สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 570

ความเหลื่อมล้ำทางความแข็งแกร่งนี้มากเกินไป และเป็นไปไม่ได้ที่เหล่าศิษย์จากเกาะรอบนอกจะสามารถต้านทานได้ ถ้าต้องเข้าไปสู้ก็เหมือนกับการฆ่าตัวตาย

"ไม่ได้ ผู้ปราดเปรื่องหลิน พวกเราจะถูกฆ่ากันหมด!" ศิษย์เกาะชั้นนอกคหนนึ่งตะโกนอย่างส่ันเทา

"พวกเราไม่มีโอกาสชนะ...พวกเราต้องตายอย่างแน่นอน!" อีกคนหนึ่งพูดอย่างสั่นเทา

"ทำยังไงดี...นี่...ควรทำยังไงดี?"

"ช่วยด้วย...ผม...ยังไม่อยากตายที่นี่..."

ฝูงชนตะโกนโห่ร้องออกมา จิตวิญญาณการต่อสู้ของพวกเขาต่ำ และไม่มีความหวังในการต่อสู้เลย

สีหน้าหลินหยางไร้อารมณ์ จ้องไปที่คนเหล่านั้นอย่างเยือกเย็น

"ผมจะบอกพวกคุณให้ ถ้าพวกคุณเต็มใจที่จะเข้าไปสู้กับพวกเขา พวกคุณจะชนะอย่างแน่นอน แต่ถ้าพวกคุณแม้แต่ความกล้าในการออกหมัดยังไม่มี พวกคุณก็จะกลายเป็นปลาบนเขียงของคนอื่น ชีวิตอยู่บนมือของคุณ ในพรรคซวนอีของผมไม่ต้อนรับคนที่อ่อนแอเหล่านั้น! ถ้าพวกคุณไม่ลงมือ งั้นก็รอความตายเสียเถอะ พวกคุณเลือกเส้นทางของตัวเอง! !" หลินหยางตะโกนออกมาอย่างเคร่งขรึม

ถ้าพวกเขากลัวจริงๆ ตายก็ตาย หลินหยางก็ไม่ได้รู้สึกอะไร และจะไม่ช่วยด้วย

คนอ่อนแอ ไม่คู่ควรได้รับความเห็นอกเห็นใจ

เมื่อเขาพูดจบ สีหน้าของศิษย์ชั้นนอกก็ซีดลง ดวงตาของพวกเขาแสดงอาการตื่นตระหนกและหมดหนทาง

แต่คำพูดของหลินหยางทำให้มีปฏิกิริยาตอบสนองที่น่ากลัวอย่างยิ่ง

ใช่

ถึงตอนนี้แล้ว กลัวไปจะเกิดประโยชน์อะไร?

ชีวิตอยู่ในกำมือของพวกเขา

การไม่ยอมสู้ก็เหมือนปล่อยให้พวกเขาเข่นฆ่าตัวเองไม่ใช่หรอ?

"เอาเถอะ ลองกันสักตั้ง!" มีคนตะโกนออกมา

"ศิษย์พี่..."

"เวลานี้แล้วพวกคุณยังจะขี้ขลาดอยู่อีกหรอ? แม้ว่าจะต้องตายผมก็จะยืนตาย ไอสุนัขเหล่านี้เอาแต่รังแกพวกเรามาตั้งนาน วันนี้ผมต้องแก้แค้นให้ได้ แม้ว่าจะฆ่าเขาไม่ตาย แต่ก็ขอให้ได้กัดกินเนื้อสักนิด!"

"ใช่! สู้กันเถอะพวกเรา!"

"ใช่!"

"ฆ่า!"

ฝูงชนตื่นตัวและให้กำลังใจกัน ตะโกนออกมาอย่างต่อเนื่อง วิ่งเข้าหาเหล่าศิษย์เกาะชั้นในอย่างบ้าคลั่ง

เหลือไม่กี่คนที่ไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าไม่มีทางเลือกในเวลานี้ และรีบกัดฟันแน่น

ทั้งสองฝ่ายต่อสู้ด้วยกัน

สถานที่นั้นวุ่นวายมาก

อย่างไรก็ตาม ในการต่อสู้ครั้งแรก ทุกคนตะลึง...

จากนั้นก็เห็นศิษย์เกาะชั้นนอกต่อยศิษย์เกาะชั้นในอย่างแรง

ศิษย์เกาะชั้นในคนนั้นยกแขนขึ้นมาขวางเอาไว้ แต่กระดูกแขนกลับหัก เขากระเด็นออกไป ร่วงลงบนพื้นอย่างแรงและสลบลงไป

"อะไรหน่ะ?"

เกิดความตกใจไปทั่ว

ศิษย์คนนั้นเองก็ไม่เข้าใจ

"จ้าวเหมิง คุณ...คุณมีพลังขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?" คนข้างๆ ถาม

"ผม...ผมเองก็ไม่รู้..." คนที่ชื่อจ้าวเหมิงกำหมัดของตัวเอง พูดด้วยความงุรงง

"จ้าวเหมิง ระวัง!" ในเวลานี้ มีคนตะโกนออกมา

จ้าาวเหมิงเงยหน้าขึ้นทันที เห็นชายคนหนึ่งยกดาบขึ้นและฟัน ฟันที่ศีรษะของเขา

จ้าวเหมิงตกใจและหลบไปด้านข้างทันที

แต่เมื่อหลบได้ก็ต้องแปลกใจที่พบว่าความเร็วของดาบคมของชายผู้นั้นช้ามาก...

เกิดอะไรขึ้น?

หัวใจของจ้าวเหมิงเต็มไปด้วยความสับสน เขาเตะออกไปโดยไม่รู้ตัว

ทันทีที่ขาออกมา มันก็กระทบท้องของชายคนนั้นราวกับสายฟ้า

บูม!

ชายคนนั้นกระเด็นออกไปทันที กระแทกทั้งสามคน แล้วกลิ้งลงกับพื้น สลบไปในทันที

เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนรอบตัวก็ตกตะลึง

จ้าวเหมิงเป็นใครทุกคนรู้ดี

เขาเป็นชายที่เปลี่ยนจากการเป็นทาสมาเป็นศิษย์ในปีนี้ เขาฝึกฝนในเกาะหวางโยวได้เพียงปีเดียวเท่านั้น พรสวรรค์เฉยๆ มีกำลังนิดหน่อย

ไม่ใช่สิ่งที่พวกศิษย์เกาะชั้นในจะใส่ใจ

พูดตามหลักเหตุผล คนประเภทนี้มักจะถูกรังแกโดยคนเกาะชั้นใน แต่ทำไมวันนี้...เขาเอาชนะได้ตั้งสองคน? อีกทั้ง...แค่สองกระบวนท่าเท่านั้น?

"พลังนี้...ความเร็วนี้...ไม่ใช่สิ่งที่คนศิษย์เกาะชั้นนอกจะทำได้หนิ! จ้าวเหมิง คุณ...คุณทำอะไร?" ศิษย์เกาะชั้นในคนหนึ่งถามด้วยเสียงสั่นและสงสัย

"ผม..ผมไม่รู้..." จ้าวเหมิงมองมือของตัวเองด้วยความตกใจ

"เข็มเงิน! มันคือเข็มเงิน!"

ในเวลานี้ มีคนตะโกนออกมา

ทุกคนมองไปยังเข็มเงินที่ปักอยู่บนร่างกายของจ้าวเหมิง

เห็นเข็มเงินสองเล่มปักอยู่บนไหล่ของเขา ในเวลานี้ เข็มเงินกำลังสั่นเล็กน้อย