สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 650

"แฮร์รี่ หยุดการแสดงทำไม? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?" ทางด้านของจงหงอดไม่ได้ที่จะถาม

"ต้องขออภัยอย่างยิ่ง หง ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากแสดงเพื่อคุณต่อ แต่คุณคนนี้เขาต้องการขอบรรเลงเพลงให้กับภรรยาของเขาหนึ่งบทเพลง ดังนั้นต้องขออภัยอย่างยิ่ง ผมคงทำได้แต่เป็นผู้ฟังคนหนึ่ง ส่วนสหายทุกคนที่กำลังรอชมการแสดงของผม ต้องบอกว่าขอโทษอย่างยิ่ง" แฮร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงที่ขอโทษจากใจ

หลังจากพูดจบ มีเสียงฮือฮาดังขึ้นทันที

"อะไรนะ?"

"นี่…นี่มันอะไรกัน?"

"หมอนี่เป็นใคร? มันไม่ง่ายเลยที่คุณแฮร์รี่จะได้บรรเลงเพลงให้พวกเราฟัง เขาไม่รู้เลยเหรอว่านี่เป็นโอกาสที่หายากมากแค่ไหน? ถึงขั้นคิดจะไล่คุณแฮร์รี่? ทำการแสดงเอง?

"ไร้สาระสิ้นดี!"

"ไอ้ปัญญาอ่อน! รีบลงมาเดี๋ยวนี้ คุณรู้หรือเปล่าว่าตัวเองกำลังทำอะไร?"

"ใช่ รีบลงมาเดี๋ยวนี้! พวกเราไม่อยากฟังคุณเล่นเปียโน!"

"ไสหัวไป!"

"ผู้จัดการ! ผู้จัดการอยู่ไหน! รีบไล่ไอ้คนสมองมีปัญหาคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้!"

"ผู้จัดการอยู่ไหน?"

แขกที่อยู่ในเหตุการณ์เริ่มทยอยกันลุกขึ้นตะโกนด่าหลินหยาง บางคนถึงขั้นตะโกนเรียกผู้จัดการหรือพนักงานรักษาความปลอดภัย ต้องการไล่หลินหยางออกไปเดี๋ยวนี้

มุมปากของจงหงกระตุกขึ้น ดูไม่ใส่ใจเลยสักนิด

แฮร์รี่ก็มองเขาด้วยอารมณ์ที่ขี้เล่น

สิ่งที่เขาต้องการก็คือผลลัพธ์แบบนี้ เขาเชื่อ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต้องออกหน้าแทนเขาแน่นอน

ซูเหยียนรู้สึกร้อนใจมาก เธอรีบเดินเข้าไปหาหลินหยาง ต้องการพาเขาออกไป

แต่หลินหยางกลับนั่งลงเหมือนไม่มีใครอยู่โดยรอบ หลังจากนั้นสองมือวางลงบนเปียโน

"ไอ้คนซื่อบื้อ คุณเห็นว่าปัญหามันยังมากไม่พอเหรอ?" ซูเหยียนเริ่มรู้สึกหัวเสียแล้ว

แต่ในตอนนั้น หลินหยางได้เริ่มบรรเลงเพลงแล้ว

เขาบรรเลงเพลงของเขาไปแบบนั้นภายใต้เสียงกดด่าและขับไล่ของผู้คนนับไม่ถ้วน

ทันใดนั้น เสียงเปียโนที่ไพเราะเหมือนกับเสียงสวรรค์กระจายออกไป

พนักงานรักษาความปลอดภัยและซูเหยียนหยุดชะงัก

ทางด้านของแฮร์รี่ก็ขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน มองไปทางหลินหยาง

เห็นเพียงนิ้วมือทั้งสิบของหลินหยางเคาะลงบนเปียโนอย่างรวดเร็วราวกับมีชีวิต

ทุกครั้งที่เคาะลงไป จะมีเสียงที่ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความสวยงามและสดชื่นดังออกมา

เสียงแบบนี้มันน่าหลงใหลมาก!

หลังจากที่นิ้วมือทั้งสิบของหลินหยางเคลื่อนไหวไปมาไม่หยุด เสียงที่อยู่ภายในห้องโถงก็เริ่มสงบลงทีละนิด

ทุกคนพากันหลับตาลง ค่อยๆชื่นชมเสียงอันไพเราะดังกล่าว

วินาทีนี้ พวกเขาพบว่าจิตใจของตัวเองราวกับละลายไปแล้ว…

ช่างเป็นเสียงดนตรีที่ไพเราะอะไรเช่นนี้

ทุกคนฟังจนรู้สึกขนลุก แต่ไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกมาแม้แต่นิดเดียว

พวกเขาไม่หวังว่าการส่งเสียงของตนเองจะเป็นสาเหตุทำลายจังหวะดนตรีอันไพเราะที่เหมือนกับเสียงสวรรค์สายนี้

เสียงบรรเลงที่งดงามเริ่มดังขึ้นทีละนิด เริ่มเพิ่มอารมณ์เข้าไปทีละนิด!

ราวกับคนพวกนี้หลุดพ้นจากโลก ถูกพาตัวไปยังแดนสวรรค์…

จงหงเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง มองหลินหยางอย่างไม่เชื่อสายตา เริ่มเกิดความรู้สึกมึนงง

ไม่ต้องสงสัยเลย ทักษะการเล่นเปียโนของหลินหยางอยู่เหนือกว่าเขาไปมาก! ไม่เพียงแค่เขา! แม้แต่แฮรี่รี่ก็คงไม่สามารถเทียบกับเขา

ส่วนซูเหยียน ตอนนี้น้ำตาไหลอาบแก้มของเธอไปตั้งนานแล้ว

เธอจำได้แล้ว!

เธอจำทั้งหมดได้แล้ว!

ช่วงเวลาห้าทุ่มของวันเกิดเธอทุกปี หลังจากที่เธอเริ่มเข้าสู่การหลับไหล เธอจะได้ยินเสียงเปียโนที่ไพเราะเหมือนกับเสียงสวรรค์ดังขึ้น

ที่ผ่านมาเธอคิดว่าตัวเองฝันมาโดยตลอด เป็นเพียงเสียงที่อยู่ในความฝัน แต่ใครจะไปคิด มันเป็นเสียงเพลงที่หลินหยางบรรเลงเพื่อเธอ

ถึงแม้หลังจากทุกครั้งที่ตื่นจากเสียงสายนี้ เธอจะได้ยินเพียงจางชิงหยู่ที่กำลังบ่นว่าหลินหยางอยู่ในห้องรับแขก

"ที่แท้…คุณจำได้มาโดยตลอด…ที่แท้…คุณจำได้มาโดยตลอด…" ซูเหยียนอ้าปากเล็กๆของเธอพูดพึมพำ

นิ้วมือทั้งสิบของหลินหยางยังคงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาเองก็เหมือนได้เข้าสู่ห้วงของเสียงดนตรีไปแล้ว จังหวะเสียงเปียโนบางครั้งให้ความรู้สึกอ่อนโยน บางครั้งให้ความรู้สึกรุนแรง ทุกคนฟังแล้วเหมือนมีความรู้สึกกำลังนั่งอยู่บนรถไฟเหาะ ความรู้สึกแบบนั้นมันไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูด

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน

ตัง…

โน้ตที่สวยงามตัวสุดท้ายจบลงอย่างกะทันหัน

สิ้นสุดหนึ่งบทเพลงแล้ว!

ฟู่!

สองมือของหลินหยางยังคงวางอยู่บนเครื่องเปียโน ถอนหายใจ หลังจากนั้นลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปหาซูเหยียนที่ยืนเหม่ออยู่ตรงนั้น

ภายในห้องโถงเงียบจนน่าตกใจ

เมื่อไหร่ที่ผู้คนเคยฟังเสียงดนตรีที่ไพเราะกว่า แล้วจะให้หันกลับมาฟังเสียงดนตรีที่เหมือนกับเสียงนกเสียงกาเหรอ?

มันดูไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด…

งานคอนเสิร์ตส่วนตัวครั้งนี้ทำให้เกิดเสียงฮือฮาไม่น้อย

ไม่นานเรื่องนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วเซี่ยจิง

ส่วนแฮร์รี่ ก็กลายเป็นประเด็นพาดหัวข่าวของสื่อทั้งหลายบนอินเตอร์เน็ตทันที

พวกสื่อที่ไร้จิตใจพวกนี้ตั้งชื่อพาดหัวข่าวได้น่าตกใจมาก

อย่างเช่น ‘แฮร์รี่นักเปียโนระดับโลกแข่งบรรเลงเปียโนแพ้ให้กับคนคนหนึ่งในโรงแรมแห่งหนึ่ง ’

หรือไม่ก็ ‘ชายลึกลับแสดงพรสวรรค์ทางด้านเปียโน อยู่เหนือกว่าแฮร์รี่หลายเท่า ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ฟังแล้วยากจะลืมเลือน แฮร์รี่ก้มหน้าเดินจากไปด้วยความอับอาย’

ถึงขั้นมีข่าวลือบอกว่าแฮร์รี่ต้องการไหว้ชายลึกลับคนนั้นเป็นอาจารย์

เนื่องจากสถานที่เกิดเหตุไม่มีใครสามารถบันทึกภาพเหตุการณ์ ข้อเท็จจริงเป็นยังไงไม่มีใครรู้ ดังนั้นเรื่องนี้จึงถูกพูดจนเกินจริงไปมาก

มีผู้คนมากมายรีบโทรถามแฮร์รี่ในคืนนั้นทันที แม้กระทั่งคนจากประเทศเขาก็โทรมาถามเรื่องนี้

แฮร์รี่ย่อมรู้สึกเสียหน้ามากอยู่แล้ว เขาเดินทางออกจากโรงแรมตั้งแต่คืนนั้น ซื้อตั๋วเครื่องบินออกจากเซี่ยจิงโดยตรง

จงหงถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว จึงทำได้แต่นั่งดื่มเหล้าคนเดียวในห้องด้วยความอัดอั้น

เขาจะไปคิดได้ยังไงว่าอาหารค่ำในคืนนี้ จะทำให้หลินหยางกลายเป็นจุดเด่น…

ภายในห้อง

หลินหยางกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงหน้าระเบียง

ซูเหยียนมองเขาด้วยความประหลาดใจอย่างเงียบๆอยู่ด้านข้าง

"คุณเรียนมานานแค่ไหน?" ซูเหยียนถาม ทำลายบรรยากาศที่แปลกประหลาดภายในห้อง

"แต่งงานกับคุณนานแค่ไหน ผมก็เรียนนานแค่นั้น"

"ดังนั้น…แค่สามปีกว่า?"

"ก็คงประมาณนั้น" หลินหยางพูดอย่างไม่ใส่ใจ

ซูเหยียนรู้สึกตกใจมาก

"สามปีกว่า…คุณอยู่ในระดับนี้แล้วเหรอ? คุณ…มีพรสวรรค์ทางด้านเปียโนที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้เลย?"

"ใช่เหรอ?"

"คุณไม่รู้สึกว่าคุณเล่นเปียโนได้เพราะมากเลยเหรอ?"

"ไม่ ยิ่งไปกว่านั้นผมก็ไม่ได้สนใจเปียโนด้วย"