สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 373

เธอกุมหน้าอกของตัวเอง เบิกตากว้างมองไปตามทิศทางของเสียง

ถึงแม้โดยรอบจะไม่มีแสงจากไฟ แต่แสงของดวงดาวที่ส่องสว่างทำให้พอมองเห็นบ้างเล็กน้อย เธอสามารถมองเห็นตรงนั้นมีเปียโนตั้งอยู่เครื่องหนึ่ง ผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งกำลังขยับนิ้วทั้งสิบตรงหน้าเปียโน

เสียงดนตรีที่ไพเราะและสมบูรณ์แบบ ทำให้ผู้คนรู้สึกลุ่มหลงจมอยู่กับมัน เอาชนะใจของเธอไปเรียบร้อยแล้ว

เธอเป็นคนที่ชอบเปียโนมาก

เธอรู้จักนักเปียโนทุกคนในประวัติศาสตร์

และเธอก็เคยได้ใกล้ชิดกับนักเปียโนปัจจุบันมากมาย

แต่…ไม่มีใครเลยที่สามารถบรรเลงเปียโนได้ไพเราะจนน่าตกใจมากขนาดนี้

เธอรู้สึกว่าจิตวิญญาณของตัวเองโดนเสียงเปียโนพรากไปแล้ว

ใคร?

คนคนนี้เป็นใคร?

หลินหยูอิงครุ่นคิดในใจไม่หยุด

เสียงคีย์ของเปียโนเริ่มเบาบางลงและหนักขึ้นอย่างกะทันหัน สุดท้ายให้ความรู้สึกที่สงบ

ทุกคนเริ่มดึงสติของตัวเองกลับมาได้บ้างแล้ว แต่ยังคงยากที่จะหันเหความสนใจไปจากเสียงเปียโน

ในตอนนั้นเอง เสียงเปียโนดังขึ้นอีกหนึ่งระดับ

ราวกับสามารถทะยานขึ้นเหนือเมฆ

เหมือนภาพดวงดาวบนท้องฟ้าโดนกระชากลงมายัดใส่ในหัวสมองของทุกคน

คนทั้งสี่รู้สึกว่ารูขุมขนทั้งหมดบนร่างกายเปิดกว้างและขนทุกเส้นตั้งตรง…

นี่แหละคือดนตรีที่แท้จริง!

นี่แหละคือเสียงที่สามารถกระชากวิญญาณ…

หลังจากเสียงเปียโนดังขึ้น ทั้งอาคารส่องสว่างขึ้นทันที

แสงไฟนับไม่ถ้วนส่องประกาย

ยามค่ำคืนหายไป

มองเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน

ในที่สุดซูเหยียนก็สามารถมองเห็นทุกอย่างบนดาดฟ้าแห่งนี้

เธออ้าปากกว้างโดยไม่รู้ตัว จมอยู่กับความตกตะลึง

วินาทีที่มีการเปิดไฟ ภาพบรรยากาศของบนดาดฟ้าปรากฏขึ้นในแววตาของคนทั้งสี่

เห็นเพียงโครงสร้างรูปแบบของดาดฟ้าถูกเปลี่ยนไปหมด

ทั่วทั้งดากฟ้าเต็มไปด้วยดอกไม้สด

มีดอกไม้หลากสีปรากฏให้เห็นทุกที่ พวกมันก่อตัวขึ้นเป็นเส้นทางเล็กๆสามารถเดินไปถึงใจกลางของเปียโน ส่วนผู้ชายที่กำลังนั่งอยู่หน้าเปียโนยังคงยุ่งอยู่กับการบรรเลงเปียโนของตัวเอง

สายลมพัดผ่าน ดอกไม้โปรยปราย กลิ่นหอมโชยมา ทุกอย่างก่อตัวขึ้นเป็นภาพที่สวยงามมาก

ซูเหยียนมองผู้ชายที่อยู่ตรงนั้นด้วยความตกตะลึง สายตาของเธอเหม่อลอย

ภาพตรงหน้าเป็นภาพที่สมบูรณ์แบบมาก

และเป็นภาพที่น่าตกใจมากด้วยเช่นกัน

คนทั้งสี่ลุ่มหลงอยู่ในภาพที่ราวกับโลกแฟนตาซีแห่งนี้

ภาพของค่ำคืนนี้ได้ประทับอยู่ในใจของทุกคนเรียบร้อยแล้ว

ชาตินี้ยากจะลืมเลือน!

"เพอร์เฟค!" หลินหยูอิงเม้มริมฝีปากแล้วพูดพึมพำ

ซูกวงและจางชิงหยู่พูดอะไรไม่ออก

ชายหนุ่มที่ราวกับเป็นเทพบุตรยังคงบรรเลงนิ้วมือของตัวเองลงบนเปียโน

ทุกคีย์ทุกบทเพลงมันเป็นธรรมชาติและน่าหลงใหลมาก

วินาทีนี้ ราวกับดวงดาวที่อยู่บนท้องฟ้าเริ่มมืดสลัว แสงจันทร์หลบซ่อนหลังเมฆสีดำ เพียงเพราะบทเพลงที่สมบูรณ์แบบของเขา

สายลมยามค่ำคืนยิ่งอยู่ก็ยิ่งพัดแรง ดอกไม้โปรยปรายไปทั่วตามกระแสลมราวกับผีเสื้อ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสียงดนตรีค่อยๆหยุดลง

นิ้วมือที่ขยับไปมาอย่างรวดเร็วของผู้ชายหนึ่งคนนั้นก็เริ่มหยุดลงอย่างเชื่องช้า

แววตาที่มืดสะดวกของเขามองเปียโนตรงหน้า ภายในส่วนลึกปรากฏให้เห็นความเศร้าโศก

ไม่รู้เพราะอะไร ซูเหยียนเห็นดวงตาคู่นี้แล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหัวใจ และ…ยังมีความรู้สึกที่คุ้นเคยอย่างน่าประหลาด

คุ้นเคย?

ภายในหัวของซูเหยียนเกิดความสงสัย

ทำไมถึงมีความรู้สึกแบบนี้?

ทั้งๆที่เธอไม่เคยเจอผู้ชายคนนี้มาก่อน ทำไม…ถึงมีความรู้สึกที่คุ้นเคยแบบนี้?