สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 620

"อ๋อ ผมจำได้แล้ว!" หลินหยางรีบพูดขัดจังหวะของเธอ เค้นรอยยิ้มออกมาแล้วพูด "วันนี้ตอนขับรถมากองถ่ายบังเอิญเจอเขาพอดี เขากำลังจะไปคลินิกที่อยู่ใจกลางเมือง ผมก็เลยขับไปส่งเขา อาจจะเป็นเพราะเขาไม่ทันระวังเลยลืมมั้ง"

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง!" ความสงสัยที่อยู่บนใบหน้าของซูหยูหายไปไม่น้อย แต่กลับมีความหนักใจและความกังวลใจเข้ามาแทนที่

เห็นท่าทางของเธอแล้วหลินหยางรู้สึกโล่งใจ

โชคดีที่ความลับยังไม่ถูกเปิดเผย ไม่อย่างนั้นไม่รู้ควรจะอธิบายยังไงแล้ว

อันที่จริงเขาก็เคยพิจารณาเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้ซูหยูได้รับรู้ แต่กลัวยัยผู้หญิงคนนี้รับไม่ได้และไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่เขาพูด

อีกอย่างเขาไม่อยากให้สถานะของประธานหลินเกี่ยวข้องอะไรกับซูหยู

เพราะถ้าเป็นแบบนั้น หลังจากที่งานประชุมเริ่มขึ้น ศัตรูทั้งหมดของเขาอาจจะล็อคเป้าไปที่ตัวของซูหยู

ถึงเวลานั้นซูหยูก็จะตกอยู่ในอันตราย

เขาไม่อยากเป็นภาระให้คนพวกนี้

"ประธานหลิน เดี๋ยวฉันเอาโทรศัพท์ไปคืนพี่เขยเอง" ซูหยูพูดเสียงเบา

"นี่…ได้…ได้สิ…"

"ไปตอนนี้เลยก็แล้วกัน คุณขับไปส่งฉันที่คลินิก ที่นั่นเป็นคลินิกของพี่ลั่วเฉียน คุณน่าจะรู้เส้นทางอยู่มั้ง?"

"ไป…ไปตอนนี้เลยเหรอ? คือ…ผม…"

"ประธานหลิน คุณมีอะไรไม่สะดวกหรือเปล่า?" บนใบหน้าของซูหยูมีความสงสัยปรากฏให้เห็นอีกครั้ง

"ไม่มี ไม่มี พวกเราไปกันเดี๋ยวนี้เลย!"

หลินหยางรีบตอบตกลง

ถ้าแสดงพฤติกรรมที่ผิดปกติอะไร มีแต่จะยิ่งทำให้ซูหยูรู้สึกสงสัยมากขึ้น

"ได้ งั้นเลี้ยวซ้ายข้างหน้าเลย"

"ได้…"

รถยนต์มุ่งตรงไปข้างหน้า

แต่บรรยากาศภายในรถกลับอึดอัดเล็กน้อยอย่างน่าประหลาด

ซูหยูถือโทรศัพท์ของหลินหยางไว้ในมือ ก้มหน้าไม่พูดอะไรสักคำ ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

หลินหยางแอบเหลือบมองเธอ ภายในใจรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

ในตอนนั้นเอง ซูหยูเงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน

"คุณหลิน คุณช่วยขับรถไปจอดข้างทางก่อนได้หรือเปล่า ฉันมีอะไรอยากจะพูดกับคุณ"

หลินหยางรู้สึกอึ้ง มองไปทางซูหยู เห็นเพียงใบหน้าที่บอบบางละเอียดอ่อนของเธอเต็มไปด้วยความจริงจัง หลินหยางขับรถไปจอดข้างถนนแล้วเปิดไฟฉุกเฉิน

"มีอะไรเหรอ?" หลินหยางถาม

ซูหยูกำโทรศัพท์ไว้แน่น นิ้วมือของเธอปัดไปปัดมาอยู่บนหน้าจอ เงียบขรึมไปสักพักถึงยอมเอ่ยปากพูด

"คุณหลิน ฉันหวังว่า…ต่อไปคุณจะสามารถเว้นระยะห่างจากพี่สาวของฉัน ได้หรือเปล่า?"

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ หลินหยางแทบจะหายใจไม่ออก

"หา? ? หา?"

"คุณหลิน ฉันรู้ว่าคุณชอบพี่สาวของฉัน! แต่พี่สาวของฉันแต่งงานแล้ว พี่เขยของฉันก็เป็นคนดีมาก! ฉันไม่อยากให้คุณเข้าไปแยกพวกเขาออกจากกัน ฉันไม่อยากให้คุณเป็นมือที่สาม!" ซูหยูเหมือนรวบรวมความกล้าแล้วพูด เงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน ในแววตามีน้ำตานองเล็กน้อย แต่กลับจ้องหลินหยางไม่กระพริบตา ราวกับต้องการมองเขาให้ทะลุ

หลินหยางจะร้องไห้ก็ไม่ได้จะหัวเราะก็ไม่เชิง

"ไม่ใช่ คุณซูหยู คุณพูดแบบนี้มันหมายความว่ายังไง? พี่สาวที่คุณพูดหมายถึงซูเหยียนใช่หรือเปล่า? คุณเข้าใจผิดแล้ว…"

"ฉันไม่ได้เข้าใจผิด! นอกเสียจากคนทั้งเมืองเจียงเฉินเข้าใจคุณผิด! ประธานหลิน พี่เขยของฉันเป็นคนยังไงฉันรู้ดี ภายในใจของผู้คนมากมายก็รู้ดี ทุกคนบอกว่าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์ที่เกาะผู้หญิงกิน เรื่องนี้ฉันไม่โต้แย้ง เขาอายุมากขนาดนี้แล้วแต่กลับไม่สามารถทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ยังคงอาศัยพี่สาวของฉันเพื่อดำรงชีพ แต่ถึงเขาจะไม่เอาไหนยังไง ถึงเขาจะล้มเหลวยังไง แต่นั่นก็เป็นพี่เขยของฉัน! เป็นสามีของพี่สาวฉัน! พี่เขยของฉันรักพี่สาวฉันมาก เรื่องนี้ฉันรู้ดี! ประธานหลิน คุณร่ำรวยมากขนาดนี้ ยิ่งไปกว่านั้นรูปร่างหน้าตาก็หล่อมาก มีผู้หญิงแบบไหนบ้างที่ไม่อยากได้คุณ? แต่ทำไมคุณต้องไปยุ่งกับพี่สาวของฉันด้วย? ประธานหลิน ถือว่าฉันขอร้อง ต่อไป…อย่าไปยุ่งกับพี่สาวของฉันอีกเลย ได้หรือเปล่า?"

ซูหยูพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

ส่วนหลินหยางงงเป็นไก่ตาแตกไปแล้ว

อันที่จริงคนทั้งเจียงเฉินล้วนแต่เข้าใจฉันผิด!

หลินหยางอยากพูดคำนี้ออกไปมาก

แต่เขารู้ว่ามันไม่มีประโยชน์!

เพราะซูหยูไม่มีทางเชื่อเขา!