สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 357

"ทางตระกูลไม่ได้โทษคุณ อันที่จริงไม่มีใครโทษพวกคุณ แต่ว่า…เรื่องนี้ควรมีคำอธิบาย!" หลินหยูอิงส่ายหัว "พวกคุณจะให้ผู้อาวุโสแบกรับคนเดียวทั้งหมดก็คงไม่ได้หรอกมั้ง?"

หลังจากที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าของหลินหยูห่าว หลินซงและคนอื่นถูกปกคลุมด้วยความสิ้นหวังทันที

ถูกต้อง ตระกูลหลินไม่ได้โง่

พวกเขามองทุกอย่างออก ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความผิดของพวกเขา เพราะทักษะการแพทย์ของพวกเขายังไม่ได้สูงถึงขั้นนั้น

ไม่มีใครโทษหลินซงและหลินหยูห่าว อย่างไรก็ตามสูตรยาตัวนี้มีความลึกซึ้งมากเกินไป

แต่…ยังไงก็ต้องมีแพะรับบาป ยังไงก็ต้องมีคนรับผิดชอบเรื่องนี้!

หลินหยูห่าวรู้ดี ตอนนี้ใครจะพูดอะไรมันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว! นอกเสียจากจะสามารถพลิกสถานการณ์ แต่เห็นได้ชัด เรื่องนี้มันเป็นไปไม่ได้

เครื่องบินลงจอดที่รันเวย์

หลังจากที่จอดสนิท ตอนที่ทุกคนเดินออกจากสนามบิน มีรถเก๋งสีดำหลายคันจอดรออยู่ที่หน้าสนามบิน

มองดูชายชุดสูทสีดำสวมแว่นพวกนั้น ลมหายใจของหลินหยูห่าวและคนอื่นหยุดชะงัก

"ขึ้นรถเถอะ"

ผู้ชายคนหนึ่งเปิดประตูรถ พูดกับหลินหยูอิง หลินหยูห่าวและคนอื่น

ทุกคนกัดฟันแน่นเดินขึ้นรถ

"ส่งคุณหนูหยูอิงกลับไป"

"ไม่ต้องแล้ว ฉันจะตามพวกเขาไปแดนตัดสินด้วย! ลุงหลินสิงเป็นคนตรงไปตรงมา แต่เรื่องนี้ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าทุกคนมีความคิดเห็นยังไง" หลินหยูอิงพูดเสียงเบา

ผู้ชายคนนั้นพยักหน้าแล้วเหยียบคันเร่งทันที

รถยนต์แล่นอยู่บนเส้นทางที่คดเคี้ยวไม่รู้นานเท่าไหร่ มาถึงบนภูเขาแห่งหนึ่ง บนเขามีคฤหาสน์หลังหนึ่ง คฤหาสน์เป็นสีดำสนิททั้งหลัง ไม่ว่าจะเป็นตัวอาคารหรือพื้นล้วนแต่ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในปราสาทที่มืดมน

สำหรับสถานที่แห่งนี้ หลินหยูอิงคุ้นเคยเป็นอย่างดี

เพราะพื้นที่ทั้งหมดของที่นี่ล้วนแต่เป็นของตระกูลหลิน ส่วนคฤหาสน์หลังนี้เป็นสถานที่ผู้ดูแลของตระกูลหลินใช้ให้รางวัลและลงโทษ แดนตัดสิน!

คนที่เป็นเจ้าของสถานที่แห่งนี้ก็คือหลินสิง! ลุงของหลินหยูอิงและหลินหยูห่าว

รถยนต์ขับตรงเข้าไปในคฤหาสน์ สุดท้ายจอดลงที่หน้าประตูของคฤหาสน์

ตอนนี้ มีรถหรูหลายสิบคันจอดเรียงอยู่ตรงนั้น ทุกคันล้วนแต่มีราคาไม่ต่ำกว่าหลักล้าน

ป้ายทะเบียนรถทุกคันถ้าไม่ใช่ตัวเลขที่เหมือนกันหมดก็เป็นตัวเลขที่เรียงกัน สถานที่แบบนี้ในเยี้ยนจิน การจะมีป้ายทะเบียนแบบนี้ในครอบครองไม่ใช่เรื่องง่าย

หลินหยูห่าวและหลินซงสายตามองป้ายทะเบียนรถพวกนี้ ทั้งสองคนพอจะรู้แล้วว่ามีใครบ้างที่มา สีหน้าดูน่าเกลียดมาก

"พี่ห่าว…พี่ห่าว พวก…พวกเราจะตายหรือเปล่า! พวกเราจะโดนตระกูลตัดสินโทษประหารหรือเปล่า!" คนของตระกูลหลินคนหนึ่งมองมาทางหลินหยูห่าวแล้วพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา

เขากลัวจนขวัญหนีดีฝ่อไปแล้ว

"ไร้ประโยชน์ กลัวอะไร? เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของพวกเรา วางใจเถอะ ตระกูลแค่ลงโทษพวกเราตามความเหมาะสม ไม่ทำอะไรพวกเราหรอก!" หลินหยูห่าวพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"จริง…จริงเหรอ…"

"ไม่อย่างนั้นล่ะ? ตั้งสติหน่อย"

หลินหยูห่าวพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์

ทุกคนลงจากรถเดินเข้าไปข้างใน

ในขณะเดียวกัน ภายในห้องโถงตัดสินนั่งเต็มไปด้วยผู้คน ทุกคนล้วนแต่เป็นผู้สูงอายุของตระกูลหลิน ส่วนหลินสิงคนนั้นนั่งหลับตาอยู่ด้านหน้าสุด บรรยากาศด้านในเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม แม้แต่อาวุโสคนก่อนหน้านี้ก็มาด้วย

หลินหยูอิงรีบก้าวออกไปคำนับทีละคน ตั้งแต่ผู้ที่อาวุโสมากที่สุดจนถึงเด็กที่สุด

"หยูอิงคำนับผู้อาวุโส คำนับคุณลุง คำนับคุณป้า คำนับคุณอา คำนับคุณน้า…"

ท่าทางของเธอเป็นงานเป็นการมาก ถึงแม้บางทีเธอเองก็ทำตัวเหลวไหล แต่ในเวลานี้ ทุกการกระทำของเธอมีมารยาทมาก

หลินหยูห่าวและหลินซงก็กัดฟันแน่นไปคำนับทีละคน