สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 350

แน่นอนว่าคนพวกนี้เป็นแค่คนที่ผลีผามเท่านั้น

ยังมีบางคนที่อ้อมไปด้านหลังของหลินหยางและซัดฝ่ามือออกมาโดยตรง

อย่าเห็นว่าฝ่ามือไม่มีพลังทำลายล้างสูง บนฝ่ามือของแต่ละคนนั้นแฝงไปด้วยกำลังภายใน เน้นจู่โจมภายในไม่เน้นภายนอก ถ้าหากโดนฝ่ามือพวกนี้ซัดเข้าใส่แผ่น อวัยวะภายในต้องได้รับบาดเจ็บแน่นอน

แต่ทว่า

หลินหยางกลับยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับตัว

ปัง! ปัง! ปัง! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

เสียงกระทบกันดังขึ้น

หมัดและฝ่ามือของทุกคนโจมตีใส่ร่างกายของหลินหยางอย่างแรง

แต่…หลินหยางยังคงยืนอยู่ตรงนั้นกวาดสายตามองโดยรอบ ร่างกายไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตกใจ

ทางด้านของผู้เฒ่าไช่ที่ยังไม่เคลื่อนไหวก็เบิกตากว้าง

“มีแค่นี้เองเหรอ?” หลินหยางถาม

“บัดซบ!”

ทุกคนคำรามแล้วคิดจะโจมตีต่อ

แต่วินาทีต่อมา หมัดของหลินหยางได้พุ่งออกไปอย่างไร้ความปราณีแล้ว

หมัดพุ่งออกไปอย่างบ้าคลั่งราวกับห่าฝน

แคระ!

แคระ!

แคระ…

เสียงกระดูกแตกหักดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เห็นเพียงผู้คนที่อยู่โดยรอบของหลินหยางล้มลงทีละคน

ทุกคนล้วนแต่โดนแค่หมัดเดียว

แต่ถึงจะเป็นเพียงแค่หมัดเดียว พวกเขาก็รับไม่ไหว

มีคนโดนชกที่หัวถึงขั้นหมดสติไปโดยตรง บางคนโดนชกตรงหน้าอกยุบเป็นหลุม กระอักเลือดและหมดสติไปโดยตรงเช่นกัน

หลินหยางจัดการคนทั้งหมดในเวลาไม่ถึงสามวินาที

ส่วนตัวของหลินหยางไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว

ทุกคนรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

“ถึงคุณแล้ว!”

หลินหยางหันไปพูดพร้อมกับกระโดดพุ่งตัวไปข้างหน้า

“หมัดวายุ!”

ผู้เฒ่าไช่ส่งเสียงคำราม แขนทั้งสองข้างที่เหี่ยวแห้งกางออก มีคลื่นของกระแสลมม้วนตัวกระโชกพุ่งตรงเข้าไปหาหลินหยาง

หลินหยางหลบซ้ายหลบขวาพร้อมกับยกเท้าถีบใส่หน้าอกของผู้เฒ่าไช่โดยตรง

ผู้เฒ่าไช่รีบพลิกมือทั้งสองข้างหันมาจู่โจมใส่เท้าของหลินหยาง ในขณะเดียวกันก็ก้มตัวหลบการโจมตี

แต่พลังเท้าของหลินหยางน่ากลัวเกินไป แม้ว่าจะโจมตีโดนแขน ผู้เฒ่าไช่ก็รับไม่ไหว โดนสะเทือนถอยหลังออกไปหลายสิบก้าว

“ผู้เฒ่าไช่!” หลิวจิงโปอุทาน

แต่แล้วก่อนที่ผู้เฒ่าไช่จะยืนได้อย่างมั่นคง หลินหยางพุ่งตัวเข้ามาประชิดผู้เฒ่าไช่อย่างกระทันหัน

“ฮึ่ม!”

ผู้เฒ่าไช่พ่นลมออกจากจมูกพร้อมกับเหวี่ยงหมัดตรงเข้าไปหาใบหน้าของหลินหยาง

ทันทีที่หมัดพุ่งเข้ามา หลินหยางยกฝ่ามือขึ้นรับหมัดเอาไว้ได้อย่างแม่นยำ

การโจมตีของผู้เฒ่าไช่ถูกมองออกทุกกระบวนท่า

“อะไรกัน?”

ผู้เฒ่าไช่เบิกตากว้าง หลินหยางออกแรงอย่างกะทันหัน

แคระ!

กระดูกกำปั้นของเขาแตกละเอียดทันที

“อา…”

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นอีกครั้ง

หลินหยางปล่อยมือหันมาจับข้อมือของเขาแทน หลังจากนั้นออกแรงกระชาก

ซ่า!

เสียงที่แปลกประหลาดดังขึ้น

เห็นเพียงแขนข้างนั้นของผู้เฒ่าไช่ห้อยต่องแต่งยกไม่ขึ้นอีก

ผู้เฒ่าไช่ล้มลงบนพื้น เขากุมแขนของตัวเองสูดหายใจเข้าออกอย่างบ้าคลั่ง ความเจ็บปวดทำให้เขาแทบหมดสติ

แขนของเขาใช้กันไม่ได้ ตอนนี้ไม่สามารถขัดขวางหลินหยางอีกแล้ว ส่วนหมัดวายุของเขา…ก็โดนทำลายไปด้วย