สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 597

"หนังหรอ?" ซ่งจิงผงะ

"ใช่แล้ว คุณฟานตั้งใจจะตั้งโครงการใหม่ เขาเริ่มดึงดูดการลงทุนแล้ว และเขาจะเล่นบทนำด้วยตัวเองด้วย แต่ก็มีเงินทุนและนักแสดง ขาดแค่ผู้กำกับที่ดี ดังนั้นเขาเลยอยากจะเชิญคุณไปเพื่อทำหน้าที่เป็นผู้กำกับของโครงการหนังเรื่องใหม่ของเขา จึงเชิญคุณไปที่โรงแรมหลินเจียงเพื่อนั่งเจรจากับคุณฟาน คุณคิดว่ายังไง?"

ซ่งจิงก้มหน้าคิด

เขาไม่คิดว่าฟานเล่อจะใจกว้างขนาดนี้

การที่เขาเริ่มโครงการภาพยนตร์ใหม่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ หมายความว่าเขาต้องการจะดูดเลือดของประธานหลิน

เขาอยากจะใช้จังหวะและโอกาสนี้ในการขับเคลื่อนภาพยนตร์เรื่องใหม่ของเขา! ถ้าใช้ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ในการโปรโมทหนังของตัวเอง คงจะทำกำไรได้หลายร้อยล้าน

นี่คือการสูบเลือดชัดๆ!

ซ่งจิงกระแทกเสียง: "ตอนนี้ใต้กางเกงของเขามีสีเหลืองอยู่ มันก็คือปัสสาวะนั่นแหละ! เขายังจะมีกะจิตกะใจมาขอความช่วยเหลืออีกหรอ? ในเวลานี้ใครจะช่วยเขา? ใครจะสนับสนุนเขาในเวลานี้? ?"

"การช่วยเหลือหนึ่งพันล้านเป็นไปไม่ได้ อย่างไรก็ตามไม่ใช่ทุกคนที่จะมีความมั่งคงเหมือนหยางหัวกรุ๊ป แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาที่จะหามาได้สามสี่ร้อยล้าน!" เฝิงเสี่ยวเฉียนยิ้ม

"หาหรอ? หามาจากไหน?"

"แน่นอนว่าเป็นหยางหัว!" เฝิงเสี่ยวเฉียนยิ้มอย่างมีเลสนัย

"หยางหัวหรอ?"

ลมหายใจของซ่งจิงติดขัด

"ผู้กำกับซ่ง คุยที่นี่ไม่ค่อยดี เชิญขึ้นรถก่อน รอถึงงานแล้วพวกเราค่อยคุยเรื่องรายละเอียดกัน!" เฝิงเสี่ยวเฉียนพูด

ซ่งจิงลังเลสักพัก สูดลมหายใจ ก้มหน้าเล็กน้อยและขึ้นรถ

...

ความคิดเห็นสาธารณะออนไลน์ยังคงดำเนินต่อไป

ด้วยเหตุนี้ ทำให้ชื่อเสียงของหยางหัวกรุ๊ปพังทลาย

ด้วยความช่วยเหลือของผู้ที่มีเจตนาดี บางคนถึงกับเริ่มโจมตีปัญหาคุณภาพยาของหยางหัวกรุ๊ปบนอินเทอร์เน็ต ทั้งยังบอกว่าโรงงานของหยางหัวกรุ๊ปสร้างขึ้นมาเพื่อผลิตเงินเท่านั้น

ต้องบอกว่าหยางหัวกรุ๊ปโดนโจมตีไม่น้อยเลยทีเดียว

แต่หลินหยางไม่กังวลใจ

เพราะเขาเชื่อว่า การวิจารณ์ตอนนี้เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และหลังจากนี้ก็จะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

คนที่ยิ่งสนุกกับการกระทำแบบนี้จะยิ่งอนาถมากขึ้น!

วึงวึงวึง...

โทรศัพท์บนโต๊ะสั่นขั้นมา

หลินหยางกวาดสายตามอง เป็นซูหยู เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

"เสี่ยวหยู มีอะไรหรอ?"

"พี่เขย คุณอยู่ไหน?" เสียงที่ค่อนข้างเหนื่อยล้าของซูหยูดังออกมาจากโทรศัพท์

"ผม...ผมอยู่ที่คลินิกของลั่วเฉียน...มีเรื่องอะไรหรอ?"

"คุณมาที่มหาลัยฉันหน่อยได้ไหม? ฉัน...ฉันอยากกินข้าวกับคุณ..." ซูหยูพูดด้วยความอ่อนล้า

"ได้ คุณรอผมอยู่ที่มหาลัย ผมจะรีบไป!" หลินหยางพยักหน้าและเดินลงลิฟต์ไป

"ประธานหลิน คุณจะไปไหน?" เมื่อเพิ่งจะออกมาจากห้องทำงาน หม่าไห่ก็ถาม

"ช่วยจัดรถให้ผมหน่อย ผมจะออกไปข้างนอก"

"เอาแบบที่ไม่เตะตาไหม?"

"อืม ยิ่งธรรมดายิ่งดี"

"เอ่อ...ประธานหลิน รถคันที่แล้วเอาไปซ่อมที่ร้านอยู่เลย ตอนนี้ในโรงรถรถที่ถูกที่สุดคือมาเซอราติ หรือว่า...คุณจะโบกรถไปหล่ะ?"

"เอ่อ...ช่างเถอะ ประธานก็คือประธาน..."

หลินหยางไม่อยากจะโบกรถไป แบบนั้นจะทำให้เสียเวลา ใกล้ถึงวันส่งท้ายปีเก่าแล้วยากที่จะหารถข้างถนนได้ กว่าจะถึงมหาลัยก็คงมืดพอดี