สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 402

"อืม...ได้สิ แต่ตอนนี้ผมมีเรื่องที่ต้องจัดการที่เจียงเฉินเยอะมา ไว้วันอื่นละกัน"

"โอเค งั้นฉันค่อยโทรหาคุณละกัน" หลิวหรูซือดีใจ พูดเร็วขึ้นเล็กน้อย

เมื่อโทรเสร็จ หลินหยางก็ขึ้นเครื่องบิน

อันที่จริง มีอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขากังวลที่จะกลับไปเจียงเฉิน

นั่นคือเวลาที่ตกลงกับเจ้าบ้านโอสถฉีกำลังจะมาถึงแล้ว

หลังจากเสียงเวลาในยิงหลงวิลล่าไปสองสามวัน เวลาก็เหลือไม่มากแล้ว แม้ว่าหลินหยางจะเชื่อมั่นว่าสามารถเอาชนะเจ้าบ้านโอสถฉีได้ แต่เขาก็ไม่กล้าประมาท แต่อีกฝ่ายสร้างหนังสือเพื่อมาท้าทาย เห็นได้ชัดว่าเตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นมา หลินหยางจะไปหาดอกเหอหลิงที่ไหนมาคืนบ้านโอสถฉี?

เมื่อลงเครื่องบิน หลินหยางก็มุ่งตรงไปยังพรรคซวนอี

ตอนนี้ผู้ที่ป้วยในสถาบันการแพทย์พรรคซวนอียังคงพลุกพล่าน แต่ผู้ที่ป่วยจากยาบำรุงหัวใจหยางซินได้รับการรักษาให้หายขาดแล้ว 70-80% กล่าวได้ว่าวิกฤตครั้งนี้ได้รับการช่วยเหลือจากพรรคซวนอี ชื่อเสียงของสถาบันการแพทย์ซวนอีระเบิดไปทั่วประเทศและยังได้รับชื่อเสียงที่ดีในระดับสากลอีกด้วย

ทุกวัน ผู้คนและองค์กรจากทุกสาขาอาชีพส่งธงและคำชมมาให้ แม้แต่สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยจำนวนมากก็ส่งเงินและสินค้าเพื่อแสดงความขอบคุณ

แต่ภายใต้คำสั่งของหลินหยาง นอกจากธงและคำขอบคุณแล้ว ของอย่างอื่นให้บริจาคออกไป

ด้วยการเคลื่อนไหวเช่นนี้ทำให้ชื่อของพรรคซวนอีดีขึ้น

บุคคลสำคัญจำนวนมากทั้งในและต่างประเทศได้เริ่มให้ความสนใจกับอำนาจที่เพิ่มขึ้นใหม่นี้

วึงวึง...

ในเวลานี้โทรศัพท์ดังขึ้นทันใด

หลินหยางที่กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ในห้องทำงานขมวดคิ้วเล็กน้อยและรับสาย

"คุณอยู่ไหน?" เสียงที่เย็นชาดังขึ้นจากปลายสาย

นั่นคือเสียงของซูเหยียน

"มีเรื่องอะไรหรอ?" หลินหยางถามอย่างนิ่งสงบ

เขาไม่รู้สึกอะไรกับซูเหยียนแล้ว เหตุผลที่รับสายของเธอเพราะรู้สึกว่าต้องทำ อย่างไรก็ตามเธอยินยอมที่จะสัญญาในตอนนั้นและเป็นสามีภรรยากันกับหลินหยาง

"ฉันทำอาหารแล้ว คุณกลับมากินข้าวสิ" ซูเหยียนลังเลสักพักและพูด

หลินหยางผงะเล็กน้อย เขาแปลกใจ

ซูเหยียนยุ่งมากในวันธรรมดา ยังมีเวลามาทำอาหารหรอ?

หรือจะบอกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

เขาคิดสักพักและเอ่ยปาก: "เดี๋ยวผมจะกลับไปตอนนี้"

เมื่อตัดสาย หลินหยางก็ขับรถไปยังเยว่เหยียนอินเตอร์เนชั่นแนลทันที

ซูกวงสองสามีภรรยาไม่ได้เช่าบ้านด้านนอก และไม่ได้อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ของหลินหยาง แต่ตามความต้องการของซูเหยียน พวกเขาย้ายมาอยู่ห้องเช่าชั่วคราวข้างบริษัท ซูเหยียนจะได้ทำงานสบายๆ สองคือประหยัดเงิน อย่างไรก็ตามเยว่เหยียนอินเตอร์เนชั่นแนลยังไม่เปิดอย่างเป็นทางการ

เมื่อเดินเข้ามาในบ้านก็ได้กลิ่นหอมของอาหาร

เมื่อหลินหยางดม หลินหยางไอสองสามครั้ง

"มันไหม้นิดหน่อย ขอโทษด้วย"

ซูเหยียนสวมผ้ากันเปื้อนรูปโดเรม่อนออกมาพร้อมกับชามซุปร้อนอยู่ในมือ

แบบนี้ดูเหมือนภรรยาและแม่ที่ดี แต่น่าเสียดายที่ชะตากรรมของทั้งคู่จะจบลงในไม่ช้า

หลินหยางเหลือบมองไปรอบห้อง มีเพียงพวกเขาแค่สองคน และถาม: "พ่อแม่หล่ะ?"

"พวกเขาไปหาคุณย่า แม่ไม่อยากไป แต่พ่อขอร้องอยู่นาน..." ซูเหยียนยกซุปมาวาง เปา มือของเธอแดงเล็กน้อย น่ารักอย่างมาก

"โอ้ แล้วทำไมคุณถึงเรียกผมมากินข้าวหล่ะ?"

"ไม่มีอะไร แค่...แค่รู้สึกว่าการทำกับคุณก่อนหน้านี้ไม่เหมาะผม เลยอยากจะขอโทษ อีกอย่าง พวกเราไม่ได้กินข้าวที่บ้านด้วยกันนานแล้ว" ซูเหยียนพูด

หลินหยางไม่พูดอะไร

ซูเหยียนตักข้าวมาสองถ้วยและส่งให้หลินหยางถ้วยหนึ่ง

"ลองฝีมือฉันหน่อย?" ซูเหยียนพูด

หลินหยางพยักหน้าและลองกิน

"เป็นยังไง?" ใบหน้าของเธอคาดหวัง

"พูดจริงนะ ไม่เท่าไหร่" หลินหยางพูด

เมื่อซูเหยียนได้ยินก็โกรธ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

เพราะเธอเคยกินอาหารของหลินหยางแล้ว

เทียบกับอาหารของหลินหยางแล้ว....ฝีมืออของเธอแย่กว่ามาก

"กินเถอะ" หลินหยางคีบอาหารและกินเข้าไป

ซูเหยียนเห็นก็แปลกใจ