สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 500

หลี่หนานตกใจ มองชวี่เทียน จากนั้นก็มองหลินหยาง เขาลังเลสักพักและพูดเบาๆ: "ผม...ชอบการพนัน ช่วงหลังๆ มาผมแพ้การพนัน จิตใจก็เลย...ไม่ค่อยดี..."

"เพราะงี้ก็เลยดื่มเหล้าตอนกลางวัน? แล้วยังขับรถอีกหรอ?"

"นั่นเป็นเพราะว่าผมรีบกลับ ลูกสาวของผมเหมือนจะป่วย..." หลี่หนานพูด

"หรอ?" หลินหยางเงียบ ราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ในเวลานี้ โทรศัพท์ของชวี่เทียนดังขึ้น

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู จากนั้นก็เดินไปทางหลินหยาง

หลินหยางพยักหน้า

ชวี่เทียนรีบถือโทรศัพท์ออกไปจากห้อง

ประมาณหนึ่งนาทีหลังจากนั้น ชวี่เทียนก็กลับมา และกระซิบข้างหูของหลินหยางสองสามคำ

หลินหยางพยักหน้าเงียบๆ จากนั้นก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง: "แล้วเธอหล่ะ?"

"อยู่ที่บ้าน แต่ไม่ได้ป่วย สุขภาพร่างกายแข็งแรง" ชวี่เทียนพูดเบาๆ

"โอ้ะ?" แสงเย็นวาบเข้าในสายตาของหลินหยาง เขาพูดเบาๆ: "พามาก่อน ให้หลี่หนานของพวกเราได้เห็น ยังไงเขาก็ต้องใส่ใจลูกสาวของเขา"

"รับทราบ" ชวี่เทียนพยักหน้า และเดินออกไป

เมื่อหลี่หนานได้ยิน เขาก็ตื่นตระหนก ลุกขึ้น จ้องหลินหยาง: "เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ? คุณจะพาอะไรมาให้ผมดู? ลูกสาวอะไร? คุณหมายถึงลูกสาวของผมหรอ?"

"ใช่"

หลินหยางยอมรับอย่างใจเย็น: "คุณเกิดเรื่องแล้ว ผมคิดว่าลูกสาวของคุณต้องกังวลอย่างมาก ก็เลยจะพาลูกสาวมาหาคุณหน่อย"

"คุณ..." หลี่หนานรีบร้อน สองดวงตาของเขาแดงก่ำขึ้นมาทันที ตะโกนด้วยความโกรธ: "ผมไม่สนใจว่าคุณเป็นใคร! ผมจะบอกคุณให้ ลูกสาวของผมป่วยอยู่ หนักมาก รีบส่งเธอไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้! อย่าพาเธอมาที่นี่!"

"ทำไม? กลัวว่าลูกสาวของคุณจะเห็นคุณสภาพนี้หรอ?" หลินหยางกระแทกเสียง

หลี่หนานกำหมัดแน่น กัดฟัน: "ผมรู้ ผมรู้ว่าคุณต้องเกลียดผมแน่ๆ ต้องโทษผมแน่ๆ แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นแล้ว อีกทั้งผมยอมรับผิด อะไรที่ผมควรยอมรับผมก็ยอมรับแล้ว คุณจำเป็นต้องทำกับผมแบบนี้หรอ? ถ้าคุณโกรธ ก็ลงมือกับผมสิ ได้ไหม? ต่อยผมก็โอเคแล้วไม่ใช่หรอ? ตราบใดที่คุณตกลง คุณให้ผมทำยังไงก็ยอม แต่ผมไม่อยากให้ลูกสาวมาที่นี่ เธอเพิ่งจะหกขวบ ผมไม่อยากให้เธอมาเห็นพ่อของเธอถูกใส่กุญแจมือ!"

ในขณะที่เขาพูด น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด

"ในเมื่อคุณคิดเช่นนี้ งั้นก็บอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับผม" หลินหยางพูดอย่างเฉยเมย

"ที่ผมพูดเป็นความจริง เพราะว่าผมแพ้พนัน อารมณ์ผมไม่ดีก็เลยดื่มเหล้าเยอะ จากนั้นผมรู้ว่าลูกสาวป่วยจึงรีบกลับบ้าน แล้วก็เกิดเรื่องนี้ ผมไม่ได้โกหกคุณเลยสักคำ!" หลี่หนานพูดด้วยอารมณ์ ใบหน้าของเขาแดงสุดขีด ตัวของเขาสั่นไหว

"หืม?"

หลินหยางขมวดคิ้ว จู่ๆ ก็ตระหนักอะไรได้ เขาดึงแขนของหลี่หนานและจับชีพจรเขา

"ยาหลอนประสาทหรอ?"

หลินหยางตกตะลึงและรีบหยิบเข็มเงินออกมาแล้วแทงไปบนหลี่หนาน

หลี่หนานเงียบลงและนั่งลงบนเก้าอี้ในทันที หอบหายใจ

"ชีพจรของคุณไม่นิ่ง ลมปราณและเลือดพลุ่งพล่านและอาการต่างๆ บ่งชี้ว่าคุณได้รับยาหลอนประสาท เกิดอะไรขึ้น?" หลินหยางถาม

"ยาหลอนประสาทหรอ? นั่นมันคืออะไร? ผมไม่ได้กินนะ..." หลี่หนานถามด้วยความสงสัย

"คุณไม่เคยเสพยามาก่อนใช่ไหม?"

"ไม่เคย! ไม่เคยเลย! ผมแค่ดื่มนิดเดียว แค่เล่นพนัน ไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นเลย"

"ถ้าคุณไม่ได้ทำอะไร งั้นก็คงมีคนแอบใส่ยาหลอนประสาทให้คุณกิน..." หลินหยางลูบคาง จูบๆ เขาก็ถาม: "ตอนคุณดื่ม...คุณดื่มคนเดียว? หรือมีใครดื่มกับคุณด้วย?"

เมื่อสิ้นเสียง หลี่หนานก็ผงะครุ้นคิดและพูด: "ไม่ใช่ มีเพื่อนผมคนหนึ่ง วันนี้ผมไปหาเขาเพื่อยืมเงิน เขาให้ผมมาห้าพัน จากนั้นก็ปลอบผม ทั้งยังเลี้ยงเหล้าผม อารมณ์ของผมไม่ดี ก็เลยดื่มเหล้ากับเขา! พูดแล้วก็เหล้าของเขาไม่เลวเลย ปกติผมดื่มได้นิดเดียว กลางวันนี้ผมดื่มได้เยอะมาก ผมคุยกับเขา ผมยังไม่ทันเมา บังเอิญมีคนโทรมาหาผม บอกว่าลูกสาวผมป่วย ผมต้องกลับไปเดี๋ยวนี้ ผมเลยรีบออกไป ตอนแรกผมไม่ได้คิดจะขับรถกลับ แต่เพื่อนของผมบอกประมาณว่าตอนเที่ยงเมาแล้วขับไม่โดนจับ อีกทั้งเหล้านี้ไม่ได้ทำให้คนเมา ก็เลยบอกให้ผมขับรถกลับไป ผมก็เลย...ก็เลย..."

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลี่หนานก็เงียบลง

แต่หลินหยางเข้าใจทั้งหมดแล้ว