สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 744

มีเสียงสูดอากาศที่เย็นวูบเข้าปอดดังขึ้น

ผลกระทบจิตใจที่รุนแรงทำให้ผู้คนมากมายคิดอะไรไม่ออก

ส่วนผู้หญิงคนนั้นได้ยินแล้วถึงกับหน้ามืดหมดสติไปโดยตรง

"ถูก…ถูกแล้ว…"

ฉางฟางรู้สึกเจ็บปวดและเสียดายมาก พยักหน้าอย่างหนักแน่น

ผลงานชิ้นเอกที่ดังก้องไปทั่วโลก!

กลับถูกผู้หญิงคนนี้ทำลายจนหมดสิ้น!

ฉางฟางหันไปจ้องผู้หญิงคนนั้นด้วยความขยะแขยง

เธอเชื่อ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผู้หญิงคนนี้จะกลายเป็นคนบาปของวงการแฟชั่น และจะถูกสาปแช่งไปตลอดกาล…

จูจือเฉียงเข่าทรุด ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้

"จบกัน…จบสิ้นแล้ว…"

จูจือเฉียงพูดพึมพำ…

"พวกเราแต่งตัวชุดนี้มางานเลี้ยง ก็ถือว่าเป็นการไว้หน้าผู้จัดงานเลี้ยง แต่คิดไม่ถึงว่าจะเจอเรื่องแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้นทางงานเลี้ยงก็ไม่มีคำอธิบายให้กับพวกเรา ผมรู้สึกผิดหวังมาก ในเมื่อเป็นแบบนี้ งานเลี้ยงก็ไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว ทุกท่าน ขอตัวก่อน"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย เขาดึงมือของซูเหยียนแล้วเดินออกไปทางด้านนอกโดยตรง

ซูเหยียนยังอยู่ในอาการตกใจ

"คุณหลิน คุณซู โปรดรอสักครู่!"

ฉางฟางรีบวิ่งตามออกไป

แต่หลินหยางตัดสินใจแล้ว

งานเลี้ยงแบบนี้เขาไม่มีอารมณ์ที่จะเข้าร่วม

สีหน้าของเลิ้นกุยดูน่าเกลียดจนถึงขีดสุด

งานเลี้ยงครั้งนี้จัดขึ้นเพื่อซูเหยียน ถ้าหากซูเหยียนไป แบบนี้ไม่เท่ากับสิ่งที่เขาทำมามันสูญเปล่าเหรอ?

เห็นเพียงเลิ้นกุยส่งซิกทางสายตาให้คนที่อยู่ด้านข้าง

คนที่อยู่ด้านข้างรีบวิ่งตามออกไปทันที

"คุณซู อย่าเพิ่งไปเลย! งานเลี้ยงเพิ่งเริ่มเอง ถึงจะไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของทุกคน ประธานเลิ้นของเรายังเตรียมเซอร์ไพรส์ไว้ให้ทุกคนด้วย สนุกต่ออีกสักหน่อยเถอะ" มีผู้ชายสวมชุดสูทคนหนึ่งวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าของหลินหยาง

"ทำไม? พวกคุณกำลังจะบังคับให้แขกอยู่ต่อเหรอ?" หลินหยางเลิกคิ้วขึ้น

คนคนนั้นรู้สึกโกรธเล็กน้อย เดิมทีเขาตั้งใจจะสั่งสอนหลินหยาง แต่เห็นชุดที่หลินหยางสวมใส่กลับเกิดความลังเลใจขึ้น

"คุณหลิน คุณซู พวกคุณจะไปจากที่นี่ก็ได้ แต่พวกคุณช่วยอธิบายหน่อยได้หรือเปล่า พวกคุณไปเอาชุดดอกไม้คู่แห่งความหวังมาจากไหน?"

เลิ้นกุ้ยเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วไวน์

"หลินหยางเขา…เป็นคนให้…" ซูเหยียนที่เพิ่งตั้งสติได้รีบพูด แต่พอพูดถึงประโยคหลังกลับรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง

หลินหยางจะมีปัญญาซื้อชุดแบบนี้ให้เธอเหรอ?

เป็นไปได้ยังไง…

ซูเหยียนรู้สึกสงสัยมาก แต่ถ้าจะถามหลินหยางตอนนี้ก็มีคนมากเกินไป

กลับเห็นเลิ้นกุยยืนถือแก้วไวน์อย่างยิ้มแย้ม "คุณซู ชุดนี้…ประธานหลินเป็นคนให้คุณใช่หรือเปล่า?"

"ฉัน…ฉันไม่รู้…"

ซูเหยียนลังเลสักพักแล้วพูด

ถ้าหากชุดนี้เป็นดอกไม้แห่งความหวังจริง หลินหยางไม่มีปัญญาซื้อชุดแบบนี้แน่นอน

อย่าว่าแต่หลินหยางเลย คนในเหตุการณ์ก็มีไม่กี่คนที่สามารถควักเงินก้อนนี้

ในเจียงเฉิน นอกจากหมอเทวดาหลิน ไม่มีใครมีกำลังทรัพย์แบบนี้อีกแล้ว

เลิ้นกุยยิ้มแล้วพูด

"คุณหลินคนนี้ไม่มีทางหาชุดแบบนี้มาได้แน่นอน ต้องเป็นประธานหลินแน่!"

ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของซูเหยียนซีดลงอีกหลายส่วน

หลินหยางก็ขมวดคิ้วเช่นกัน มองไปทางเลิ้นกุย "ประธานเลิ้นพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?"

"หมายความว่ายังไง? คุณหลิน ผมขอถามคุณหน่อย คุณไปขโมยชุดของประธานหลินมาตั้งแต่เมื่อไหร่?" เลิ้นกุยหรี่ตาลงพูด

ขโมยประโยคเดียว ทำให้หลินหยางกลายเป็นคนใจคด ต่ำช้า ไร้ยางอาย น่ารังเกียจทันที

คนที่อยู่ที่นี่มีคนไหนบ้างที่ไม่ใช่มีเครื่องประดับเต็มตัว มีคนไหนบ้างที่ไม่ใช่บุคคลประสบความสำเร็จ? มีคนไหนบ้างที่ไม่ใช่บุคคลชนชั้นสูง?

ในสายตาของพวกเขา โจรแทบจะไม่ต่างอะไรกับหนูตัวหนึ่ง

"คุณหลิน ถึงผมจะไม่ใช่คนของเจียงเฉิน แต่ก็เคยได้ยินชื่อเสียงของคุณมาไม่น้อย ตัวบุคคลของคุณ อาชีพของคุณ การกระทำบางอย่างของคุณ ผมรู้ดีทุกอย่าง ผมขอถามคุณหน่อย คุณไปได้ชุด…ดอกไม้แห่งความหวังมาจากไหน?" เลิ้นกุยยกไวน์ขึ้นมาจีบ พูดอย่างยิ้มแย้ม

หลินหยางเงียบขรึมลง

สีหน้าของซูเหยียนดูน่าเกลียด เธออ้าปากอยากบอกว่าหลินหยางเป็นคนให้เธอ แต่สุดท้ายกลับพูดไม่ออก

เธอรู้ดี ถ้าหากพูดออกไปแบบนั้นจริง มีแต่ยิ่งทำให้เรื่องมันบานปลาย

หลินหยางเป็นใคร?

เขาเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านของผู้หญิงที่ไม่มีงานประจำ ไม่มีภูมิหลัง ไม่มีประโยชน์ เขาจะไปเอาชุดดอกไม้แห่งความหวังมาจากไหน?