สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 475

"จะเป็นใครไปอีกได้? ไม่ใช่เสี่ยวหยูนั่นหรอ? สุนัขแบบนี้ไม่ใช่คน เขายังดียังจะเอาซุปอะไรนั่นไปให้เสี่ยวหยู ทำให้ซูหยูร้องไห้ตลอดสองวัน! ป้าของคุณโกรธอย่างงั้น! อยากจะฆ่าพวกเราให้ตาย!" จางชิงหยูตะโกน

"ไม่รู้จักอาย ไม่รู้จักอายจริงๆ!" ซูกวงทนไม่ไหว ด่าออกมา จ้องหลินหยาง

ซูเหยียนผงะ มองไปที่หลินหยางอย่างว่างเปล่าและตระหนักในทันใด

"แม่ คุณเข้าใจผิดแล้ว หลินหยางไม่ได้ไปรบกวนกับเสี่ยวหยู ฉันเป็นคนขอให้หลินหยางไปจัดการเอง!" ซูหยูรีบอธิบาย

"เห็นไหม? ลูกสาวของฉันนยังมีจิตใจดี ในเวลาแบบนี้ยังจะออกหน้าพูดแทนชายแบบนี้อีก ใจอ่อนและยังใจดี! เหมือนฉัน!" จางชิงหยูพูดด้วยอารมณ์

ซูกวงลากซูเหยียนมาข้างๆ และพูดอย่างขมขื่น: "ลูกสาว พ่อไม่รู้ว่าทำไมลูกถึงสนใจในตัวหลินหยางนี่ แต่บางครั้งก็ควรจะเรียนรู้ที่จะปล่อยมือ เข้าใจไหม? หลินหยางคนแบบนี้ไม่คู่ควรกับลูก เขากำลังใช้ประโยชน์จากลูก ผู้ชายแบบนี้ ลูกจะไปสนใจอะไร? ฟังพ่อ รีบหาโอกาสไปเซ็นใบหย่ากับเขาเสียเถอะ รู้ไหม?"

ซูเหยียนพูดไม่ออก

แม้แต่คนอย่างซูกวงยังดูถูกหลินหยาง...ความประทับใจของหลินหยางที่มีต่อทุกคนแย่มาก

"พ่อ แม่ พวกคุณได้ฟังคำพูดของฉันไหม เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหลินหยาง เขาไม่ได้ติดตามซูหยู!" ซูเหยียนแทบจะบ้าเพราะพ่อกับแม่ของตัวเอง พูดด้วยอารมณ์ที่รุนแรง

เมื่อจางชิงหยูเห็นก็พูด: "โอเคๆ พวกเรารู้แล้ว เสี่ยวเหยียนอย่าเพิ่งอารมณ์ขึ้น ปะๆๆๆ พวกเรากลับกันเถอะ กลับไปแล้วค่อยว่ากัน!"

"กลับหน่ะได้ หลินหยางก็ต้องกลับกับฉันด้วย!" ซูเหยียนกัดฟัน พูดกับจางชิงหยูอย่างจริงจัง

"ลูกจะให้คนไร้ประโยชน์นี่มาทำไม? เอาเป็นว่าเหมือนไหร่จะไปจัดการใบหย่า? สำนักกิจการพลเรือนตอนนี้กำลังเปิดอยู่นะ ไปตอนนี้ดูดีไหม?" จางชิงหยูขมวดคิ้ว

"ไม่หย่า! ฉันไม่หย่า พวกคุณยิ่งพูดแบบนี้ ฉันก็จะไม่หย่า!" ซูเหยียนโกรธจนตัวสั่น ตะโกนเสียงดัง

"ลูกสาว..." จางชิงหยูและซูกวงผงะ

ซูเหยียนหันกลับไปอย่างกะทันหัน ดึงหลินหยางเข้าไปในรถของเธอแล้วขับออกไป

ที่ซูกวงสองสามีภรรยาพูดไปตั้งนานไม่มีประโยชน์

บนถนน ซูเหยียนไม่พูดอะไร ตาแดง มือเล็กๆ ของเธอกำพวงมาลัย

รถแล่นไปจนสุดทางจนถึงฝั่งแม่น้ำก่อนจะจอดลง

ซูเหยียนเดินไปข้างแม่น้ำ มองไปยังแม่น้ำที่กว้างขวางด้วยดวงตาที่ลึกล้ำในฤดูใบไม้ร่วง

"ระวังหนาว" หลินหยางถอดชัดคลุมและคลุมให้กับเธอ

"แผลของคุณ..." ซูเหยียนลังเล

"แค่แผลถลอกเท่านั้น อย่าลืม ผมเป็นหมอ ผมรู้ว่าต้องทำยังไง"

"อืม..." ซูเหยียนกัดริมฝีปากเชอร์รี่ของเธอเบา ๆ มองที่ใบหน้าของหลินหยาง หัวใจของเธอเต้นเล็กน้อย

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอพบว่าหลินหยางคนนี้ไม่น่ารำคาญเหมือนเมื่อก่อน

เกิดอะไรขึ้นกับฉันวันนี้

ซูเหยียนลบแก้มของเธอ สับสนเล็กน้อย

อาจเป็นเียงเพราะเธอเศร้า

เอี๊ยด

ในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีรถมาจอดด้านหลังของทั้งสอง และเสียงเบรกกะทันหันทำให้พวกเขากลับมาจากความคิดของพวกเขา

ซูเหยียนและหลินหยางมองหน้ากัน

รถหรูคันนี้ไม่มีป้ายทะเบียน

หลังรถหยุด

หลังจากจอดรถแล้ว หญิงวัยกลางคนก็รีบลงจากรถ

"ป้า?"

เมื่อซูเหยียนเห็นคนที่มาแล้วก็อุทานเสียงหลงออกมา

และคนที่ลงมา...คือแม่ของซูหยู หลิวหม่านซาน!

"เหยียนเอ๋อ ที่แท้ก็อยู่นี่ ฉันเห็นรถคุณขับมาทางนี้ แม่ของคุณเพิ่งโทรหาฉัน! ไปกัน กลับ อย่าให้แม่เป็นห่วง!" หลิวหม่านซานตะโกนใส่ซูเหยียนอย่างหมดความอดทน