สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 668

สีหน้าของเหลียงเว่ยกั๋วก็ดูไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่

ถ้าหากไม่ให้ความร่วมมือ ผลที่ตามมา คนของตระกูลเหลียงย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ

"ให้ความร่วมมือในการตรวจสอบของสมาคม เป็นหน้าที่ของผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ทุกคน เพียงแต่จนกระทั่งถึงตอนนี้ สมาคมไม่มีหลักฐานมายืนยันว่าคนที่ทำร้ายหยุนตี้ซิ่วเป็นฝีมือของซวนเหม่ย ส่วนตระกูลเหลียงของเราก็มีหลักฐานเพียงพอที่จะยืนยันว่าเธออยู่ในบ้านตระกูลเหลียงตลอดไม่เคยไปไหน ดังนั้นผมคิดว่าสมาคมอยากจะถามอะไรซวนเหม่ย ต้องการให้ร่วมมืออะไร สามารถดำเนินการได้ที่นี่ ไม่จำเป็นต้องพาเธอไปสมาคม แบบนั้นมันจะทำให้ยุ่งยากเสียเปล่า" เหลียงเว่ยกั๋วหัวเราะเหอะเหอะแล้วพูด

"ดูเหมือนปู่ของคุณจะยืนกรานไม่ยอมให้คุณไปสมาคม ทำไม? ไปที่สมาคมแล้วจะมีปัญหาอะไรเหรอ?" หลินหยางถามด้วยความไม่เข้าใจ

"แน่นอนสิ ถ้าหากไปที่สมาคม ทางสมาคมต้องจำกัดอิสระของฉันแน่นอน หลังจากนั้นค่อยถามฉันเกี่ยวกับเรื่องศิลปะการต่อสู้ของเกาะหวางโยว สมาคมศิลปะการต่อสู้ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด! ที่พวกเขามาหาเรื่องฉันแบบนี้ก็เพราะมีจุดประสงค์เหมือนกัน" เหลียงซวนเหม่ยพูดเสียงเบา

หลินหยางได้ยินแล้วเข้าใจทันที

ส่วนเจิ้งจื่อหยากลับดูโกรธมาก เธอตบฝ่ามือลงโต๊ะน้ำชาแล้วลุกขึ้น "เหลียงเว่ยกั๋ว! คุณหมายความว่ายังไง? คุณคิดจะงัดข้อกับสมาคมของพวกเราเหรอ?"

"ผมไม่เคยคิดแบบนั้น!" เหลียงเว่ยกั๋วขมวดคิ้ว

"ฉันขอถามคุณแค่คำเดียว คุณจะยอมส่งคนออกมาหรือไม่!" เจิ้งจื่อหยาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"เลขาเจิ้ง ทุกอย่างสามารถคุยกันได้ คุณอย่าเพิ่งโกรธ พวกเรานั่งลงคุยกันดีกว่า" เหลียงเว่ยกั๋วรีบยิ้มแล้วพูด

"ฉันไม่มีเวลามาพูดไร้สาระกับคุณ คุณให้คำตอบฉันเลยดีกว่า ถ้ายอมส่ง งั้นเหลียงซวนเหม่ยก็ตามฉันไปเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ยอมส่ง ผลที่ตามมาคุณเองก็รู้ดีอยู่แล้ว" เจิ้งจื่อหยาพูด

เหลียงเว่ยกั๋วขมวดคิ้วแน่น

"เลขาเจิ้ง นี่คุณมาปล้นคนเดิม?" เหลียงเฟิงหยานถามด้วยความไม่พอใจ

ตอนที่เหลียงซวนเหม่ยโดนคนของเกาะหวางโยวพาตัวไป เขาไม่ได้พูดอะไร

ครั้งนี้คนของสมาคมศิลปะการต่อสู้ต้องการพาตัวเธอไป ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางนิ่งดูดายแน่นอน

"เฟิงหยาน!" เหลียงเว่ยกั๋วตะคอกเสียงเบา "ที่นี่แกมีสิทธิ์พูดเหรอ หุบปาก"

"ลุงสาม ซวนเหม่ยเป็นลูกสาวของผม จะให้ผมนิ่งเฉยได้ยังไง?" เหลียงเฟิงหยานกัดฟันพูด

เหลียงเว่ยกั๋วเงียบขรึมทันที

เจิ้งจื่อหยาได้ยินแล้วหรี่ตาลง "ดูเหมือนตระกูลเหลียงของพวกคุณคิดจะต่อต้านสมาคมศิลปะการต่อสู้!"

"เลขาเจิ้ง ทุกอย่างคุยกันได้ อย่าทำร้ายน้ำใจกันเลย" เหลียงเว่ยกั๋วรีบพูด

"คำพูดไร้สาระไม่ต้องพูดแล้ว ในเมื่อพวกคุณปฏิเสธคำขอของสมาคมศิลปะการต่อสู้ งั้นก็ทำงานตามกฎระเบียบเถอะ" เจิ้งจื่อหยาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นโบกมือ

ทันใดนั้น ผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ด้านท้ายสุดลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปตรงหน้าสุดของห้องโถง ยืนกอดอกประจันหน้ากับเหลียงเว่ยกั๋วและคนอื่น

"เหลียงเว่ยกั๋ว เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะไม่รู้กฎของสมาคม! พวกเราเป็นคนหยาบ ไม่ใช้ปาก ใช้แต่มือและเท้า ตระกูลเหลียงของพวกคุณต้องสู้! เขาเป็นสมาชิกของสมาคม อายุยังไม่เกินสามสิบปี ตระกูลเหลียงของพวกคุณนอกจากเหลียงซวนเหม่ย หาใครคนใดคนหนึ่งที่อายุไม่เกินสามสิบมาสู้กับเขา ชนะ เรื่องนี้จบแค่นี้ แพ้ เหลียงซวนเหม่ยตามพวกเราไป!" เจิ้งจื่อหยาพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

ทันทีที่เหลียงเว่ยกั๋วได้ยิน สีหน้าของเขาดูน่าเกลียดจนถึงขีดสุดทันที

"เชิญชี้แนะ!"

ผู้ชายคนนั้นประสานมือคารวะแล้วพูด

สมาคมศิลปะการต่อสู้ย่อมถูกก่อตั้งขึ้นโดยผู้ฝึกยุทธ สำหรับนักสู้ หมัดเป็นวิธีการที่แก้ปัญหาดีที่สุดเสมอ!

ดังนั้น สมาคมศิลปะการต่อสู้จึงมีกฎแบบนี้ขึ้น

เมื่อการเจรจาทั้งสองฝ่ายไม่สามารถบรรลุเป้าหมาย งั้นก็ใช้หมัดมาตัดสินว่าใครถูกใครผิด

ถ้าหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งปฏิเสธการต่อสู้ เมื่อเป็นแบบนั้น ทางสมาคมศิลปะการต่อสู้จะดึงรายชื่อของบุคคลนั้นเข้าไปอยู่ในบัญชีดำ และใช้อิทธิพลทุกวิถีทางเพื่อดำเนินการลงโทษ

ผลลัพธ์ของการลงโทษ ที่ผ่านมาล้วนแต่หมายถึงโค่นล้มทั้งตระกูล

สมาคมศิลปะการต่อสู้มีรากฐานที่มั่นคงในเยี่ยนจิน มีอิทธิพลกว้างขวาง แม้แต่ตระกูลเหลียงก็ไม่กล้ายุ่งด้วย

ถ้าหากตระกูลเหลียงเลือกที่จะปฏิเสธ เกรงว่าวันที่สอง เยี้ยนจินจะไม่มีตระกูลเหลียงอีกแล้ว

นี่มันไม่ได้เป็นเพียงคำเล่าลืออย่างแน่นอน เพราะจนถึงปัจจุบันทางสมาคมศิลปะการต่อสู้เคยลงโทษคนไปแล้วทั้งหมดเจ็ดตระกูล

บางตระกูลไม่ได้ด้อยไปกว่าตระกูลเหลียง

ทั้งเจ็ดตระกูลล้วนแต่หายไปจากเยี้ยนจินโดยไม่มีข้อยกเว้น

เพราะเหตุนี้ สมาคมศิลปะการต่อสู้จึงมีสิทธิ์มีเสียง ทำให้ผู้คนหวาดกลัวและนับถือ

เผชิญหน้ากับการท้าทายของสมาคมศิลปะการต่อสู้ คนของตระกูลเหลียงต่างเงียบลงทันที

เหลียงซวนเหม่ยรู้สึกโกรธมาก

ทางด้านของหลินหยางขมวดคิ้ว คิดไม่ถึงว่าคนของสมาคมศิลปะการต่อสู้จะน่ารังเกียจมากขนาดนี้

ทว่าในตอนนั้นเอง มีคนคนหนึ่งเดินออกมาจากกลุ่มคน

"เลขาเจิ้ง ถ้าไม่ถือสา ให้คนของผมเป็นตัวแทนในการสู้ก็แล้วกัน!"

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ ทุกคนหันไปมองตามทิศทางของเสียงพร้อมกัน คนของตระกูลเหลียงไม่น้อยที่เห็น สีหน้าของแต่ละคนดูน่าเกลียดขึ้นมาทันที

สีหน้าของเหลียงเว่ยกั๋วก็เย็นชาลง

คนพวกนี้คือคนของตระกูลหยุน

"หัวหน้าตระกูลหยุน?" เหลียงเว่ยกั๋วพูดเสียงเบา

"นายท่านสาม มาโดยไม่ได้รับเชิญ หวังว่าจะไม่ถือสา" หยุนถีหลิงยกมือขึ้นประสานคารวะอย่างไม่ใส่ใจแล้วพูด

"หัวหน้าตระกูลหยุนมาเยือนถึงที่ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไร?" เหลียงเว่ยกั๋วถาม

"นายท่านสามก็รู้ดีอยู่แล้วทำไมต้องถาม? คนของตระกูลเหลียงทำร้ายลูกชายของผมจนเข้าโรงพยาบาล ผมจะมาถามหาความรับผิดชอบไม่ได้เลยเหรอ?" หยุนถีหลิงพูด

"ใครทำร้าย?"

"มันก็ต้องเป็นเหลียงซวนเหม่ยที่พวกคุณภาคภูมิใจอยู่แล้ว"

"ผมบอกไปแล้ว ซวนเหม่ยอยู่บ้านทั้งวัน เธอไม่เคยก้าวออกจากบ้านตระกูลเหลียงแม้แต่ครึ่งก้าว จะไปทำร้ายหยุนตี้ซิ่วได้ยังไง"

"คำพูดไร้สาระผมจะไม่พูด" หยุนถีหลิงดูเหมือนขี้เกียจโต้เถียงแล้ว เขาหันไปยกมือขึ้นคำนับเจิ้งจื่อหยา "เลขาเจิ้ง หยุนกวนชางลูกชายคนโตของผมก็เป็นผู้สืบทอดของลูกศิษย์สำนักโบราณ วิชายุทธถือว่าไม่เลว ถ้าหากเลขาเจิ้งไม่รังเกียจ การต่อสู้ครั้งนี้ให้เป็นหน้าที่ของลูกชายผมก็แล้วกัน!"

"ฮืม? กวนชางกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?" เจิ้งจื่อหยากวาดสายตามองชายหนุ่มยืดอกหลังตรงที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความกล้าหาญซึ่งยืนอยู่ด้านข้างของหยุนถีหลิง ตาของเธอเป็นประกายทันที

"กลับมาถึงเช้าของวันนี้ ยังไม่ทันได้พักผ่อนก็ได้ยินว่าเกิดเรื่องกับน้องรอง เลขาเจิ้ง ไม่ว่ายังไง การต่อสู้ครั้งนี้ก็ให้ผมเป็นตัวแทนเถอะ!" หยุนกวนชางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เลขาเจิ้งมองไปทางหยุนถีหลิง

หยุนถีหลิงพยักหน้าเล็กน้อย