สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 479

หนุ่มแก้วผ่านไป ใบหน้าของซูเหยียนก็เริ่มแดงเล็กน้อย มีเสน่ห์และน่ารักมากๆ และผู้ชายสองสามคนที่อยู่ข้างๆ เธอตกตะลึง

แต่เธอไม่หยุดดื่ม แม้ว่าเธอจะดื่มไม่ค่อยได้ แต่เธอก็เข้าใจ ของอย่างนี้ถ้าปล่อยเวลาให้มันออกอาการ จะดื่มไม่ลงแล้ว

ดังนั้นจึงใช้โอกาสนี้เพื่อดื่มมันลงไป ซูเหยียนจึงดื่มต่อไปอีกสองแก้ว

มือของเธอสั่น วางแก้วลง ปากของเธอร้อน ดวงตาของเธอพร่ามัว ใบหน้าเล็กๆ ของเธอเป็นสีดอกกุหลาบ

แม้แต่ผู้หญิงเหล่านั้นก็ยังถูกดึงดูดโดยรูปลักษณ์ที่สวยงามของซูเหยียนในขณะนี้ ไม่สามารถละสายตาออกไปได้เลย

คุณหลี่เองก็เช่นกัน

เขาแอบบีบมือ จ้องไปที่ดวงตาของซูเหยียนด้วยความโลภ

"ประธานหลี่ ตอนนี้...คุณพอใจแล้วใช่ไหม?" ซูเหยียนพูดกับเขาอย่างคลุมเครือ

แน่นอน คุณไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ นับถือ" คุณหลี่พยักหน้าด้วยความพอใจ: "ผมว่าพวกเราสามารถพูดคุยเรื่องโครงการกันได้แล้ว"

"โอ...โอเค..."

ซูเหยียนลุกขึ้น แต่เธอเวียนหัวและไม่มีแรง

"เสี่ยวเหยียน กลับไปพักผ่อนเถอะ" หลินหยางลุกขึ้นพูด

"เดี๋ยวก่อน...เดี๋ยวก่อน..."

ซูเหยียนพูด เธอแทบจะล้ม แต่หลินหยางรีบพยุงเอาไว้

"เหมือนว่าเธอจะเมาแล้ว ทุกคน ผมจะพาภรรยาของผมกลับไปก่อน ขอตัว" หลินหยางพูดอย่างเฉยเมยและพยุงซูเหยียนออกไป

แต่ในขณะที่เขาลุกขึ้น ชายข้างๆ ก็ลุกขึ้นมาและจับไหล่ของหลินหยางเอาไว้

"มีอะไรหรอ?" หลินหยางขมวดคิ้วถาม

"สหาย คุณหยุดแค่นี้เถอะ เรื่องซูเหยียน...ให้ประธานหลี่ไปส่งเถอะ" เขาพูดพร้อมรอยยิ้ม

ให้ประธานหลี่ไปส่งซูเหยียนกลับหรอ?

นี่ไม่ใช่การส่งลูกแกะเข้าปากเสือหรอ ให้ซูเหยียนไปอยู่บนเตียงของประธานหลี่หรอ?

หลินหยางเข้าใจความคิดต่อซูเหยียนของชายแซ่หลี่อย่างดี เขาไม่ใช่คนโง่ และไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้

"ไม่ต้องลำบากประธานหลี่ ภรรยาของผมผมดูแลได้ ประธานหลี่ดื่มต่อเถอะ" หลินหยางพูด เบื่อที่จะสนใจคนนี้ อุ้มซูเหยียนขึ้นและเดินออกมา

"สหาย นี่คุณหมายความว่าอะไร?" ชายคนนั้นไม่ยอม เข้ามาขวางด้านหน้าหลินหยาง สายตาของเขาเยือกเย็น: "คุณอยากมีเรื่องหรอจะไม่ดื่มกับพวกเรา?"

"ผมหลินหยางจะดื่มกับวงเพื่อนเท่านั้น และถ้าผมจะดื่มผมก็ดื่ม ไม่จำเป็นต้องดื่มกับคนอื่น!" หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย

"แต่สหาย บางคนก็เป็นเพื่อนของคุณ นั่นเป็นความโชคดีของคุณ ถ้าคุณไม่คว้าโอกาสไว้ เกรงว่าคงจะเสียใจไปทั้งชีวิต!" ด้านประธานหลี่จุดบุหรี่และพูดด้วยรอยยิ้ม

หลินหยางหันหน้า

เขาหยิบเช็คเปล่ากองหนึ่งและปากกาจากกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตของเขา ขีดแถวตัวเลขบนนั้น จากนั้นฉีกกระดาษแผ่นหนึ่งแล้วโยนมันต่อหน้าหลินหยาง

"นี่หนึ่งล้าน วางซูเหยียนลงซะ แล้วก็ไสหัวไป" ประธานหลี่ยิ้ม

"ถอยไป" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ราวกับว่าไม่ได้ยินคำพูดของประธานหลี่

"ไม่พอหรอ?" ประธานหลี่ขมวดคิ้ว เขียนตัวเลขและโยนออกมาอีกใบ: "สองล้าน ครั้งนี้พอไหม?"

"ถอยไป!" หลินหยางยังคงพูเหมือนเดิม

"หลินหยาง คุณอยากจะสู้กับผมหรอ?" ประธานหลี่ทนไม่ไหว สีหน้าเขาเคร่งขรึมลง

คนข้างๆ เองก็ไม่ชอบใจ

"อะไรกัน มีเงินไม่อยากได้หรอ?"

"ไม่ดูตัวเองบ้างหรอ? เป็นพวกไร้ประโยชน์ที่นั่งกินนอนกิน ตอนนี้ประธานหลี่ให้สองล้านเปล่าๆ คุณยังไม่พอใจอีกหรอ? จะปกป้องภรรยาของคุณไปทำไม? ยังไงคุณก็ไม่ได้ทำอะไรเธอ! หยิบเงินก็ได้สิ่งที่ต้งอการแล้ว ไม่ดีหรอ?"

"ใช่ ภรรยาของคุณเป็นม่ายมาสามปีแล้ว และคุณยังต้องการให้ภรรยาของคุณเป็นหม้ายอีกต่อไปหรอ ภรรยาของคุณสวยมาก คุณไม่คู่ควรกับเธอเลย เธอกับคุณหลี่เหมาะสมกันมากกว่า ไอไร้ประโยชน์ เข้าใจความจริงซะ!"

"ดูตัวเองซะบ้าง!"

หลายคนต่างด่าด้วยความโกรธ

หลินหยางทนมาถึงขีดจำกัดแล้ว

แน่นอน เช่นกันความอดทนของประธานหลี่ก็มาถึงขีดจำกัดเช่นนั้น

เขาพยักหน้าให้กับคนข้างๆ ชายคนนั้นเข้าใจและวิ่งออกไป