าวโน้มน้าว

"อ่าวหลิง ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะต้องกลับไป เผ่าเย่ไหมของพวกเรา จะนำไปโดยคุณ ความเป็นความตายของฉันเพียงคนเดียว ฉันไม่ได้สนใจแล้ว"

อ่าวหานเหมยกล่าวด้วยเสียงแหบพร่า ในดวงตาเต็มไปด้วยการตัดขาดเยื่อใย

อ่าวหลิงอ้าปากเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

"พวกเขาไล่ตามมาแล้ว!"

ในเวลานี้ มีเสียงแหลมตะโกนเข้ามา

ทุกคนพักได้ยังไม่ถึงสิบนาทีก็ต้องรีบลุกขึ้น และหันหน้าวิ่งต่อไป

แต่ทว่าอีกฝ่ายขี่ม้าน้ำแข็ง แต่ละคนรวดเร็วเป็นอย่างมาก ชั่วพริบตาอ่าวหานเหมยและคนอื่นๆ ก็ถูกล้อมเอาไว้

สายตาของอ่าวหานเหมยตื่นตระหนก

คนของเผ่าเย่ไหมรีบหนีออกจากคฤหาสน์ คนส่วนใหญ่หนีออกมาด้วยเท้า บวกกับการต่อสู้ระหว่างทาง แต่ละคนจึงได้รับบาดเจ็บ และวิ่งไปได้ไม่ไกลโดยสิ้นเชิง

ซึ่งเผ่าเย่ไหมเพียงแค่ขี่ม้าไล่ตาม แน่นอนว่าจึงเป็นเรื่องที่ง่ายดาย

"คิดจะหนีเหรอ? วันนี้ คือวันฆ่าล้างตระกูลของเผ่าเย่ไหมของคุณ!"

คนคนหนึ่งของเผ่าซวงกล่าวพลางหัวเราะเยาะ ในดวงตาเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

"อ่าวสือ?"

อ่าวหานเหมยกัดฟันแน่น: "คุณอย่าลำพองใจเกินไปนัก ถึงแม้จะต้องตาย ฉันก็จะต้องลากแกไปด้วย!"

"ลากฉันไปด้วย? พวกคุณคู่ควรเหรอ?"

อ่าวสือกล่าวอย่างเหยียดหยาม: "ทหารผู้พ่ายแพ้อย่างพวกคุณ มีสิทธิ์อะไรมาตีเสมอกับฉันเหรอ? อ่าวหานเหมย ถ้าหากว่าคุณหมดหนทาง ไม่แน่ว่าฉันอาจจะให้คุณได้ถึงอกถึงใจ แต่ถ้าคุณยังดื้อดึง อีกสักครู่ ฉันก็จะจับคุณทั้งเป็น ฉันรับรองเลยว่า จะทำให้คุณต้องตายทั้งเป็น!"

พูดจบ ก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ตัวของอ่าวหานเหมยอย่างหยาบคาย

"ฮ่าๆๆๆ ......"

คนที่อยู่รอบๆ หัวเราะฮ่าๆ

"ฆ่ามัน!"

อ่าวหานเหมยคำรามเสียงแหลม

ทุกคนพุ่งเข้าไปสังหารโดยตรง

"แกว่งเท้าหาเสี้ยน! เข้าไป อ่าวหานเหมยจะต้องมีชีวิตอยู่ ส่วนคนอื่นๆ ฟันทิ้งให้หมด!"

อ่าวสือด่าเสียงดัง

คนทั้งสองฝ่ายต่อสู้กัน

แต่คนทางด้านของอ่าวหานเหมยไม่ใช่คู่ต่อสู้อย่างเห็นได้ชัด

พวกเขาวิ่งเข้ามา กำลังที่ใช้ไปมหาศาล บวกกับคนจำนวนมากได้รับบาดเจ็บ แล้วจะสามารถต่อสู้กับคนเหล่านี้ได้ยังไงกัน?

ไม่นาน คนของเผ่าเย่ไหมก็ล้มลงกับพื้นคนแล้วคนเล่า

อ่าวหานเหมยจ้องมองทุกสิ่งทุกอย่างนี้อย่างเงียบๆ และน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด

เธอกัดฟันแน่น จ้องมองอ่าวสืออย่างโหดเหี้ยม แล้วพุ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง

ลมหายใจของอ่าวสือสั่นสะท้าน และรีบขวางเอาไว้

แต่ศักยภาพของเขาสู้อ่าวหานเหมยไม่ได้ บวกกับในเวลานี้อ่าวหานเหมยคลุ้มคลั่งถึงขีดสุด เพียงแค่ไม่กี่อึดใจ ก็ถูกอ่าวหานเหมยโค่นลง

"ปกป้องฉัน! รีบปกป้องฉันเร็วเข้า!"

อ่าวสือปิดบาดแผลที่ท้อง ตะโกนไปพลางถอยหลังไปพลาง

"อ๊าก!"

อ่าวหานเหมยคำรามเสียงดัง แล้วสะบัดดาบน้ำแข็ง

ฉับ.....

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน