สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 520

สามารถสยบคนพวกนี้ได้ในพริบตาเดียว

พวกเขาถึงขั้นไม่มีโอกาสได้โต้ตอบด้วยซ้ำ…

"พวกคุณคิดจะทำอะไร?"

"รีบปล่อยผมเดี๋ยวนี้!"

"พวกคุณเป็นใคร? รู้…รู้หรือเปล่าว่าพี่ใหญ่ของผมเป็นใคร? พวก…พวกคุณรนหาที่ตายแล้ว!"

พี่หลงและคนอื่นพากันตะโกนเสียงดัง

เสียงของพวกเขากลับสั่นเทา ร่างกายของแต่ละคนก็สั่นไม่หยุด เห็นได้ชัดว่ากลัวมาก

พวกเขาเป็นเพียงนักเลงข้างถนน อย่างมากก็กล้ารังแกพวกนักเรียน ถ้าหากเจอเข้ากับผู้ใหญ่แบบนี้ มีหรือที่พวกเขาจะไม่กลัว?

"พวกคุณทำอะไร? ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ ปล่อยพวกเขาเดี๋ยวนี้! ไสหัวไปให้หมด!"

เหอเฉียนเพิ่งตั้งสติได้ เธอรีบวิ่งเข้าไปทั้งเตะทั้งต่อยบอดี้การ์ดที่กำลังกดพี่หลง ต้องการให้เขาปล่อยมือ

แต่หมัดและเท้าของเธอที่กระทบโดนร่างกายของบอดี้การ์ดมืออาชีพ มันไม่ต่างอะไรกับการเกาแก้คันให้พวกเขา…

บอดี้การ์ดคนนั้นขมวดคิ้วแต่ไม่ได้โต้กลับ เขาหันไปอีกด้านหนึ่งแล้วพูด "หัวหน้า คนนี้ก็เป็นเพื่อนของคุณหนูเหรอ?"

หัวหน้าบอดี้การ์ดรีบหันไปทางซูเสี่ยวชิง

ซูเสี่ยวชิงอ้าปากยังไม่ทันได้พูดอะไร แต่ผู้หญิงผมสั้นที่อยู่ด้านข้างกลับพูดขึ้นเสียก่อน "ไม่ใช่! เธอไม่ใช่! เธอนี่แหละที่ต้องการทำร้ายคุณหนูของพวกคุณ!"

"จริงเหรอ?"

สีหน้าของบอดี้การ์ดคนนั้นเย็นชาลงทันที "ประธานหลินบอกว่าพวกคนที่ต้องการทำร้ายคุณหนูพาไปหาเขาให้หมด! หรือคนพวกนี้ให้ทั้งหมด?"

"ใช่ ใช่หมดเลย พวกเธอบังคับให้คุณหนูของพวกคุณคุกเข่า พวกเธอสั่งให้คุณหนูของพวกคุณตบหน้าตัวเอง และยังคิดจะจับคุณหนูของพวกคุณแก้ผ้า! เรื่องพวกนี้นักเรียนทุกคนที่อยู่โดยรอบเห็นกับตา! ไม่ใช่เรื่องโกหกแน่นอน!" ผู้หญิงผมสั้นตะโกนด้วยความร้อนใจ

"เธอ…" เหอเฉียนตกใจ

ซูเสี่ยวชิงที่ได้ยินกลับรู้สึกร้อนรน เธอรีบกระตุกแขนเสื้อของผู้หญิงผมสั้น พูดด้วยน้ำเสียงที่ร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา "นักเรียนเน่ เธออย่าพูดใส่ฟืนใส่ไฟไปเรื่อย คุณลุงพวกนี้อาจจะจำคนผิด ถ้าพวกเขารู้ว่าฉันไม่ใช่คุณหนูที่พวกเขาพูดถึงคงซวยแน่…"

"ไม่เป็นไรหรอกเสี่ยวชิง ไม่ว่ายังไงก็จัดการคนพวกนี้ก่อน ถ้าหากครั้งนี้พวกเขาไม่เป็นอะไรเลย ต่อไปพวกเราคงไม่ต้องหวังจะเข้าโรงเรียนแล้ว ตอนนี้สวรรค์ช่วยพวกเรา พวกเราสามารถสั่งสอนพวกเขาให้เข็ด ถ้าหากเหอเฉียนรู้ว่าเบื้องหลังของเธอมีอิทธิพลมากขนาดนี้ เธอไม่กล้ามายุ่งกับเธออีกแน่นอน!" ผู้หญิงผมสั้นพูด

"นี่…" ซูเสี่ยวชิงรู้สึกลังเล

หัวหน้าบอดี้การ์ดคนนั้นกลับโบกมือโดยตรง

"พาคนพวกนี้ขึ้นรถให้หมด!"

"ครับ หัวหน้า!"

คนทั้งกลุ่มพุ่งเข้ามาจับตัวชายผมแดง ชายผมทอง เหอเฉียนและนักเรียนคนอื่นขึ้นรถทั้งหมด

"พวกคุณทำอะไร?"

"พวกเราไม่เกี่ยวนะ! พวกเราไม่เกี่ยว!"

"ปล่อยพวกเรา ฆ่าคน! ฆ่าคนแล้ว!"

เหอเฉียนและคนอื่นกลัวจนถึงขีดสูง กรีดร้องดังลั่น

มีบางคนที่รู้สึกถึงความผิดปกติ รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา

แต่กลับไม่มีประโยชน์ เหอเฉียนและพวกถูกลากขึ้นรถโดยตรงแล้ว

"คุณหนู เชิญคุณขึ้นรถไปกับพวกเราด้วย!" หัวหน้าบอดี้การ์ดพูดด้วยน้ำเสียงที่เคารพ

"คือ…ก็ได้…แต่ฉันต้องเพื่อนของฉันไปโรงพยาบาลก่อน…" ซูเสี่ยวชิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพยักหน้า

ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าคนพวกนี้เป็นใคร แต่ไม่ว่ายังไง ตนเองสวมรอยคุณหนูที่พวกเขาพูดถึง ยังไงก็ต้องไปขอโทษพวกเขา เมื่อเป็นแบบนี้มันก็ดีกว่าปล่อยให้พวกเขามารู้เรื่องเองทีหลัง

"ไม่เป็นไร เพื่อนของคุณก็คือเพื่อนของพวกเรา พวกเราจะรีบส่งเขาไปโรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุดเดี๋ยวนี้ และเชิญหมอส่วนตัวมาดูแลเขาจนกว่าจะหาย" หัวหน้าบอดี้การ์ดพูด

ผู้หญิงผมสั้นและชายหนุ่มใบหน้าบวมและมีคราบเลือดติดเต็มไปหมดตกตะลึง

"เอ่อ…ไม่ต้องก็ได้…" ซูเสี่ยวชิงรีบปฏิเสธ

ผู้หญิงผมสั้นก็รู้ถึงความกังวลของซูเสี่ยวชิง จึงไม่ได้พูดอะไร

หัวหน้าบอดี้การ์ดคนนั้นกลับโบกมือ

มีคนเดินมาจากด้านหลังสองคน หิ้วปีกชายหนุ่มโดยตรง ชายหนุ่มถึงกับตกตะลึงตาค้าง

"ว้าย พี่…"

"นี่…"

คนทั้งสองเริ่มร้อนใจแล้ว คิดจะเข้าไปห้ามแต่ก็ทำไม่ได้

"คราว…คราวนี้ควรจะทำยังไงดี?" ผู้หญิงผมสั้นพูดด้วยความร้อนใจ

ตอนนี้คนตกอยู่ในมือของคนอื่นแล้ว ถ้าหากพวกเขารู้ว่าตนเองไม่ใช่คุณหนูของพวกเขา เกิดโมโหขึ้นมา ควรจะทำยังไง?