สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 617

"คุณคิดว่าผมเต็มใจที่จะไปช่วยไอ้สาระเลวฟานเล่อเหรอ? ผมเองก็ไม่มีทางเลือก อายุผมมากขนาดนี้แล้ว เกษียณตั้งนานแล้ว คิดว่าผมอยากไปเสนอหน้าเหรอ? เป็นเพราะไอ้ลูกชายตัวดีของผมไปเล่นพนันติดหนี้เป็นสิบกว่าล้าน! ฟานเล่อสัญญากับผม ขอเพียงแค่ผมยอมออกหน้ารับมือคังเจียห่าว เขาจะให้เงินผมห้าล้าน! เพื่อใช้หนี้ให้กับลูกชายตัวดี ผมขายแม้กระทั่งบ้าน แต่ก็ยังใช้หนี้เขาไม่หมด เดิมทีผมไม่อยากสนใจเดรัจฉานตัวนั้น แต่เจ้าหนี้ตามหาถึงบ้านเช่าของพวกเรา พวกเราแทบจะไปต่อไม่ไหวแล้ว ถึงไม่ได้ทำเพื่อลูกชายตัวดี แต่ผมก็ต้องคิดเผื่อหลานชายของผม ดังนั้น…ดังนั้นผมก็เลยเลอะเลือนไปชั่วขณะ ผมทำผิดต่อเจียห่าว…"

หวู่เหรินพูดทั้งน้ำตา ใบหน้าที่ชราภาพเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ทุกคนที่อยู่ในห้องมองเขาอย่างเงียบๆโดยไม่พูดอะไร

เรื่องแบบนี้ ไม่ว่าใครก็ยากที่จะรับมือ

เดิมทีชีวิตก็มีความทุกข์ทรมานนับไม่ถ้วน มันขึ้นอยู่กับว่าใครจะเข้มแข็งกว่ากัน…

"ยังติดหนี้อีกเท่าไหร่?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"คิดเป็นตัวเลขถ้วน รวมทั้งหมดยังมีเจ็ดล้าน…" หวู่เหรินก้มหน้าลงพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้า

"ผมให้คุณสิบล้าน" หลินหยางพูดออกมาโดยตรง

หลังจากสิ้นเสียงประโยคนี้ หวู่เหรินเงยหน้าขึ้นมองหลินหยางด้วยความตกใจ

"หมอเทวดาหลิน นี่คุณ…เพราะอะไร?"

"ผมอยากเชิญคุณเข้าทีมทนายของผม! ช่วยผมจัดการปัญหาทางกฎหมายของหยางหัวกรุ๊ป ผมให้คุณสิบล้าน คุณทำงานฟรีให้ผมสิบปีก็แล้วกัน ว่ายังไง?" หลินหยางพูด

"หา นี่…นี่มัน…" หวู่เหรินอ้าปาก ไม่รู้ควรจะพูดยังไงดี

"วางใจได้ ผมไม่ให้คุณทำเรื่องที่หักโหมเกินไปหรอก ทีมทนายของผมมีคนหนุ่มเยอะ คุณแค่นั่งเป็นผู้อาวุโสคอยชี้แนะก็พอ! ถ้าหากคุณทำงานดี ทุกปีผมจะมีโบนัสพิเศษให้คุณด้วย! ว่าไง? หวู่เหริน คุณยินดีหรือเปล่า?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

หวู่เหรินมองเขาด้วยสายตาที่เหม่อลอย ผ่านไปสักพักใหญ่ เขาเช็ดน้ำตาตัวเอง กลืนน้ำลายแล้วพูด "ยินดี ผมยินดี ประธานหลิน ขอบคุณ ขอบคุณมาก…"

เสียงพูดของเขาสั่นเครือ

ทางด้านของเจิ้งหนานเทียนถอนหายใจ บนใบหน้ามีรอยยิ้มปรากฏให้เห็นเล็กน้อย

"เด็กคนนี้ภายนอกดูเย็นชามาก แต่อันที่จริงเป็นคนใจอ่อน" เจิ้งหนานเทียนพูดพึมพำ

แต่หลินหยางไม่ได้พูดอะไร

"ดี ต่อจากนี้ก็ถึงคิวของฉงหมิ่งเซิง!"

หลินหยางหันไปมองฉงหมิ่งเซิง

ฉงหมิ่งเซิงเห็นแล้วสะดุ้งตกใจ แทบจะนั่งไม่ติดแล้ว

"ประ…ประธานหลิน คุณคิดจะทำอะไร?" ฉงหมิ่งเซิงถามด้วยเสียงที่สั่นเทา

ฉงหมิ่งเซิงทำอะไรไม่ถูกอย่างเห็นได้ชัด

เขาเองก็ถือว่าเป็นทนายความที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง ถึงแม้จะสู้สามทนายใหญ่แห่งเยี้ยนจินไม่ได้ แต่ในภาคตะวันออกเขาก็ไม่เป็นสองรองใครเหมือนกัน ย่อมต้องเคยใกล้ชิดกับบุคคลที่มีอิทธิพลพอสมควร

เขารู้จักเบื้องลึกของวงการนี้ เมื่อก่อนไม่รู้เบื้องหลังของหยางหัว แต่ตอนนี้เขาเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้ว เมื่อไหร่ที่หลินหยางตัดสินใจจะทำลายเขา เขาก็จะไม่มีโอกาสได้เห็นแสงตะวันของวันพรุ่งนี้อีก

ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่ศาล ท่าทีของเขาเหมือนต้องการสั่งประหารหยางหัวและหมอเทวดาหลินให้ได้ แต่ตอนนี้เขากลายเป็นปลาที่อยู่บนเขียง ส่วนประธานหลินเป็นคนถือมีด มีหรือที่เขาจะไม่กลัว?

"ผมมีทางเลือกให้คุณสองทาง" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"คุณ…คุณพูด…"

"หนึ่งทำงานให้ผม เข้าร่วมทีมทนายของผม สองหายไป"

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ ลมหายใจของฉงหมิ่งเซิงหยุดชะงักทันที

หายไป?

คำสองคำที่เรียบง่าย แต่กลับมีความหมายมากมายแฝง…

หายไปยังไง?

แค่หายไปจากตรงหน้าของหลินหยาง?

หรือว่า…ตาย?

ร่างกายของฉงหมิ่งเซิงสั่นไม่หยุด เขาตะโกนพูดโดยแทบไม่ต้องคิด "ผมเลือกข้อหนึ่ง ผมเลือกข้อหนึ่ง! ประธานหลิน ผมเลือกข้อหนึ่ง!"

ในช่วงความเป็นความตาย ไม่ว่าใครก็ต้องเลือกแบบเขา!

"ได้ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปคุณทำงานภายใต้จี้เหวินก็แล้วกัน เงินเดือนก็จ่ายตามมาตรฐานของสำนักงานกฎหมาย!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ได้! ได้! ไม่มีปัญหา ขอบคุณประธานหลิน ผมจะทำงานให้ดีที่สุดแน่นอนประธานหลิน! ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน" ฉงหมิ่งเซิงก้มเอวต่ำพยักหน้ารีบพูด บนใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ

"กลับไปเถอะ" หลินหยางโบกมือ

ฉงหมิ่งเซิงรีบวิ่งออกไปทันที

หวู่เหรินก็บอกลาหลินหยาง