สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 33

หลินหยางกลับพูดออกมาในเวลานี้

"ในเมื่อคุณมีความคิดเช่นนี้ต่อผู้ป่วย งั้นทำไมใบสั่งยาของคุณถึงเพิ่มยาที่ไม่จำเป็นเยอะขนาดนี้หล่ะ?"

รอยยิ้มของหยานหลางแข็งทื่อ: "คุณพูดบ้าอะไร? ยาที่ไม่จำเป็นอะไร? ผมไม่เข้าใจ!"

"งั้นผมถามเกี่ยวกับใบสั่งยาสำหรับการบำรุงเลือดนี้หน่อย หวงฉี เชียะเจียก พั๊วกิไน้ ของเหล่านี้ไม่จำเป็น แต่คุณกลับจ่ายยาให้คุณนายคนนี้ถึง 15 กรัม แล้วก็ชายชราคนนี้ด้วย คุณสั่งลูกเดือยให้เขา 8 กรัม ซึ่งส่งผลต่อประสิทธิภาพของยาทั้งหมด ทำให้การฟื้นฟูอาการเจ็บปวดช้าลง หากไม่มีสิ่งนี้ ผลของยาจะดีกว่ามาก แล้วทำไมคุณต้องเพิ่มมันเข้าไปหล่ะ?" หลินหยางหยิบใบสั่งยามาถาม

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ทุกอย่างก็เดือดดาลทันทั

"มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอ?"

"เขากำลังบอกว่าหมอหยานจ่ายยามั่วหรือเปล่า?"

"หมอหยานน่าจะไม่ใช่คนแบบนั้นมั้ง?"

ทุกอย่างในซานจือถังวุ่นวาย

หยานหลางระเบิดทันที

"หลินหยาง! คุณ! คุณ! คุณ...คุณพูดมั่วซั่ว! สรุปแล้วคุณเป็นหมอหรือผมเป็นหมอ? คุณไม่ที่ไม่ได้เข้าโรงเรียนเลยมีสิทธิ์มาว่าผมหรอ? คุณอ่านใบสั่งยาออกหรอ? คุณใส่ร้ายผม! คุณนี่มันเลวจริงๆ!" หยานหลางโมโห หากไม่ใช่เพราะคนรอบๆ เยอะ เขาก็คงหยิบแก้วบนโต๊ะและขว้างใส่หัวของหลินหยางแล้ว

อย่างไรก็ตามหลินหยางพูดต่อ

"คุณหยานหลางไม่ใช่คนแบบนั้นหรอ? แล้วเรื่องหนิงเสี่ยวหว่านหล่ะจะว่ายังไง?"

เมื่อหยานหลางได้ยิน หน้าของเขาก็บวมเป็นหมู ชี้หน้าหลินหยางและพูดไม่ออก

"พอแล้ว!"

ในที่สุดลั่วเฉียนก็ทนดูไม่ได้ ส่งเสียงออกมา

ทุกอย่างสงบ

ลั่วเฉียนพูดอย่างเย็นชา: "หลินหยางก็แค่มาช่วย เขาไม่ได้แพทย์เฉพาะทาง เรื่องหยิบยาเขาเองก็ไม่เข้าใจ ผิดพลาดก็แค่เตือนก็พอแล้ว ทำไมต้องไล่เขาออกไปด้วย? หลินหยางคุณก็เหมือนกัน ทำเรื่องของตัวเองให้ดีก็พอแล้ว รักษาผู้ป่วยยังไง แพทย์หยานเชี่ยวชาญกว่าคุณ!"

ตอนนี้มันเป็นเช่นนี้จริงๆ

"แพทย์หยาน คุณตรวจคนไข้ต่อเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการห่อยาที่หลินหยางจัดการให้ดีเอง ทุกคนไม่ต้องกังวล"

ลั่วเฉียนเอ่ยปาก ลุกและเดินมาด้านหน้าตู้ยา แกะยาของหลินหยางอย่างชำนาญ

เห็นลั่วเฉียนพูดเช่นนี้ หยานหลางก็ไม่พูดอะไรดีกว่า

คนไข้เองก็ไม่พูดอะไร

ไม่นาน ลั่วเฉียนก็ชั่งยาทีละอัน

เมื่อชั่งยาเหล่านั้นเสร็จ จู่ๆ สีหน้าของลั่วเฉียนก็เปลี่ยนไป

เธอจ้องด้วยความงุนงง จากนั้นก็มองไปที่ใบสั่งยา

"ไท่จื่อเซิน 15 กรัม หวงฉี 15 กรัม สูตี้ 12 กรัม...ไม่พลาดเลยหรอ?" ลั่วเฉียนงง เธอกวาดสายตามองหลินหยาง แล้วเปิดซองยาจีนอย่างรวดเร็วแล้ววางมันไว้ด้านบน ชั่งทีละอัน ครุ่นคิด

เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองจริงๆ

แต่...ความจริงเป็นเช่นนี้

ปริมาณยาที่หลินหยางหยิบมานั้น ไม่ขาดไม่เกินเลยสักนิด เหมือนจะแม่นยำถึงปริมาณมิลลิกรัมด้วย เท่ากับรายการยาเลย

ไม่ต้องชั่งน้ำหนักแต่สามารถหยิบส่วนผสมยาได้อย่างถูกต้อง

ปู่บอกว่าเขาเองก็เพิ่งมาถึงระดับนี้เมื่อสิบปีที่แล้ว

แต่เขาเรียนแพทย์แผนจีนมาทั้งชีวิต...

"แพทย์ลั่ว คุณมีปัญหาหรอ?" เมื่อเห็นลั่วเฉียนมองเขาบางครั้งบางคราว หลินหยางก็อดไม่ได้ที่จะถาม

"เปล่า...ไม่มีอะไร"

ลั่วเฉียนตื่นตระหนกเล็กน้อย วางยาในมือลง

"คุณรับผิดชอบเตรียมยาต่อละกัน"

"โอเค"

"คือ..." ลั่วเฉียนละเล เข้ามาใกล้ๆ และกระซิบ: "ทำเป็นผ่านตาชั่ง แกล้งๆ ก็พอ..."

"โอเค" หลินหยางเหมือนจะยิ้ม

ลั่วเฉียนมองอย่างลึกซึ้ง กลับไปตรวจต่อ

หยานหลางมีสีหน้าแปลกใจ

"ทำไมคุณไม่ชั่งต่อหล่ะ? คุณไม่ไปจัดการปริมาณยาของเจ้านั่นหรอ?" หยานหลางถามด้วยความตกใจ