สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 544

เรือมุ่งหน้าไปทางเหนือตลอดทาง ออกจากเจียงเฉินผ่านซ่านหู้ ไม่รู้ว่าไปถึงที่ไหน เพิ่งจะสังเกตเห็นหมู่เกาะอยู่ตรงหน้า

เกาะแห่งนี้ไม่ได้ถือว่าใหญ่มาก สามารถมองได้ทั่วถึงในแวบเดียว มีพื้นที่ประมาณเท่ากับหนึ่งเขตปกครองเล็ก ด้านบนเต็มไปด้วยต้นไม้ที่เขียวขจี แต่ก็สามารถสังเกตเห็นสิ่งก่อสร้างที่ระหง่านอยู่ในป่า

สิ่งที่ทำให้หลินหยางรู้สึกประหลาดใจคือ สิ่งก่อสร้างพวกนี้ส่วนใหญ่เป็นสถาปัตยกรรมแบบโบราณ ศาลา บ้านชายคาแบบสองชั้น หอคอย ล้วนแต่เต็มไปด้วยเอกลักษณ์เฉพาะตัว

ตอนนี้ บนท่าเรือของเกาะมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนจะเป็นคนพายเรือ

เขาสังเกตเห็นเรือที่กำลังแล่นเข้ามา รีบแยกเรือไม้ที่อยู่โดยรอบให้กระจายตัวออก

เรือแล่นเข้าสู่ฝั่ง

"คำนับอาวุโสสอง" คนพายเรือยกสองมือขึ้นคำนับ

กริยาการกระทำของเขาเหมือนคนสมัยโบราณมาก

เป็นสำนักโบราณจริงด้วย

หลินหยางคิดในใจ

"ท่านเจ้าเกาะอยู่ไหน?" เสว่หยานถาม

"เรียนอาวุโสสอง ท่านเจ้าเกาะออกจากเกาะเมื่อช่วงเช้า ไม่รู้ว่าไปที่ไหนเหมือนกัน" คนพายเรือพูด

"ท่านเจ้าก็ไม่อยู่ ก็ไม่ได้เจอพี่สะใภ้ ดูเหมือนคงจะไม่สามารถสั่งสอนนางตัวดีคนนี้ชั่วขณะ" เสว่หยานผ่านไปจ้องเสว่โยวโยว

"ฉัน…ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ลุงหยานทำไมคุณต้องคอยหาเรื่องฉันด้วย…" เสว่โยวโยวพูดด้วยน้ำเสียงที่ขมขื่น

"ยังจะบอกว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดอีก? ฮึ่ม เอาเป็นว่าทักษะการแพทย์ของหมอนี่จะพิสูจน์ทุกอย่างเอง นางหนู คุณก็อย่าเกลียดลุงหยานเลย คนที่ไม่พอใจคุณไม่ได้มีแค่ลุงหยาน ยังมีผู้อาวุโสอีกหลายคนรวมไปถึงพ่อของคุณ! เรื่องที่คุณทำหลายปีที่ผ่านมามันเกินไปแล้ว!" เสว่หยานพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา หลังจากนั้นเดินตรงไปข้างหน้า

"จัดที่พักให้หมอนี่ด้วย!"

"ครับ อาวุโสสอง!"

คนพายเรือพยักหน้า หลังจากนั้นนำทางให้หลินหยาง

ส่วนเสว่โยวโยว โมโหจนวิ่งออกไปตั้งนานแล้ว

หลินหยางเดินตามคนพายเรือเข้าไปในเกาะ

"สวัสดี ผมชื่อหลินหยาง! ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสชื่ออะไร?" หลินหยางมองคนพายเรือแวบหนึ่ง เห็นฝีเท้าที่หนักแน่นของ ลมหายใจสม่ำเสมอ รู้ได้ทันทีว่าคนคนนี้เป็นผู้ฝึกยุทธ จึงอดไม่ได้ที่จะถาม

"จะถามมากไปทำอะไร? คุณรู้ชื่อของผมแล้วจะมีประโยชน์อะไร?" คนพายเรือพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"จริงเหรอ?" หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีกแต่ไม่ได้พูดอะไร ผ่านไปสักพักเขาถามอีก "ขอถามผู้อาวุโสหน่อย ทำไมอาวุโสสองเมื่อกี้ต้องขังคุณหนูโยวโยวไว้ในเกาะให้ได้? เมื่อก่อนคุณหนูโยวโยวเคยเรื่องที่ไม่ดีไว้เยอะเหรอ?"

หลังจากที่สิ้นเสียง คนพายเรือหันหน้ามามองหลินหยางแวบหนึ่ง หลังจากนั้นไม่ได้สนใจเขาอีก ราวกับไม่ได้ยินในสิ่งที่หลินหยางพูด เขาเดินไปข้างหน้าของเขาต่อ

หลินหยางเห็นสถานการณ์ทำได้แต่ยักไหล่ ไม่ได้พูดอะไรอีก

เดินตรงไปทางภูเขาตรงใจกลางเกาะประมาณสิบนาที สังเกตเห็นบันไดที่ทอดยาวไปข้างล่างสายหนึ่ง ชายชุดจิ้นจวงสีดำคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าบันได กำลังมองมาทางหลินหยาง (ชุดจิ้นจวง เป็นชุดจีนโบราณที่เน้นความคล่องตัว)

คนพายเรือพยักหน้าให้คนคนนั้น หลังจากนั้นเดินกลับไปที่ท่าเรือ

"คุณหลิน เชิญตามผมมา" ชายชุดจิ้นจวงโค้งคำนับเล็กน้อยแล้วพูด

หลินหยางพยักหน้า เดินตามเขาไป

หลังจากเดินไปถึงสุดทางบันไดก็เจอคฤหาสน์หลังใหญ่ คฤหาสน์หลังนี้ยิ่งใหญ่อลังการมาก มีรูปปั้นแกะสลักสูงสามเมตรถูกตั้งไว้ทั้งสองข้างของประตู

เป็นรูปปั้นรูปร่างของชายหญิงหนึ่งคู่ แต่งตัวแบบสมัยโบราณ ผู้ชายสวมชุดรำกระบี่ ผู้หญิงสวมชุดกี่เพ้ายาว สะพายกระบี่ไว้ด้านหลัง สายตามองไปข้างหน้า ถึงแม้จะเป็นเพียงรูปปั้นแกะสลัก แต่สายตาของพวกเขากลับให้ความรู้สึกที่เฉียบคม

หลังจากเดินเข้าประตู ผู้ชายคนนั้นพาหลินหยางเดินไปถึงบ้านพักแห่งหนึ่งที่อยู่ทางเหนือ

"คุณหลิน นี่เป็นบ้านพักที่จัดเตรียมไว้ให้คุณ ช่วงนี้เชิญคุณพักอยู่ที่นี่ไปก่อน" คนคนนั้นพูด

"อยู่ที่นี่? หมายความว่ายังไง?" หลินหยางถามด้วยความสงสัย

"ก็หมายถึงถ้าเกิดไม่มีธุระอะไร คุณหลินอย่าออกจากที่นี่ส่งเดช บนเกาะมีสถานที่ต้องห้ามมากมายที่ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้า ถ้าหากเดินเข้าไปในเขตต้องห้าม ผลที่ตามมาพวกเราไม่รับผิดชอบ" คนคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

หลินหยางได้ยินแล้วสีหน้าเคร่งขรึมลงทันที

"งั้นก็หมายความว่าพวกคุณจะขังผมไว้ที่นี่?"

คนคนนั้นไม่คิดแบบนั้น เขาพูดต่อ "ถ้าหากคุณหลินต้องการอะไร สามารถบอกเสี่ยวชุ่ยที่อยู่ตรงหน้าประตู"

หลินหยางได้ยินแล้วมองไปทางหน้าประตู สังเกตเห็นหญิงสาวสวมชุดสีเขียวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น

หญิงสาวคนนี้ดูแล้วเหมือนเด็กรับใช้ที่อยู่ในละครโบราณมาก การแต่งตัวทุกอย่างเหมือนเปี๊ยบ และน่ารักมากด้วย ตาสว่าง ฟันขาว ผิวราวกับหิมะ ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณราวกับสามารถพูดได้…

แต่ตอนนี้เธอกลับมองหลินหยางด้วยสีหน้าที่ประหม่า เห็นหลินหยางมองเธอ รีบก้มหน้าลงทันที