สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 3368

"คนของคุณ?"

เสือดาวทะเลทรายตกตะลึง

"คุณ....คุณเป็นใคร?" เซินหงได้สติกลับมา จ้องมองหลินหยางและเอ่ยถามขึ้นมา

"ฉันชื่อหลินหยาง มาจากแดนมังกร!"

หลินหยางจุดบุหรี่ และกล่าวอย่างเย็นชา

"แดนมังกร? หลิน?"

ดวงตาของเซินหงสั่นไหว ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่ไม่นาน เขาก็ซ่อนความตกตะลึงในดวงตาเอาไว้

"คนของหลงเย่ทั้งทาเนนโกรวมอยู่ที่นี่ทั้งหมดแล้ว ตอนนี้ฉันอยากจะทราบว่า ใครคือผู้รับผิดชอบของพวกคุณ?"

หลินหยางมองเขาและกล่าวออกมา

"ไอ้เด็กบ้า! แกมีสถานะที่พูดอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ฉันคือราชาแห่งทาเนนโกนะ!"

เสือดาวทะเลทรายคำรามด้วยความโกรธ เดินไปข้างหน้าสองสามก้าว คืดที่จะจัดการหลินหยาง

แต่เจ้าเมืองหนานหลี่เฉิงที่อยู่ข้างๆ คว้าคอเสื้อของเขาและสะบัดออกไปโดยตรง

ฟรึ่บ!

เสือดาวทะเลทรายลอยออกไป กระแทกเข้ากับหอคอยที่อยู่ข้างๆ จนหมดสติไป

บรรดาลูกน้องของเสือดาวทะเลทรายเห็นเช่นนั้น ก็อ้าปากค้าง ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

เซินหงก็ได้สติกลับมาเช่นกัน นี่คือเกมที่หยางหัวเล่น!

พวกเขาจงใจยืมมือเสือดาวทะเลทรายมาก่อความวุ่นวายในอาณาเขตของหยงเย่ และเกิดการขัดแย้งกับหยงเย่ และช่วยเหลือเสือดาวทะเลทรายอย่าเงียบๆ ทำให้คนของหยงเย่ไม่สามารถหยุดยั้งเสือดาวทะเลทรายได้ เพื่อระดมผู้แข็งแกร่งของหยงเย่ในเพื่อการรักษาเสถียรภาพเอาไว้อย่างต่อเนื่อง

จากกระแสของการโยกย้ายสับเปลี่ยน จึงทำให้เจ้าหน้าที่ระดับสูงของหยงเย่จำนวนมากมารวมตัวกันอยู่ที่นี่

จากนั้น หลินหยางค่อยจัดการให้ราบคาบอีกทีหนึ่ง!

แต่เจสันในฐานะผู้รับผิดชอบสถานที่ตั้งของกองกำลังทหารในทาเนนโก จะปล่อยไปง่ายๆ ได้อย่างไร?

เขาจ้องมองหลินหยางอยู่ชั่วขณะ และจู่ๆ ก็กระอักเลือดสดๆ ออกมาจากปาก จากนั้นก็ล้มลงกับพื้นอย่างแรง

"กินยาพิษฆ่าตัวตายเหรอ?"

เจ้าเมืองหนานหลี่เฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึมทันที

และในเวลาเดียวกันนี้ ผู้รับผิดชอบของหยงเย่ในทาเนนโกอีกหลายคนก็ล้มลงบนพื้นเช่นกัน คอบิดเบี้ยว ไม่มีลมหายใจ และในปากก็มีเลือดสดๆ สีดำขลับไหลออกมาจากปาก

"ฆ่าตัวตายต่อหน้าฉันงั้นเหรอ? นี่กำลังยั่วยุฉันอยู่ใช่ไหม?"

หลินหยางกล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เมื่อพูดจบ เจ้าเมืองหนานหลี่เฉิงก็รีบเดินเข้าไป เขาหยิบเข็มเงินออกมา และเริ่มทำการรักษาคนเหล่านี้

คนของหยงเย่ที่เหลือมีสีหน้าประหลาดใจ ไม่รู้ว่าพวกหลินหยางต้องการจะทำอะไร

แต่ทว่าไม่นาน

"แค่กๆ ....แค่กๆๆๆ ....."

จู่ๆ คนเหล่านี้ที่ไม่มีลมหายใจก็ไอออกมาอย่างรุนแรง

แม้แต่เซินหงก็ลืมตาขึ้นมา หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง มีชีวิตกลับมาอีกครั้ง

"พระเจ้า....."

"ฉันกำลังพบเจออะไรอยู่?"

"นี่มันปาฏิหาริย์จริงๆ ....."

คนของหยงเย่ที่เหลือตกตะลึงอ้าปากค้าง

"ทำไมฉันยังไม่ตาย?"

เซินหงเบิกตาโพลงมองไปรอบๆ คลำหัวใจของตนเอง และเอ่ยถามด้วยความตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

"มีผู้นำพันธมิตรอยู่ คุณอยากตายมันเป็นเพียงความเพ้อฝันเท่านั้น"

เจ้าเมืองหนานหลี่เฉิงกล่าวอย่างเย็นชา และจับตัวเซินหงเอาไว้

......

บนป้อมปราการของเนินทรายทางตอนเหนือของดินแดน ชายหนุ่มคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีดำผมเผ้าสีดำ กำลังเอวมือไพล่หลัง มองไปยังที่ไกลๆ

สีหน้าของเขาดูไม่เป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง คิ้วขมวดแน่น ดูเหมือนมีเรื่องที่หนักใจอยู่

"คุณชาย ท่านมีเรื่องอะไรกวนใจเหรอครับ?"

คนรับใช้ผมหงอกขาวเดินเข้ามาจากด้านหลัง และเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อย

"ฉันมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเลย"

ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวออกมา

"คุณชาย ความเฉลียวฉลาดของท่านไม่มีใครเทียบ โลกทัศน์ของท่านก็ไม่เป็นสองรองใคร ความไม่เป็นมงคลใดๆ จะต้องห่างไกลจากท่านอย่างแน่นอน" คนรับใช้กล่าวด้วยรอยยิ้ม

"อย่าพูดเรื่องเหลวไหลไร้ประโยชน์เหล่านี้เลย มีเรื่องอะไรก็ว่ามา"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน