สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 539

จิ!

เสียงแทงดังขึ้นมาอีกครั้ง

ผู้ชายส่งเสียงร้องอย่างอนาถ เขาดิ้นไปกับพื้น กลิ้งไปกลิ้งมาอย่างบ้าคลั่ง

ไม่นาน ร่างของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด สภาพน่าอนาถอย่างมาก

หม่าไห่ตกใจขาอ่อน

"ถ้าแค่นี้ คิดจะมาลงมือกับพวกเราคงยังไม่พอ" หลินหยางส่ายหน้า

"เหมือนว่าคุณจะมีคนคอยปกป้องอยู่...คุณ...ฝากไว้ก่อนเถอะ!"

ผู้ชายตะโกนเสียงสั่น ใบหน้าย่ำแย่ จากนั้นก็ลุกขึ้นมาและวิ่งหนีไป

ไม่นาน เขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เดิมทีหม่าไห่จะตาม แต่เมื่อนึกถึงว่าคนนี้บีบโทรศัพท์ของเขาแตก เขาจึงล้มเลิก

แม้ว่าผู้ชายจะคันจนทนไม่ได้ แต่ด้วยพลังของเขาแล้ว ถ้าจะจัดการหม่าไห่คนเดียวก็คงเป็นเรื่องง่ายๆ

"ประธานหลิน ผมจะส่งคนไปจับเขากลับมา! ที่นี่มีกล้องวงจรปิดทุกที่ เขาหนีไม่พ้นเจียงเฉินหรอก!"

"ไม่ต้อง ให้เขากลับไปเถอะ"

หลินหยางพูดอย่างเฉยเมย: "อย่างน้อยก็รู้ภูมิหลังของบุคคลนี้ก็เพียงพอแล้ว! เมื่อเขากลับไปและเจ้านายเห็นสภาพของเขา ก็น่าจะสั่นสะท้านอยู่บ้าง"

"โหดร้ายจริงๆ!" หม่าไห่กัดฟัน: "ทำร้ายคนของเราก็ว่าแล้ว ยังจะมาลงมือกับพวกเราอีก ประธานหลิน คนของบริษัทรักษาความปลอดภัยโยวโยวนี้บ้าคลั่งจริงๆ!"

"ใช่ ผมเองก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าขนาดนี้ เหมือนว่าผมจะประเมินเยว่โยวโยวคนนี้ต่ำเกินไป" ดวงตาของหลินหยางควบแน่น พูดอย่างเยือกเย็น

"ประธานหลิน ตอนนี้พวกเราควรทำยังไง?" หม่าไห่ถาม

"ถ้าเราไม่รู้ว่าศัตรูเป็นใคร อยู่ที่ไหน พวกเราก็คงจะต้องกังวล ตอนนี้ศัตรูเปิดเผยตัวออกมาแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องรีบไปจัดการพวกเขา ผมถามคุณหน่อย"

"ประธานหลิน ว่ามา"

"ถ้าต้องการให้บริษัทรักษาความปลอดภัยโยวโยวหายไปจากจางเฉิน คุณต้องใช้เวลาเท่าไหร่?" หลินหยางถาม

หม่าไห่ครุ่นคิด พูดเบาๆ: "ถ้าต้องการทำลายหล่ะก็ พวกเราต้องระมัดกำลังและคนอย่างมาก ทั้งยังต้องลงมือพวกเขาจากภายใน น่าจะต้องใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์ บริษัทรักษาความปลอดภัยนี้ยังคงมีเบื้องหลัง แต่ถ้าอยากจะซื้อพวกเขา วันเดียวก็คงพอ!"

"งั้นก็ซื้อมา" หลินหยางตบฝุ่นบนร่างกายตัวเอง พูดอย่างเฉยเมย: "พรุ้งนี้ช้าผมจะไปบริษัรักษาความปลอดภัยนี่หน่อย จะไปเจอกับเยว่โยวโยวนี่!"

หลินหยางไม่ใช่คนที่ชอบถูกกระทำ เขาชอบชิงลงมือก่อน...

"โอเคประธานหลิน...ใช่แล้ว ประธานหลิน วันนี้ตอนบ่ายสองจะมีแขกจำนวนหนึ่งมา! คุณจะพบพวกเขาไหม?" หม่าไห่พูดด้วยความเคารพ

"แขกที่ไหน?" หลินหยางถามด้วยความไม่เข้าใจ

"มาจากเยี้ยนจิง พวกเราเป็นคนจากตระกูลซือหม่า" หม่าไห่พูด

"โอ้ะ?" หลินหยางครุ่นคิดและเอ่ยปาก: "งั้นคุณไปจัดการเถอะ"

"รับทราบ"

หม่าไห่พยักหน้า

ทั้งสองขึ้นลิฟต์กลับไปที่บริษัท และหม่าไห่ก็วิ่งเตรียมการทันที

เวลาบ่ายสองโมง กลุ่มชายและหญิงที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหราเดินเข้าไปในห้องรับแขกที่ชั้นสูงสุดของบริษัทหยางหัว รออย่างใจจดใจจ่อ

เมื่อหลินหยางผลักประตูเข้ามาและเดินเข้าไปในห้องรับแขก คนเหล่านี้ก็ยืนขึ้น

"ซือหม่าฉางซินพร้อมด้วยทั้งตระกูลซือหม่า มาเพื่อขอโทษหมอเทวดาหลิน!"

ซือหม่าฉางซินหายใจ จากนั้นก็นำชายหญิงคนแก่และเด็นโค้งคำนับหลินหยาง...

ตั้งแต่อายุแปดสิบจนถึงเด็กอายุเจ็ดแปดขวบ ทุกคนโค้งคำนับให้หลินหยาง

นี่คือความจริงใจที่สมบูรณ์

ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความเคารพและความจริงใจ

แม้ว่าหลินหยางอยากจะส่ายหน้า แต่เมื่อเห็นคนชราและเด็ก เขาก็ไม่ทำอะไร

เขาหายใจและพูดอย่างเฉยๆ: "ทุกคนขึ้นมาเถอะ นั่งลงเถอะ!"

เมื่อได้ยินหลินหยางพูดเช่นนี้ ซือหม่าฉางซินก็โล่งอก

สีหน้าที่ตื่นตระหนกของทุกคนดีขึ้นเล็กน้อยและนั่งลง

ซือหม่าฉางซินลุกขึ้นมาและโค้งคำนับอีกครั้ง พูดอย่างจริงจัง: "หมอเทวดาหลินโปรดอภัยให้พวกเรา พวกเรารู้สึกขอบคุณ คุณใจกว้างอย่างงี้ เป็นความเอื้ออาทรของคุณจริงๆ"

แต่เมื่อสิ้นเสียง หลินหยางก็ยิ้มและเงยหน้าขึ้น: "ผมบอกเมื่อไหร่ว่ายกโทษให้พวกคุณ?"