สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 473

หลินหยางนั่งอยู่ไหนหยางหัวกรุ๊ปเกือบครึ่งวัน หลังจากนั้จัดรายการวัตถุดิบยาที่บ้านโอสถฉี

เขาอยู่ในห้องปรุงยาของบ้านโอสถฉีหนึ่งวันเต็ม สุดท้ายโดนฉินไป่ซงเรียกออกมา

"อาจารย์ ทำไมคุณยังอยู่ด้านในอีก? เกิดเรื่องแล้ว มีปัญหาเต็มไปหมด! คุณยังไม่รีบไปจัดการอีกเหรอ?" ฉินไป่ซงพูดด้วยสีหน้าที่เหนื่อยล้าและช่วยไม่ได้

"เกิดเรื่องอะไรอีก?" หลินหยางถามด้วยความสงสัย

"ผมจัดการรายการยาส่วนใหญ่ของบ้านโอสถฉีเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นก็คือปัญหาของสมาชิกบ้านโอสถฉี หลังจากที่พวกเรารับช่วงดูแลบ้านโอสถฉี คนของบ้านโอสถฉีทยอยออกกันทุกวัน อาจารย์ไปแล้วสิบเอ็ดคน นักเรียนไปแล้วกว่าครึ่ง เฝิงฉือก็ไปแล้ว" ฉินไป่ซงพูด

"ไปแล้วก็ไปแล้ว ผมเองก็ขี้เกียจถือสากับคนพวกนี้" หลินหยางพูดอย่างไม่ใส่ใจ

"อาจารย์ เฝิงฉือไปมันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร แต่คนพวกนี้ คุณต้องเก็บพวกเขาเอาไว้"

"พวกไหน?" หลินหยางถาม

"สิบอัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่ของบ้านโอสถฉี" ฉินไป่ซงพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง "อัจฉริยะพวกนี้เริ่มพากันออกแล้ว ส่วนคนที่เหลือก็มีท่าทีจะไปเหมือนกัน อาจารย์ ความหมายของผมคืออยากให้คุณออกหน้าไปคุยกับพวกเขาด้วยตัวเอง ทางที่ดีคือให้พวกเขาอยู่ต่อ! ไม่ว่าจะเป็นการพัฒนาของพรรคซวนอีหรือบ้านโอสถฉี ก็ขาดคนพวกนี้ไม่ได้ ถ้าปล่อยให้พวกเขาไป ถือเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่!"

หลินหยางมองฉินไป่ซงเงียบๆ หลังจากนั้นพยักหน้า "ได้ ผมจะแวะไปดูหน่อย แต่ผมขอบอกเอาไว้ก่อน ผมเองก็ไม่แน่ว่าจะสามารถทำให้พวกเขาอยู่ต่อ ทำได้แต่พยายามให้ถึงที่สุด"

"ถ้าหากอาจารย์ออกหน้า ไม่มีปัญหาแน่นอน" ฉินไป่ซงรู้สึกดีใจ รีบพูดขึ้นทันที

ภายในห้องโถงใหญ่ของบ้านโอสถฉี

นักเรียนหลายสิบคนมีทั้งนั่งทั้งยืน

นอกจากอัจฉริยะพวกนั้น ยังมีนักเรียนที่โดดเด่นของบ้านโอสถฉีไม่น้อย

พวกเขาล้วนแต่เป็นคนกลุ่มเดียวกัน จะไปหรือจะอยู่ก็หันเหไปในทางเดียวกัน

หวังปิงเตี๋ย ซีโหรนเซียนกำลังจ้องจื่อเยว่และซวนเย้า แต่ละคนดูร้อนใจมาก

"ศิษย์พี่ซวนเย้า ศิษย์พี่จื่อเยว่ พวกคุณกำลังทำอะไร? บ้านโอสถฉีไม่ใช่บ้านโอสถฉีที่เคยเป็นของเราแล้ว! ทำไมพวกคุณยังต้องอยู่ที่นี่?" เซียวชื่อเจี๋ยก้าวออกมาพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

"ถูกต้อง ศิษย์พี่ทั้งสองไปกันเถอะ! ด้วยความสามารถของพวกเรา มีที่ไหนบ้างจะไม่รับพวกเรา? ทำไมต้องอยู่ที่นี่ด้วย?" เติ้งเฉียงก็ก้าวออกมาพูดด้วย

"ถ้าหากโม่เสี่ยวหวู่ก่อนหน้านี้ก็คือคนที่หมอเทวดาหลินปลอมตัวมา งั้นก็เท่ากับพวกเราล่วงเกินเขา เมื่อไหร่ที่เขาคิดจะเอาเรื่อง พวกเราไม่มีทางได้อยู่อย่างมีความสุขแน่นอน การออกจากที่นี่ถือเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ศิษย์พี่ทั้งสอง พวกคุณเป็นคนมีคุณธรรมและบารมีสูง ทุกคนล้วนแต่ให้ความสำคัญกับพวกคุณ หวังว่าพวกคุณจะสามารถชั่งน้ำหนักได้" ซีโหรนเซียนมองคนทั้งสองแล้วพูดเสียงเบา

"เสี่ยวเซียนพูดถูก!" หวังปิงเตี๋ยรีบสนับสนุน

แต่…คนทั้งสองนั่งอยู่บนเก้าอี้ ซวนเย้าไม่พูดอะไร จื่อเยว่กลับส่ายหัวพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก

"ศิษย์พี่ซวนเย้า! ศิษย์พี่จื่อเยว่!" ซีโหรนเซียนเรียกอีกครั้ง ในแววตาเผยให้เห็นความกังวล

เห็นเพียงจื่อเยว่กลับยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด "ดูเหมือนพวกคุณจะไม่รู้ว่าจุดหมายที่พวกเราเข้าบ้านโอสถฉีคืออะไร"

คำพูดประโยคนี้ซ่อนความหมายไว้ในคำพูดอีกที ไม่มีใครรู้หมายความว่ายังไง

ในตอนนั้นเอง หลินหยางเดินเข้ามา

"หมอเทวดาหลิน!"

มีคนเรียก

ทุกคนหันไปมองทางหลินหยางพร้อมกัน

แต่ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ

หลินหยางกวาดสายตามองคนพวกนี้แล้วส่ายหัวเล็กน้อย

"ใครบ้างที่คิดจะออก?" เขาถาม

"ผม"

"ฉันด้วย!"

"ผมก็จะออก!"

"หมอเทวดาหลิน พวกเราจะออกจากบ้านโอสถฉั คุณคงไม่บังคับพวกเราอยู่ต่อหรอกมั้ง?" เติ้งเฉียงพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ทำไมผมต้องบังคับพวกไร้ประโยชน์ให้อยู่ต่อด้วย?" หลินหยางถามเติ้งเฉียง

ลมหายใจของเติ้งเฉียงหยุดชะงัก สีน่าดูน่าเกลียดขึ้นมาทันที

"หมอเทวดาหลิน คุณอย่าให้มันมากนัก! คุณมีสิทธิ์อะไรมาดูหมิ่นพวกเรา?"

หวังปิงเตี๋ยหัวเสียขึ้นมาทันที เธอจ้องหลินหยางแล้วพูด

"อาศัยทักษะการแพทย์ที่พวกคุณสู้ผมไม่ได้ ทักษะยาก็สู้ผมไม่ได้ พอแล้ว อย่าหวังเลยว่าผมจะขอให้พวกคุณอยู่ต่อ ถ้าพวกคุณอยากไป ประตูอยู่ทางโน้น รีบไปเถอะ อย่ามาส่งผลกระทบต่อการทำงานของบ้านโอสถฉี"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย กวาดสายตามองคนทั้งกลุ่มอีกรอบ หันหลังแล้วเดินออกไปโดยตรง

คราวนี้ทุกคนรู้สึกตื่นตระหนกแล้ว

โดยเฉพาะฉินไป่ซงดูตกตะลึงมาก เขารีบเดินตาม "อาจารย์! อาจารย์…"

แต่หลินหยางกลับไม่หันกลับมามอง

"อาจารย์หลิน ช้าก่อน!"

ในตอนนั้นเอง ซวนเย้าที่หลับตามาโดยตลอดลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน เขาตะโกน

"มีอะไรอีก?" หลินหยางที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูหันกลับมาถาม

"พวกเราจะได้เรียนรู้อะไร?" ซวนเย้าถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"เรียนรู้?" หลินหยางพูดอย่างไม่ใส่ใจ "เริ่มจากการเก็บสมุนไพรก็แล้วกัน!"