สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 446

"จริงเหรอคุณซูเหยียน? โอ้ มายก๊อด ผมโชคดีอะไรขนาดนี้!" คุณสมิธรีบก้าวถอยหลังเล็กน้อย หลังจากนั้นโค้งคำนับให้ซูเหยียน บนใบหน้าเผยให้เห็นความดีใจที่บ้าคลั่ง "คุณซูเหยียน คิดไม่ถึงว่าการพบกันครั้งแรกของเราจะอยู่ในที่แบบนี้ มันเยี่ยมมากเลย! ฮ่าฮ่า…"

"หา?"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบถึงกับเบิกตากว้างอ้าปากค้าง!

ซั่วฟางและซูเหยียนรู้สึกสับสนไปหมด ไม่เข้าใจว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ต้องบอกก่อน คุณสมิธเคยได้ยินชื่อของซูเหยียนก็ถือเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมากแล้ว

แต่ตอนนี้ ท่าทีของคุณสมิธกลับดูตื่นเต้นมาก

นี่มันดูเหมือนจะไม่ง่ายแค่เคยได้ยินชื่อของซูเหยียนแล้วมั้ง?

ท่าทางแบบนี้จะแสดงออกมาเฉพาะเวลาที่ได้เจอกับบุคคลที่ยิ่งใหญ่อะไรประมาณนั้น!

"คุณสมิธ ทำไม? เมื่อก่อนคุณกับคุณซูเหยียนเคยติดต่อกันเหรอ?" ซั่วฟางยิ้มด้วยท่าทางที่กระอักกระอ่วนแล้วถาม

"ไม่ได้ติดต่อ ไม่ได้ติดต่อ พวกเราเพิ่งเจอกันครั้งแรก พูดคุยกันครั้งแรก" คุณสมิธรีบโบกมือแล้วพูด

"แล้วคุณรู้จักเยว่เหยียนอินเตอร์แนชชั่นแนลหรือเปล่า?"

"ต้องรู้จักอยู่แล้ว ถึงแม้มูลค่าการตลาดของบริษัทนี้จะไม่เกินยี่สิบล้าน แต่อนาคตสดใส คุณซูเหยียน ถ้าหากคุณสนใจ ผมอยากทำงานร่วมกับคุณ ไม่ทราบว่าคุณจะยินดีหรือเปล่า?" สมิธพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความคาดหวัง

"ต้องยินดีอยู่แล้ว" ภายในใจของซูเหยียนรู้สึกดีใจมาก เธอรีบพูดด้วยท่าทางที่ตื่นเต้นทันที

"นี่…" ซั่วฟางพูดอะไรไม่ออก

สมิธเริ่มพูดคุยกับซูเหยียนอย่างอารมณ์ดี

ส่วนซั่วฟางกลับโดยทั้งสองคนกีดกันไปอยู่ด้านข้าง

ซั่วฟางขมวดคิ้วแน่น

ถ้าหากซูเหยียนสามารถสร้างความสัมพันธ์กับคุณสมิธ เมื่อเป็นแบบนั้นอิทธิพลของเขาที่มีต่อซูเหยียนก็จะลดต่ำลง

"คุณสมิธถึงเวลาแล้ว พวกเราควรจะเปิดงานนิทรรศการอย่างเป็นทางการแล้ว" ซั่วฟางพูดแทรกโดยตรง เขายิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"อ๋อ…ผมลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย" สมิธตบหลังศีรษะของตัวเอง ทำหน้าเหมือนนึกขึ้นได้ หลังจากนั้นหันไปพูดกับซูเหยียนในเชิงขอโทษ "คุณซูเหยียน สมิธต้องขอตัวสักครู่ คุณรอผมอยู่ที่นี่สักพัก หลังจากที่ตัดริบบิ้นพิธีเปิดเรียบร้อยแล้ว พวกเราค่อยมาคุยกันต่อ"

"คือ…ก็ได้…" ซูเหยียนลังเลสักพักแล้วพยักหน้า

ถ้าหากแค่พูดคุย หลินหยางคงจะไม่โกรธหรอกมั้ง? อีกเดี๋ยวส่งข้อความให้เขาดีกว่า ซูเหยียนคิดในใจ

"คุณสมิธ เรื่องพูดคุยกันไว้ทีหลังเถอะ คุณซูเหยียนตอบตกลงจะเต้นรำคู่กับผมแล้ว หลังจากการเต้นรำสิ้นสุดลง พวกเราค่อยมานั่งคุยกันดีกว่า" ซั่วฟางยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"อะไรนะ? คู่เต้นรำ?" สมิธขมวดคิ้วแน่นทันที

"คุณซั่วฟาง ฉันมาก็เพราะมีเรื่องอยากจะบอกคุณด้วย เรื่องของคู่เต้นรำนั่นแหละ ฉันปฏิเสธคุณไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น…เยว่เหยียนของเราคงไม่สามารถทำงานร่วมกับคุณ ต่อไปถ้าคุณมีธุระอะไร สามารถไปคุยกับเลขาของฉัน" ซูเหยียนเค้นรอยยิ้มออกมา ลังเลสักพัก สุดท้ายก็ตัดสินใจพูดออกไปโดยตรง

เธอเองก็รู้สึกคาดหวังอยากจะให้บริษัทของตัวเองเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ลืมแม้กระทั่งเข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์ แต่เธอเองก็เข้าใจดี การกินเพียงแค่คำเดียวไม่สามารถทำให้อ้วน

ถ้าหากโลภในผลประโยชน์มากเกินไป ในทางกลับกันอาจจะทำให้ตัวเองสำลักจนตาย

เธอตัดสินใจได้แล้ว ดังนั้นจึงไม่อยากฝืนต่อ

สิ่งที่ทำได้ก็ต้องทำ สิ่งที่ทำไม่ได้ก็ไม่จำเป็นต้องไปฝืน

ซูเหยียนพยายามทำให้ท่าทางของตัวเองเป็นกันเอง รู้สึกผิดเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าแฝงไปด้วยอารมณ์ของการขอโทษ

แต่ว่า ซั่วฟางกลับไม่ได้รู้สึกถึงความจริงใจของเธอ ในทางกลับกันเขาจ้องเธอด้วยสีหน้าที่นิ่งสงบ

"คุณซั่วฟาง?" ซูเหยียนเรียกเขาด้วยความระมัดระวัง

แต่ ซั่วฟางไม่ได้ตอบ

ซูเหยียนต้องเรียกอยู่หลายครั้ง ซั่วฟางถึงจะดึงสติของตัวเองกลับมา

บนใบหน้าของเขาไม่ปรากฏความโกรธหรือความเสียดายแม้แต่นิดเดียว ในทางกลับกันเขามองซูเหยียนแล้วพูดอย่างยิ้มแย้ม "คุณซู ผมได้ยินไม่ค่อยชัด เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ?"

"ฉันบอกว่าขอโทษด้วยคุณซั่วฟาง หวังว่าต่อไปคุณจะสำรวมตัวเองด้วย ฉันเป็นผู้หญิงที่มีสามีแล้ว เรื่องคู่เต้นรำ…ต้องขออภัยที่ฉันตอบตกลงไม่ได้…"