สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 497

ซูเหยียนมองหลินหยางด้วยความตกใจ

"ขยะอย่างคุณจะรู้จักกับผู้กำกับซ่งจิงได้ยังไง?" จางชิงหยูถามเพราะอดทนไม่ไหว

"ก็แค่เคยเจอกันครั้งหนึ่ง ไม่นับว่ารู้จัก" หลินหยางเอ่ยปากออกมา

คำพูดนี้คือความจริง

หม่าไห่เป็นคนแนะนำซ่งจิงให้กับเขา พูดตรงๆ แล้ว เขาไม่เคยเจอกับซ่งจิงเลยสักครั้ง รู้จักนับว่ารู้จัก แต่ไม่เคยคุยอะไรกันเท่าไหร่

"ผมได้ยินว่าการถ่ายภาพยนต์ของซ่งจิงในครั้งนี้ได้รับการลงทุนโดยหยางหัวกรุ๊ป ในความคิดของผม หลินหยางไม่ได้แนะนำซ่งจิงให้เสี่ยวหยูรู้จักหรอก แต่เป็นหมอเทวดาหลินที่แนะนำมากกว่ามั้ง?" ในเวลานี้ จู่ๆ ซูกวงก็พูดออกมา

เมื่อพูดจบ หลิวหม่านซานที่กำลังร้องไห้ก็เงยหน้าขึ้นมามองซูกวง: "อากวง คุณหมายความว่า..."

"เหอะ นี่ยังไม่เข้าใจอีกหรอ? แทนที่จะขอร้องหลินหยางที่ไร้ประโยชน์ ไปขอร้องลูกสาวของฉันโดยตรงดีกว่า ให้ลูกสาวฉันโทรไปหาประธานหลิน บอกให้ซ่งจิงเลือกซูหยูต่อ แค่นี้ก็จบแล้วไม่ใช่หรอ?" จางชิงหยูยิ้มอย่างสูงส่ง

กระแสน้ำกำลังเปลี่ยน

จางชิงหยูไม่เคยคาดหวังว่าจะมีนี้ที่นี่

ต้องบอกว่า หยางหัวกรุ๊ปในฐานะนักลงทุนได้ลงทุนในภาพยนตร์เรื่อง พยัคฆ์สงคราม เรื่องใหม่ของซ่งจิงที่แพร่กระจายไปทั่วอินเทอร์เน็ต

เธอไม่ค่อยเล่นเน็ตจึงไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเรื่อนี้

ตอนนี้คิดดูแล้ว ซูหยูคืออะไร? ลูกสาวของตัวเองคือผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไม่ใช่หรือ?

เมื่อนึกถึงสิงนี้ จางชิงหยูก็รู้สึกภูมิใจ

"อากวง คุณไม่พูดตั้งนาน ให้ฉันมาขอร้องไอขยะนี่อยู่ตั้งนาน!" หลิวหม่านซานเช็ดน้ำตา จากนั้นก็หันหน้าไปมองจางชิงหยู

จริงๆ แล้วหลิวหม่านซานเองก็ไม่เชื่อว่าหลินหยางจะรู้จักซ่งจิง แต่เธอหมดหนทาง เลยยอมทำทุกอย่างเพื่ออ้อนวอนหลินหยาง

ไม่นาน หลินหยางก็ถูกทิ้งไว้ข้างๆ

กลายเป็นเสาหลักข้างทาง

หลินหยางขมวดคิ้ว มีความโกรธในดวงตาของเขา

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ เสียงร้องดังมาจากประตู

"ลูกสาว อย่า!"

เมื่อทุกคนได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนไปและรีบวิ่งเข้าไปในห้อง...

ปัง!

ประตูห้องถูกเปิดโดยซูไท่ที่กำลังเฝ้าห้องอยู่

ซูไท่ยังคงพูดโน้มน้าวที่ที่ประตู แต่ไม่ได้รับการตอบรับของซูหยู หลังจากที่ได้ยินเสียงแปลกๆ ซูไท่ก็พยายามดันประตูเข้าไป

ทันทีที่เข้าไปในห้องของซูหยู ก็เห็นเธอนั่งอยู่ริมหน้าต่างแล้ว โดยที่เท้าทั้งสองข้างห้อยลงไป ผมของเธอยุ่งเหยิง และน้ำตาก็ไหลอาบใบหน้าของเธอ

ซูไท่ตกใจรีบเดินเข้าไปดึงเธอลงมา

แต่ในเวลานี้ ซูหยูตะโกนออกมา: "พ่อ ไม่ต้องเข้ามา!"

ซูไท่เห็นว่าเธอเอามือทั้งสองข้างบนขอบหน้าต่าง เขาตกใจและรีบหยุด ตาแดงและพูด: "เสี่ยวหยู อย่าทำอะไรมั่วซั่ว มีเรื่องอะไรมานั่งคุยกันดีกว่า อย่าทำอะไรแบบนี้!"

"พ่อ ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันเขียนจดหมายลาตายไปแล้ว ฉันเหนื่อย ฉันเหนื่อยจริงๆ ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว..." ซูหยูพูดอย่างเจ็บปวด น้ำตาของเธอไหลรินลงมาเหมือนสายน้ำ

ภายนนอก เธอทำเป็นเข่มแข็ง แต่เธอทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอก็ทนได้

ไม่ว่าจะยากลำบากเพียงใด เธอก็จะผ่านมันไปได้

อย่างไรก็ตาม...ตอนนี้ไม่ใช่ภายนอก! แต่มันเป็นภายใน...

บ้านหลังนี้ที่เธอเรียกว่าเซฟโซนของเธอก็พังทลายลงเชนกัน

จิตใจของเธอตอนนี้พังทลาย เธอมองไม่เห็นความหวังอีกต่อ

บางทีการตายอาจจะทำให้เธอหลุดพ้น

"เสี่ยวหยู! ทำอะไรหน่ะ?"

"ลูกสาว อย่าทำอะไรมั่วซ่ว แม่รู้แล้วว่าแม่ผิด!"

หลิวหม่านซาน ซูเหยียนและคนอื่นๆ พุ่งเข้ามา หลิวหม่านซานคุกเข่าอยู่บนพื้นและร้องไห้ออกมา