สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 675

"หยุดอยู่ตรงนั้น!"

หญิงสาวยกมือข้างหนึ่งขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "เลขาเจิ้งไม่ได้เชิญคุณเข้าห้องประชุม มีธุระอะไรรออยู่ตรงนี้"

"ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้หรือเปล่า?" ผู้ชายคนนั้นมองหญิงสาวแล้วพูดเสียงเบา

หญิงสาวไม่พูดอะไร

ผู้ชายคนนั้นพูดเองเออเอง "ผมอยากถามคุณหน่อย ก่อนหน้านี้หลังจากที่เหลียงซวนเหม่ยน้องสาวของผมมาที่นี่ ใครเป็นคนทำร้ายเธอ?"

ทว่า…หญิงสาวยังคงไม่พูดอะไร เพียงแค่ยืนขวางอยู่ตรงหน้าของผู้ชายคนนั้น ไม่ยอมปล่อยให้เขาเข้าไป

ผู้ชายคนนั้นเห็นสถานการณ์ ก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปในห้องประชุมโดยไม่พูดอะไรอีก

"รนหาที่ตาย!"

หญิงสาวตะโกนด้วยความโกรธ ยื่นมือออกไปจับไหล่ของผู้ชายคนนั้นโดยตรง หลังจากนั้นออกแรงคิดจะบีบหัวไหล่ของผู้ชายคนนั้นให้แตกละเอียด

แต่ผู้ชายคนนั้นกลับสะบัดไหล่เล็กน้อย

ตึก!

หญิงสาวถูกสะเทือนจนลอยกระเด็นออกไป ร่างกายของเธอไปกระแทกกับประตูใหญ่ของห้องประชุมจนเกือบจะยืนไม่ไหว

บนใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความตกใจ มองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา

"รบกวนช่วยหลบไปหน่อยได้หรือเปล่า?" ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

หญิงสาวตั้งสติได้ เธอกัดฟันแน่นยังคงไม่ยอมหลบ คิดจะลงมือกับผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง

ครั้งนี้…ผู้ชายคนนั้นไม่ปราณีอีกแล้ว!

หญิงสาวซัดฝ่ามือออกไปอย่างกะทันหัน แต่ก่อนที่จะไปถึงตัวของผู้ชายคนนั้น ข้อมือของเธอโดนจับไว้แน่น แล้วถูกเหวี่ยงไปทางโถงทางเดิน

ฟิ่ว!

ร่างกายของหญิงสาวลอยกระเด็นออกไปเหมือนลูกธนูทันที กระแทกใส่ฝาผนังจิตรกรรมบนโถงทางเดินโดยตรง ส่งผลให้ฝาผนังเกิดรอยแตกร้าว ส่วนเธอก็ตกลงมาทรุดอยู่บนพื้นด้วยท่าทางที่สะบักสะบอม

"เกิดอะไรขึ้น?"

คนที่อยู่ในห้องประชุมทยอยกันลุกขึ้น ทุกคนตกใจกับเสียงการเคลื่อนไหวที่ดังมาจากด้านนอก

ในตอนนั้นเอง ประตูของห้องประชุมถูกเปิดออกแล้ว

ผู้ชายที่สวมชุดสูทคนนั้นเดินเข้าไป หลังจากนั้นปิดประตูอย่างเบามือ และยังไม่ลืมที่จะกดล็อคจากด้านในโดย หลังจากนั้นหันมามองทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์

"คุณคือ…"

ทุกคนรู้สึกประหลาดใจมาก

"คนคนนี้ดูคุ้นมากเหมือนเคยเจอที่ไหน…"

"ใช่ ผมก็รู้สึกแบบนั้น…แต่คิดไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน…เฮ้อ แก่แล้ว…"

มีเสียงพูดซุบซิบดังขึ้น

สีหน้าของเจิ้งจื่อหยาดูเคร่งขรึมทันที

ไม่มีคำสั่งของเธอ คนปกติไม่สามารถเข้ามาในห้องประชุมแห่งนี้ เพราะตรงประตูมีอาหงคอยเฝ้า

แต่ว่า…คนคนนี้เข้ามาแล้ว

เกรงว่าอาหงคง…

"คุณเป็นใคร?" เจิ้งจื่อหยาถาม

เธอเป็นคนไม่ชอบดูโทรทัศน์ และไม่ได้ใส่ใจกับข่าวที่เกิดขึ้นในสังคมเท่าไหร่ ดังนั้นชั่วขณะหนึ่งจึงไม่รู้ว่าคนคนนี้เป็นใคร

"ผมเป็นพี่ชายของเหลียงซวนเหม่ย"

ผู้ชายคนนั้นก็คือหลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

หลังจากพูดจบ ทุกคนเข้าใจทันที

มุมปากของเจิ้งจื่อหยากระตุกขึ้นเล็กน้อย "งั้นเหรอ? แล้วคุณมาที่นี่…มีธุระอะไรหรือเปล่า?"

เพิ่งเกิดเรื่องกับเหลียงซวนเหม่ย พี่ชายของเขามาที่นี่ทันที จุดประสงค์ของเขาคืออะไร ทุกคนที่อยู่ที่นี่ย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ

เจิ้งจื่อหยาก็รู้เช่นกัน

แต่เธออยากรู้อยากเห็นมากกว่า

เธอรู้ว่าเหลียงซวนเหม่ยมีพี่ชายสองคน เหลียงผิงเฉาไม่ต้องพูดถึงแล้ว เขาเป็นคนไร้ประโยชน์ของจริง วันวันไม่ทำอะไร เอาแต่ดื่มเหล้าเที่ยวผู้หญิงเล่นการพนัน ทางด้านของศิลปะการต่อสู้ก็ไม่ได้เรื่อง และยังเป็นคนที่อวดดีมากอีกด้วย เมื่อก่อนตอนที่ครอบครัวของเหลียงเฟิงหยานตกต่ำ เขายังพอรู้จักถ่อมตนบ้าง ตอนนี้กลับมารุ่งโรจน์อีกครั้ง นิสัยของเขายิ่งหนักกว่าเดิม เธอไม่เคยเห็นคนแบบนี้อยู่ในสายตา

ส่วนเหลียงก่วนเจ๋อลูกชายคนโตของเหลียงเฟิงหยานก็พอจะมีประโยชน์บ้าง

แต่เจิ้งจื่อหยาเคยเจอเหลียงก่วนเจ๋อ คนตรงหน้าไม่เหมือนเขาเลยสักนิด

เหลียงซวนเหม่ยมีพี่ชายโผล่มาจากไหนอีกหนึ่งคน?

หรือว่าเป็นลูกพี่ลูกน้อง?

แต่ในตระกูลเหลียง ดูเหมือนจะไม่มีคนคนนี้…

กลับเห็นหลินหยางกวาดสายตามองผู้คนหนึ่งรอบ สุดท้ายไปหยุดอยู่ที่ตัวของเจิ้งจื่อหยา พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ "เลขาเจิ้ง เมื่อกี้น้องสาวของผมถูกทำร้ายที่นี่ ผมอยากถามคุณหน่อย ใครเป็นคนทำร้ายน้องสาวของผม"

"ดังนั้นคุณมาเพื่อถามหาความรับผิดชอบ?" เจิ้งจื่อหยายิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"ใช่" หลินหยางพยักหน้าอย่างไม่เกรงใจ

"ฮ่าฮ่าฮ่า…"

ทุกคนที่อยู่โดยรอบระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที

"หมอนี่พูดอะไรนะ? มาถามหาความรับผิดชอบกับสมาคมศิลปะการต่อสู้?"

"ผมหูฝาดไปหรือเปล่า?"

"ไอ้เด็กเมื่อวานซืน คุณโตไม่เท่าไหร่ชายคนโตของผมด้วยซ้ำ ถึงขั้นกล้ามาถามหาความรับผิดชอบที่นี่ คุณมีคุณสมบัติพอหรือเปล่า? รู้หรือเปล่าว่าที่นี่คือที่ไหน?"

"ผมรู้สึกขำจนเกือบตายเพราะคนไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำคนนี้แล้ว"