สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 795

แต่ไม่นาน เขาก็เข้าใจแล้ว

จูจือเฉียงต้องการใช้วิธีการแบบนี้มาเอาอกเอาใจตนเอง

แต่น่าเสียดาย จูจือเฉียงมาทำแบบนี้ในเวลานี้ มันสายเกินไปแล้ว

หลังจากกินข้าวเสร็จ ลั่วเฉียนกลับบ้านเพียงลำพัง

หลินหยางและซูเหยียนกลับหอพักของเยว่เหยียนอินเตอร์เนชั่นแนลพร้อมกัน

แต่คนทั้งสองเพิ่งเข้าไปในหอพักได้ไม่นาน

ปังปังปัง…

มีเสียงเคาะประตูที่เร่งรีบดังขึ้น

ซูเหยียนที่กำลังเตรียมตัวอาบน้ำรู้สึกอึ้ง รีบวิ่งไปเปิดประตูทันที

ทันทีที่เพิ่งเปิดประตู เห็นเพียงจางชิงหยู่และซูกวงเดินเข้าไปอย่างเร่งรีบ

"โอ๊ย ลูกแม่! ในที่สุดลูกก็ผ่านมันไปได้แล้ว! ฮือฮือฮือ…"

จางชิงหยู่พูดเสียงดัง หลังจากนั้นสวมกอดซูเหยียนแล้วปล่อยโฮร้องไห้

ซูเหยียนงงเป็นไก่ตาแตก

"แม่ แม่เป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้นเหรอ?" ซูเหยียนถามด้วยความไม่เข้าใจ

"ยังจะมาถามว่าเกิดอะไรขึ้นอีก? เธอคิดว่าแม่โง่หรือยังไง? ตอนนี้สามีของเธอเป็นถึงเศรษฐีร้อยล้าน! เขาไม่ใช่คนไร้ประโยชน์ที่คนทั้งเจียงเฉินหัวเราะเยาะอีกแล้ว! หรือเธอไม่ดีใจ?" จางชิงหยู่หัวเราะเหอะเหอะ

ซูเหยียนเข้าใจทันที ยิ้มอย่างขมขื่น "หนูก็คิดว่าเกิดเรื่องอะไรเสียอีก! ที่แท้ก็เรื่องนี้เอง…แม่ เรื่องนี้มีอะไรน่าดีใจ…เงินจะมากหรือน้อยก็ไม่ใช่ปัญหา ขอแค่ครอบครัวของเราอยู่อย่างมีความสุขก็พอแล้ว!"

"ใช่ใช่ใช่ ครอบครัวของเรามีความสุขก็พอ…ใช่แล้ว สามีของเธอล่ะ?" จางชิงหยู่รีบถาม

"มีธุระอะไรหรือเปล่า?" หลินหยางที่กำลังหาชุดเตรียมไปอาบน้ำเดินออกมาแล้วถาม

"หลินหยาง! ยินดีด้วย! ตอนนี้เป็นถึงเศรษฐีร้อยล้านแล้ว! พูดมา แกตั้งใจนำเงินเท่าไหร่มาแสดงความกตัญญูต่อแม่ยายและพ่อตา?" จางชิงหยู่ยิ้มใส่หลินหยางแล้วถาม

"เงิน?"

หลินหยางขมวดคิ้ว เอ่ยปากถาม "ถ้าเกิดผมไม่มีเงิน ก็แสดงความกตัญญูต่อพวกคุณไม่ได้?"

"ไม่มีเงินแล้วจะพูดเรื่องความกตัญญูให้เสียเวลาทำไม? ตัวเขาแกนอกจากมีดวงนิดหน่อย ยังมีอะไรที่สามารถทำให้แม่ยายและพ่อตาอย่างพวกฉันมีความสุขอีก?" จางชิงหยู่ส่งเสียงฮึ่มแล้วพูด

"ถ้าหากเป็นแบบนั้น ต้องขออภัยด้วย ผมไม่มีเงิน" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

ทันทีที่สิ้นเสียงประโยคนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของจางชิงหยู่แข็งกร้าว จ้องหลินหยางแล้วถาม "แกหมหมายความว่ายังไง?"

"ไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น? ผมแค่อยากบอกคุณว่า ผมไม่แสดงความกตัญญูต่อพวกคุณ เพราะพวกคุณไม่เคยปฏิบัติกับผมเหมือนเป็นลูกเขยคนหนึ่ง! ถึงผมเอาเงินก้อนนั้นไปบริจาคให้เด็กยากจนหรือโรงเรียน ก็ไม่มีทางเอามาให้พวกคุณใช้ เข้าใจหรือยัง?" หลินหยางมองคนทั้งสองแล้วพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

ทันทีที่สิ้นเสียงคำพูดประโยคนี้ จางชิงหยู่และซูกวงตกตะลึงทันที

อาจจะเป็นเพราะคนทั้งสองไม่คิดไม่ฝันว่าหลินหยางจะพูดแบบนี้

ซูเหยียนที่อยู่ด้านหลังก็รู้สึกอึ้งเช่นกัน เธอมองหลินหยางด้วยสายตาที่เหม่อลอย

บรรยากาศภายในห้องตึงเครียดขึ้นทันที

ผ่านไปประมาณสามถึงสี่วินาที

"ไอ้ลูกสุนัข! แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? แกแน่จริงลองพูดอีกรอบ!" จางชิงหยู่พูดด้วยน้ำเสียงที่แทบจะกรีดร้อง

"ต้องให้ผมพูดซ้ำอีกเหรอ? ได้ ผมจะพูดอีกรอบ เงินของผม พวกคุณอย่าหวังว่าจะได้แม้แต่แดงเดียว! เข้าใจหรือยัง?" หลินหยางตะคอกเสียงดัง

ครั้งนี้เขาไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว

"อ๊าก! ! !"

จางชิงหยู่แหกปากตะโกนเสียงดังลั่น หลังจากนั้นวิ่งเข้าไปหาหลินหยางพร้อมกับเล็บและเขี้ยว