สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 703

ลูกศิษย์สี่คนเฝ้าอยู่ที่นี่ตลอด พวกเขาไม่เคยเจอหลินหยาง แต่ละคนเผยให้เห็นสีหน้าที่กังวลใจ พูดตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "คุณเป็นใคร?"

"ผมคือ…"

หลินหยางลังเลสักพัก เงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน ขยับนิ้วมือ

ฟิ่วฟิ่วฟิ่วฟิ่ว!

มีเข็มเงินสี่เล่มบินออกจากปลายนิ้วของเขา เสียบลงบนร่างกายของคนทั้งสี่โดยตรง

ทันใดนั้น คนทั้งสี่ไม่สามารถขยับตัว ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเหมือนรูปปั้น

หลินหยางรีบวิ่งเข้าไปค้นตัวพวกเขา

ไม่นาน เขาก็เจอกุญแจดอกขนาดใหญ่

โครม…

หลินหยางเปิดประตูใหญ่

ดูเหมือนด้านในมีคนคุ้มกัน มีเสียงพูดดังขึ้นทันที

"ศิษย์พี่คนไหน? ดึกขนาดนี้แล้วมาส่งข้าวเหรอ? หนูภายในสำนักฉี๋หลินของเรายังโดนจับกินไม่หมดเลย?"

น้ำเสียงฟังดูตลกหลายส่วน

หลินหยางไม่พูดอะไร วิ่งเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

"ศิษย์พี่?"

คนคนนั้นรู้สึกประหลาดใจ ตะโกนพูดด้วยความระมัดระวัง

แต่คนที่เข้ามากลับไม่มีท่าทีที่จะสนใจเขาแม้แต่นิดเดียว เสียงฝีเท้าที่ดังจากหน้าประตูยิ่งอยู่ก็ยิ่งเร็วขึ้น

คนคนนั้นรู้สึกถึงความผิดปกติทันที เขารีบตะโกนเสียงดัง "คุณเป็นใคร! ทุกคน! มีคนบุกรุกคุกใต้ดิน! ! !"

หลังจากสิ้นเสียงคำพูดประโยคนี้ ทั้งคุกใต้ดินเกิดความวุ่นวายขึ้นทันที

มีลูกศิษย์หลายคนหยิบอาวุธที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นแล้ววิ่งตรงไปทางหลินหยาง

แต่ภายในคุกใต้ดินมืดมาก พวกเขาไม่สามารถมองเห็นร่องรอยของหลินหยาง ทันใดนั้นได้ยินเสียงที่แปลกประหลาดดังขึ้นจากความมืด

ฟิ่วฟิ่วฟิ่วฟิ่ว…

เข็มเงินหลายเล่มบินออกไปพร้อมกับเสียง กลุ่มคนที่พุ่งเข้ามาหาหลินหยางหยุดชะงักทันที

พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินหยาง!

"คุณเป็นใคร?"

"ใจกล้าไม่เบา ถึงขั้นกล้าบุกรุกคุกใต้ดินของสำนักฉี๋หลิน?"

"คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่?"

พวกคนที่ถูกลงโทษคุมขังอยู่ในคุกใต้ดินของสำนักฉี๋หลินเห็นภาพนี้ แต่ละคนมือจับลูกกรง เริ่มทยอยกันตะโกนเสียงดัง

ถึงแม้พวกเขาจะถูกขังอยู่ที่นี่ แต่ก็เป็นเพียงแค่การลงโทษเท่านั้น พวกเขายังคงเป็นคนของสำนักฉี๋หลิน ย่อมต้องพูดแทนสำนักฉี๋หลินเป็นเรื่องธรรมดา

"ใครคือจิงหมิ่น!"

หลินหยางเดินไปตามทาง กวาดสายตามองคนที่อยู่ในห้องขังพร้อมกับตะโกนถามไปด้วย

"ผมเอง คุณมีธุระอะไร?"

ด้านในสุดของห้องขัง มีเสียงที่แหบแห้งและอ่อนแรงดังขึ้น

มุมปากของหลินหยางกระตุกขึ้น รีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วทันที

ในขณะเดียวกัน โดยรอบของสำนักฉี๋หลิน

"ศิษย์พี่ ไม่อยู่ตรงนี้!"

"ศิษย์พี่ ที่นี่ก็ไม่เจอ!"

"ศิษย์พี่ พวกเราหาจนทั่วแล้ว! ไม่เจอหมอเทวดาหลินเลย!"

ลูกศิษย์ของสำนักฉี๋หลินแต่ละคนถือคบเพลิง เดินค้นหาไปทั่วเขาเทียนคุน แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่เจอร่องรอยของหมอเทวดาหลินแม้แต่นิดเดียว

"บัดซบ!"

หลิวหวู่เหิงชกหมัดใส่ต้นไม้ที่อยู่ด้านข้างด้วยความโกรธ

แควก!

ต้นไม้ขนาดใหญ่มีรอยแตกร้าวปรากฏขึ้นทันที

"หวู่เหิง มีอะไร?"

รองเจ้าสำนักหลิวเหิงพาคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

"พ่อ หมอเทวดาหลินหนีไปแล้ว!" หลิวหวู่เหิงกัดฟันพูด

"อะไรนะ? หนีไปแล้ว? พวกแกจับตาดูเขายังไง?" หลิวกุยตะคอกอย่างหัวเสีย

"พ่อ หมอเทวดาหลินก็ไม่ธรรมดา เขาแอบหนีไปโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง พวกเราเองก็คาดคิดไม่ถึงเหมือนกัน!" หลิวหวู่เหิงพูดอย่างช่วยไม่ได้

"เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว เขาอยู่ไหน?"

"พวกเราตามหามาสักพักแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่พบร่องรอย!"

"อย่าปล่อยไปเด็ดขาด! เพิ่มคนค้นหาต่อไป!"

"ครับ!"

หลังจากสิ้นเสียง มีลูกศิษย์ของสำนักฉี๋หลินเข้าร่วมกันค้นหามากขึ้น บนเขาเทียนคุนเต็มไปด้วยเปลวไฟที่สว่างไสว…

คนของสำนักฉี๋หลินเริ่มเคลื่อนไหวทั้งหมด ทั่วเขาเทียนคุนเต็มไปด้วยเงาของลูกศิษย์สำนักฉี๋หลิน

แต่ไม่ว่าพวกเขาจะหายังไงก็ไม่พบร่องรอยของหลินหยางแม้แต่นิดเดียว

เรื่องนี้ทำให้หลิวกุยทั้งโกรธทั้งร้อนใจ