สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 337

“จัดการ? ฉันว่าคุณจะสร้างปัญหามากกว่า! คุณหลบไปเลย เรื่องของฉันคุณไม่ต้องสนใจ!” ซูเหยียนพูดด้วยความโกรธ

เดิมทีเรื่องนี้ก็ปั่นป่วนเกินจะถอยกลับแล้ว และหลินหยางก็ยื่นมือเข้ามายุ่งวุ่นวายอีกคน จะให้เธอทนไหวได้อย่างไร?

จางชิงหยู่โกรธจนแทบจะบ้าแล้ว เธอรับมือเสี่ยวชิวไม่ได้ แต่มีเหรอที่เธอจะรับมือหลินหยางไม่ได้? เธอยื่นมือออกไปจับข้อมือของหลินหยางแล้วออกแรงกระชากเขาออกมา

ด้วยกำลังพละกำลังของหลินหยาง ไม่มีทางที่จางชิงหยู่จะทำให้ตัวของเขาขยับ แต่หลินหยางไม่กล้าออกแรงเพราะกลัวจะทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ

ร่างกายของหลินหยางเซตามแรงกระชากถอยหลังไปหลายก้าว จางชิงหยู่พูดจาด่าทอโดยตรง “ไอ้คนไร้ประโยชน์ ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะแกเสี่ยวเหยียนของฉันจะโดนคนอื่นดูถูกแบบนี้เหรอ? ที่ฉันเรียกแกมาก็เพื่อสั่งให้แกหย่ากับเสี่ยวเหยียน แกไปยุ่งวุ่นวายอะไร? เสี่ยวเหยียนจะจัดการยังไงก็เรื่องของเสี่ยวเหยียน แกจะไปเข้าใจอะไร? หลบไปด้านข้างเลย!”

หลินหยางที่ได้ยินสีหน้าเย็นชาจนถึงขีดสุดทันที

จางชิงหยู่ด่าแบบไม่ไว้หน้าเลยสักนิด!

“เหอะ ทั้งโง่ทั้งไร้ประโยชน์!” เสี่ยวชิงที่อยู่ด้านข้างยิ้มอย่างเย็นชา

“คำที่ว่าพวกคนที่ยิ่งไม่มีประโยชน์ยิ่งปากเก่ง สงสัยก็คงจะอารมณ์ประมาณนี้แหละมั้ง” คนของหยางหัวกรุ๊ปคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“ไม่งั้นล่ะ ตอนนี้คนไร้ประโยชน์คนนี้ก็ถือว่าเป็นคนมีชื่อเสียงในเจียงเฉิน ถ้าหากไม่โดนสวมเขาพวกเราก็คงไม่รู้จักเขาหรอก!”

“ใช่!”

ส่วนคนที่เหลือก็ทยอยกันพูดขึ้น คำพูดจาถากถางดังขึ้นแสบแก้วหูไม่หยุด

เดิมทีหลินหยางกำลังจะระเบิดอารมณ์ออกมาแล้ว แต่หลังจากได้ยินคำพูดพวกนี้ ในแววตาอดไม่ได้ที่จะเผยให้เห็นความสงสัย

ในตอนนั้นเอง ซูกวงพูดในสิ่งที่หลินหยางกำลังอยากถาม “นี่ ตกลงพวกคุณมันหมายความว่ายังไง? พวกคุณรู้อยู่แล้วว่าประธานหลินของพวกคุณรู้สึกดีต่อลูกสาวของผม แต่พวกคุณยังกล้าเสียมารยาทกับพวกเรา?”

ปัจจุบันชื่อเสียงของหลินหยางดังมาก ทุกคนตั้งฉายาให้กับเขาว่าราชาโดนสวมเขา เพราะทุกคนในเมืองเจียงเฉินรู้ว่าประธานหลินของหยางหัวกรุ๊ปสนใจซูเหยียนของตระกูลซู ยิ่งไปกว่านั้นหยางหัวกรุ๊ปมีการสนับสนุนช่วยเหลือซูเหยียนมากมาย

ตามหลักแล้ว ถ้าซูเหยียนตกลงคบหาดูใจกับประธานหลิน เธอก็จะกลายเป็นคุณนายของหยางหัวกรุ๊ป มีเหรอที่คนพวกนี้จะกล้าเสียมารยาทต่อซูเหยียน?

ใครจะไปคิดว่าจ้าวเทียนจะยิ้มอย่างเย็นชา “ประธานหลินสนใจลูกสาวของคุณ? เหอะ เดิมทีมันก็เป็นแค่เรื่องที่ทุกคนคิดกันไปเอง มีอะไรให้ผมต้องกลัว? ”

“เรื่องที่ทุกคนคิดไปเอง? คนทั้งเมืองเจียงเฉินต่างก็รู้เรื่องนี้หมด มันจะเป็นเรื่องที่ทุกคนคิดไปเองได้ยังไง?” จางชิงหยู่เริ่มรู้สึกร้อนรนรีบก้าวออกมาพูดทันที

“ถ้ามันเป็นแบบนั้น นี่มันก็ผ่านไปนานแล้วแต่ทำไมประธานหลินยังไม่มาขอลูกสาวของคุณแต่งงาน?” จ้าวเทียนถามกลับ

คำพูดประโยคนี้ทำให้จางชิงหยู่พูดอะไรไม่ออกแล้ว

ถูกต้อง ถ้าหากประธานหลินสนใจซูเหยียน แต่ทำไมนานขนาดนี้แล้วเขากลับไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย?

ทุกคนรู้ดีว่าหลินหยางราชาโดนสวมเขาคนนี้เป็นคนไร้ประโยชน์ ด้วยอิทธิพลของประธานหลินและท่าทีของตระกูลซู คิดจะทำให้เขาหย่ากับซูเหยียนมันเป็นเรื่องที่ง่ายมากไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมเขาถึงไม่เคลื่อนไหวอะไรเลย? จางชิงหยู่แทบจะเปิดประตูรอประธานหลินมาขอซูเหยียนแต่งงานทุกวัน!

จ้าวเทียนเป็นคนฉลาด

ข่าวลือยังไงก็เป็นข่าวลือ ไม่มีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์ อันที่จริงการที่หม่าไห่สั่งให้เขามาพูดคุยเจรจากับเยว่เหยียนอินเตอร์เนชั่นแนล เขาก็พอจะมองอะไรออกบ้างแล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้รู้สึกกลัว ยิ่งไปกว่านั้นหม่าไห่เป็นเจ้านายของเขา ส่วนประธานหลินเป็นเจ้านายของหม่าไห่ ถึงจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขามั่นใจว่าประธานหลินไม่มีทางกล่าวโทษเขาแน่นอน

แน่นอน หลินหยางไม่ได้คิดแบบนี้

เขามองไปทางจ้าวเทียนด้วยความสงสัย มีความรู้สึกเหมือนมีอะไรผิดปกติแต่ก็ไม่รู้ว่ามันผิดปกติตรงไหน

ในตอนนั้นเอง เสี่ยวชิวตะโกนขึ้นอีกครั้ง

“นางแพศยา อย่าเปลี่ยนประเด็น รีบมาเช็ดรองเท้าให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

ซูเหยียนสะดุ้ง มองไปทางเสี่ยวชิวด้วยความโกรธ มือที่กำลังถือผ้าเริ่มสั่นเทาเล็กน้อย

หลินหยางก้าวออกมาข้างหน้าจับมือของซูเหยียน พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ห้ามไปเด็ดขาด!”

“มันเกี่ยวอะไรกับคุณ?” ซูเหยียนพูด

“ผมบอกว่าห้ามไปก็คือห้ามไป!” หลินหยางพูดอย่างบงการ

“ไม่ทำเหรอ? ได้ งั้นเรื่องของโครงการก็เอาตามนี้ก็แล้วกัน!” จ้าวเทียนพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

“ผู้จัดการจ้าว คุณรอก่อน ฉันทำ! ฉันทำ!” ซูเหยียนรู้สึกตื่นเต้นอกรีบพูดขึ้น

“ผมบอกไปแล้วว่าห้ามเด็ดขาด!” หลินหยางแย่งผ้าผืนนั้นมา

“หลินหยาง…คุณ…” ซูเหยียนรู้สึกโกรธมาก

“ไอ้ตัวเหม็น! แกทำอะไร? ไสหัวไป!” จางชิงหยู่หัวเสียแล้ว

ทางด้านของเสี่ยวชิวก็พูดด้วยความโกรธ “ไอ้ลูกสุนัข เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับคุณ? ไสหัวไปตายที่อื่นเลยไป!”

พูดจบ เธอก้าวออกมาข้างหน้าพร้อมกับเหวี่ยงฝ่ามือใส่ใบหน้าของหลินหยาง

แต่วินาทีต่อมา หลินหยางใช้หลังมือตบใส่ใบหน้าของเสี่ยวชิวอย่างแรงก่อน

“เพี๊ยะ!”

เสียงที่ชัดเจนดังขึ้น

เสี่ยวชิวที่ไม่ทันระวังโดนตบจนตัวหมุน หลังจากนั้นร่างกายยืนได้ไม่มั่นคงจึงล้มก้นทิ่มลงพื้นอย่างแรง โลกทั้งใบหมุนไปหมด

ทุกคนรู้สึกอึ้ง