สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 559

"ไอสารเลว! คุณ...คุณเห็นว่าเกาะหวางโยวของพวกเราเป็นอะไร?" ผู้เฒ่าคนหนึ่งโมโห ตะโกนดา่หลินหยาง

"คุณหลิน คุณพูดแบบนี้เกินไป!"

"คุณดูถูกเกาะหวางโยวของพวกเราหรอ?"

ผู้เฒ่าคนอื่นส่งเสียงออกมา เห็นได้ชัดว่าโมโหอย่างมาก

"ทำไม? ที่ผมพูดผิดหรอ?" หลินหยางหน้านิ่งอย่างมาก

"คุณหลิน คุณรักษาพี่สะใภ้ให้หายดีได้ ดังนั้นคุณจึงเป็นแขกของเกาะหวางโยวของผม แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะสามารถดูหมิ่นเกาะหวางโยวของพวกเราและทำผิดในเกาะของพวกเราได้!" เสว่หยานพูดอย่างเยือกเย็น: "ถ้าเรื่องนี้กระทบต่อพวกเราจนถึงขีดจำกัด พวกเราก็จะไม่ทน!"

"งั้นอะไรคือขีดจำกัดของพวกคุณหล่ะ?" หลินหยางถาม

เสว่หยานแสดงสีหน้าโกรธ กระแทกเสียง: "เหอะ ในเมื่อคุณหลินพูดเช่นนี้แล้ว งั้นก็ดี! พวกคุณรีบลงมือเถอะ! คุณหลิน ถ้าศิษย์เหล่านี้ไม่สามารถเอาชนะคุณได้ นั่นเป็นเพราะพวกเขาไร้ความสามารถ ผมก็ไม่สนหรอกว่าพวกเขาจะเจ็บหรือตาย!"

"งั้นโอเค! คุณพูดแล้วนะ ถ้าอย่างงั้นผมก็จะไม่ออมแรง!"

หลินหยางพยักหน้าและกำลังจะลงมืออีกครั้ง

ยวนหนี่ด้านหลังรีบดึงหลินหยาง

"หลินหยาง รีบหาทางออกไปจากที่นี่เถอะ อย่าไปสู้กับพวกเขาเลย พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้หรอก!"

ยวนหนี่ไม่ได้กลัวจางจื่อเฉียง ศิษย์พี่เถ๋าเหล่านั้น แต่กลัวเสว่ฉางเฟิง

ท้ายที่สุดเสว่ฉางเฟิงคืออัจฉริยะอันดับหนึ่ง

นั่นคือผู้ปราดเปรื่องเลยนะ!

แม้ว่าจะไม่รู้ความแข็งแกร่งของหลินหยางว่าจะเป็นยังไง แต่ยังไงก็คงเทียบกับผู้ปราดเปรื่องไม่ได้หรอกมั้ง?

"ไม่จำเป็น คุณรออยู่นี่ ที่นี่ให้ผมจัดการเอง" หลินหยางาพูด

"หลินหยาง คุณ...คุณโง่รึเปล่า? หรือว่าคุณอยากจะเอาชนะคนเหล่านี้?" ยวนหนี่พูดด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

หลินหยางยิ้มอย่างเรียบเฉย: "ทำไมหรอ? คุณคิดว่าผมทำไม่ได้หรอ?"

"คุณ..." ยวนหนี่พูดไม่ออก

ทุกคนโกรธจัด

"ไอสารเลว!"

"คุณดูถูกพวกเรามากเกินไป!"

"คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?"

มีคำด่าออกมาไม่หยุด

"ลงมือ!"

ได้ยินเพียงเสียงของเสว่ฉางเฟิง ทุกคนพุงเข้าไปเพื่อจะจัดการหลินหยางอย่างรุนแรง

หมัดและเท้าอันรุนแรงทุกชนิดโจมตีหลินหยางราวกับลมกระโชกและสายฝน

อย่างไรก็ตามหลินหยางเหมือนกับกระต่ายที่กระโดดหลบหมัดและเท้าที่น่าสะพรึงกลัวเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว การโจมตีเหล่านั้นไม่สามารถโจมตีเขาได้เลย

"ช่างเป็นการหลบหลีกที่ที่ยอดเยี่ยมอะไรเช่นนี้?"

เหล่าผู้เฒ่าต่างประหลาดใจ

หลังจากผ่านไปสองสามรอบ การโจมตีของเหล่าศิษย์เหล่านั้นล้มเหลวทั้งหมด แต่หลินหยางใช้โอกาสนี้ในการโต้กลับ

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง...

ศิษย์เหล่านั้นถูกกระแทกที่หน้าอกอย่างรุนแรง กระเด็นออกไปพร้อมล้มลงกับพื้นด้วยเสียงคร่ำครวญ

"อ๊า?"

ยวนหนี่ตกตะลึง

ในชั่วพริบตา หลินหยางสามารถกระแทกคนให้กระเด็นออกไปกว่าสิบคน

เสว่หยานเองก็ตกใจ

ยังไงเขาก็คาดไม่ถึงว่าหลินหยางชายหนุ่มคนนี้...จะมีความสามารถเช่นนี้

"เข้าไป!"

ศิษย์คนอื่นๆ ไม่ยอม พุ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง

แต่สภาพของพวกเขาก็เหมือนกับคนก่อนหน้านี้ พวกเขาทั้งหมดถูกกระแทกออกมาและนอนกลิ้งอยู่บนพื้น

จางจื่อเฉียงตกตะลึง

ศิษย์พี่เถ๋าที่เพิ่งลุกขึ้นจากพื้นตกตะลึงเช่นกัน

"เด็กนี่ เป็นใครกันแน่?"

"เขาไม่ใช่หมอหรอ?"

คนรอบๆ ไม่เข้าใจ

คนรอบข้างก็งง

"ศิษย์พี่จาง ศิษย์พี่เถ๋า พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ขึ้นอยู่กับพวกคุณแล้ว!"

ศิษย์รอบๆ ลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก พูดอยางขมขื่น

คนอื่นๆ ตกใจเช่นกัน ไม่กล้าเข้ามา

จางจื่อเฉียงสีหน้าเปลี่ยน

"เอ่อ..."

"จางจื่อเฉียง ทำไมหรอ? คุณไม่กล้าเข้าไปหรอ?" เสว่ฉางเฟิงถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์"

"ศิษย์พี่ฉางเฟิง ใช่ได้ยังไง? คุณ...คุณดูผม! ผมจะจัดการเด็ดเจ้านั่นให้ได้!" จางจื่อเฉียงยิ้มออกมา จ้องไปที่หลินหยาง สูดลมหายใจและต่อยออกไป

แต่วินาทีที่เขาลงมือ