สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 709

"เสร็จแล้วหรอ?"

ลี่หวู่จี๋ดีใจ รีบถาม

"ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น" จิงหมิ่นพูดอย่างอ่อนแรง: "แม้ว่าพรสวรรค์ของคุณหลินคนนี้เป็นระดับเทพ แต่ฉี๋หลินเปี้ยนไม่ใช่ทักษะที่ธรรมดาอะไร แค่นี้จะสามารถเรียนได้อย่างทะลุปรุโปร่งขนาดนั้นเลยหรอ? ในช่วงเวลาสั้นๆ นี้เขาสามารถเข้าใจสิ่งที่สำคัญบางอย่างได้ก็ดีมากแล้ว"

"อาจารย์ ไม่รีบ พวกเราค่อยๆ ไป ตอนนี้พวกนั้นไม่มาแล้ว พวกเขากินดื่มกันอยู่บนหุบเขาเฟยอิง" ลี่หวู่จี๋พูด

"พวกเขาน่าจะเรียนรู้ที่จะกระทำอย่างฉลาด รู้ว่าถ้าพวกเราไม่ออกไปก็คงอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน!"

"ทำไม?"

"เพราะพวกเราคือคน พวกเราต้องดื่มน้ำและกินอาหาร! รอพวกเราหิวก่อนเดี๋ยวก็จะออกไปเอง แทนที่จะเข้ามาจับเราโดยตรง สู้รอพวกเรายอมจำนนเองดีกว่า" จิงหมิ่นพูด

ลี่หวู่จี๋ขมวดคิ้ว

เขาไม่ได้คิดถึงจุดนี้เลย

ที่แห่งนี้ไม่มีแหล่งน้ำ ไม่มีอาหาร แม้แต่ดินให้กินยังไม่มี อยู่ได้ไม่นานแน่นอน

ในเวลานี้

"แอะแอะ แอะแอะแอะ..."

อาการไอของจิงหมิ่นรุนแรงขึ้นเรื่องๆ มีเลือดออกมาจากปากของเขา ไม่เพียงแค่นั้น หู จมูกและดวงตาของเขาก็มีเลือดออกมา เขาดูเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เอนตัวเข้ากำแพงและหายใจ

"อาจารย์!"

ลี่หวู่จี๋เบิกตากว้าง

"อาการป่วยของเขา...หนักมาก"

หลินหยางลืมตาและพูด

"หมอเทวดาหลิน! ตอนนี้ควรทำยังไง? อาจารย์ของผมควรทำยังไง?" ลี่หวู่จี๋พูดอย่างขมขื่น

"ควรไปได้แล้ว!"

หลินหยางพูดอย่างนิ่งสงบ

"ไปหรอ?"

ลี่หวู่จี๋มองเขาด้วยความตกใจ

หลินหยางไม่พูดอะไร เพียงแค่มองไปที่ร่างของจิงหมิ่น

ลมหายใจของลี่หวู่จี๋นิ่ง รีบมองไปที่อาจารย์ของตัวเอง

อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ ผิวของจิงหมิ่นก็ดีขึ้นเล็กน้อย และการหายใจของเขาก็ราบรื่นขึ้นมาก

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ลี่หวู่จี๋ก็เข้าใจอะไรบางอย่าง....

กลับมาสดใส่เหมือนเดิม...

"หวู่จี๋...จำคำที่สัญญากับอาจารย์เอาไว้ อย่า...อย่าเรียนศิลปะการต่อสู้..." จิงหมิ่นมองลี่หวู่จี๋นิ่งๆ พ่นคำพูดออกมา

"อาจารย์ หวู่จี๋จะจำไว้ หวู่จี๋จะจำเอาไว้!" ลี่หวู่จี๋คุกเข่า กัดฟันพูด น้ำตาไหลรินลงพื้นอย่างต่อเนื่อง

"งั้นก็ดี...คุณหลิน ช่วยดูแลหวู่จี๋ด้วย หวังว่าคุณจะพาเขาออกไปอย่างปลอดภัย แค่ว่าคุณยังเรียนฉี๋หลินเปี้ยนได้ยังไม่ครบถ้วนและคุ้นเคย คุณต้องทนเอาไว้ คุณต้องเข้าใจมันและต้อง...ต้องออกไปจากเขาเทียนคุนนี้ได้อย่างปลอดภัย!" จิงหมิ่นพูดอย่างอ่อนแรง

"ผู้เฒ่าจิงวางใจได้!"

หลินหยางพูดอย่างสงบ เขายกมือขึ้นมาและเอนไปทางกำแพงหินข้างๆ เขาเบาๆ

เห็นว่าฝ่ามือไม่ได้แตะกำแพงหิน และกำแพงหินเว้าเข้าด้านในเล็กน้อย

ลมหายใจของจิงหมิ่นสั่นเทา ดวงตาที่อ่อนแรงของเขาเบิกกว้างทันที

"นี่...นี่มันเป็นไปได้ยังไง? คุณ...คุณเชี่ยวชาญมันแล้วหรอ? คุณ...คุณเป็นอัจฉริยะระดับไหนกัน? ?" จิงหมิ่นพูดเสยีงสั่น ใบหน้าของเขามีแต่คำว่าเหลือเชื่อ

"ผมจะพาลี่หวู่จี๋ออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย" หลินหยางพูด

"ดี! ดี! ดี! ถ้าอย่างงั้นผมก็สบายใจแล้ว"

จิงหมิ่นยิ้มอย่างมีความสุข

เขาพยักหน้าให้หลินหยาง จากนั้นก็มองไปที่ลี่หวู่จี๋อีกครั้ง

แต่หัวของเขาค่อยๆ ก้มลงเล็กน้อย ในท้ายที่สุด มือของเขาก็ปล่อยลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

"อาจารย์! !"

ลี่หวู่จี๋ตะโกน น้ำตาไหล จะพุ่งเข้าไป

แต่หลินหยางข้างๆ ดึงเขาไว้

ลี่หวู่จี๋ดิ้นไม่หยุด ร้องไห้ออกมา ทำได้เพียงมองไกลๆ

"ผมเสียใจกับการสูญเสียของคุณ!"

หลินหยางพูดอย่างเฉยเมย

ลี่หวู่จี๋นั่งลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง ใช้มือทุบพื้นอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าหมัดของเขาจะมีเลือดออก เขาก็ไม่สนใจ

หลินหยางหยิบบุหรี่หนึ่งซองออกจากกระเป๋าของเขา หยิบบุหรี่ออกมาสามมวนและจุดไฟ

ลี่หวู่จี๋รับบุหรี่ไปและคำนับให้กับจิงหมิ่น จากนั้นก็ปักบุหรี่ลงบนพื้นและเขกหัวอย่างแรง

"ทุกปีหลังจากนี้ก็มาที่นี่เพื่อสักการะอาจารย์ของคุณละกัน!"