สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 80

ในห่อกระดาษน้ำมันมีกองธนบัตรสีแดงสด!

เมื่อมองดู มันมีจำนวนมากถึงสองแสน!

"นี่คือเงินฝาก!" ซูเป่ยยิ้มเล็กน้อย

"เงินฝากอะไรกัน?"

"แน่นอนมันเป็นเงินมัดจำสำหรับการทำธุระของคุณ" ซูเป่ยยิ้มและพูด จากนั้นก็ยื่นนิ้วสองนิ้วออกมา: "ถ้าเริ่มสำเร็จแล้ว! ผมจะให้คุณเท่านี้?"

"อีกสองแสนหรอ? ?"

ซูเป่ยส่ายหน้า

"สองล้านหรอ?" หลินหยางอึ้ง

"ยี่สิบล้าน" ซูเป่ยพูด

เมื่อสิ้นเสียง จางชิงหยูและซูกวงก็เงยหน้ามองไปทางซูเป่ยด้วยความประหลาดใจ

สองล้าน?

นอกจากคุณนายซูแล้ว คนตระกูลซูทุกคนเกรงว่าจะไม่เคยเห็นเงินจำนวนเท่านี้มาก่อน

"สองล้าน? ลุงสาม คุณจะให้ผมทำอะไรจู่ๆ จะให้เงินผมถึงสองล้าน? ผมไม่ต้องการฆาตกรรมหรือวางเพลิงนะ!" หลินหยางทำที่ท่าว่าตกใจและรีบพูด

"ใช่ที่ไหนกัน? ลุงสามจะให้คุณไปทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไงกัน?"

"งั้นลุงสามจะให้ผมทำอะไร?" หลินหยางถาม

ซูเป่ยสูดหายใจลึกๆ เข้าใกล้หลินหยาง การแสดงออกของเขาเริ่มจริงจังมากขึ้น: "หลินหยาง ศาลได้ออกหมายเรียกไปยังหยางหัวกรุ๊ปและได้กำหนดวันที่สำหรับการพิจารณาคดีแล้ว ฟังนะ ผมต้องการให้คุณกล่าวหาหยางหัวกรุ๊ปในระหว่างขึ้นศาล และยอมรับว่าสูตรยานั้นของหยางหัวกรุ๊ปเป็นคุณที่ขโมยไป!"

"แบบนี้ผมก็ต้องเข้าคุกสิ" หลินหยางแปลกใจ

"อยู่คุกไม่กี่ปี แต่คุณได้ถึงสองล้านเชียวนะ! ไม่ดีหรอ?" ซูเป่ยจ้องตาโต: "ต้องรู้ด้วยไม่ว่าใครก็ตามไม่สามารถหาเงินได้เท่านี้ภายในระยะเวลานนี้!"

"แต่ปัญหาคือ ผมไม่ได้เป็นคนสูตรยาของตระกูลซูไป!"

"ถ้าเกิดคุณยอมรับว่าคุณเป็นคนขโมยสูตรยาไป แล้วถ้าไม่ใช่คนอื่นทำแล้วจะเป็นใคร?" ซูเป่ยยิ้มอย่างเยือกเย็น

เขาไม่ได้อยากทำสิ่งนี้ แต่นายท่านสองตระกูลหลิวเป็นคนรับรองให้เขาเอาเงินไป

"ผมไม่ได้เป็นคนขโมยสูตรยาของตระกูลซู อีกทั้งยังไม่รู้เรื่องนี้ด้วย ลุงสาม คุณต้องการให้ผมยอมรับอะไร?" หลินหยางส่ายหน้า

"คุณนี่...โง่หรอ? ไม่อยากได้เงินหรอ?" ซูเป่ยโมโหอย่างมาก

หลินหยางส่ายหน้า จะปฏิเสธ

แต่ในเวลานี้ มือของเขาถูกจับเอาไว้

หลินหยางอึ้งเล็กน้อย หันหน้าไปมองคนที่จับเขาเอาไว้ และนั่นคือจางชิงหยู

"ตกลงเขา!" จางชิงหยูพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ซูกวงและซูเหยียนต่างมองไปทางจางชิงหยูด้วยความตกใจ

"แม่ คุณกำลังพูดอะไรหน่ะ เรื่องแบบนี้จะตกลงได้ยังไง?" ซูเหยียนรีบพูด รีบดึงมือของจางชิงหยูเพื่อจะให้เธอปล่อยหลินหยาง

"เสี่ยวเหยียน! เขาควรจะทำเรื่องนี้เพื่อลูกนะ!" จางชิงหยูตาแดง จ้องลูกสาวของตัวเอง

"แม่ คุณหมายความว่ายังไง?" ซูเหยียนหน้าซีดและถามออกมา

"หมายความว่าอะไร? ยังไม่เข้าใจอีกหรอ? ให้เขาไป ให้เขายอมรับทั้งหมด ให้เขาเอาเงินหลายสิบล้านนั่นมาให้ลูกไง! ลูกไม่ควรจะมีชีวิตแบบนี้ เพราะเขา ลูกถึงไม่มีอะไรเลย ตอนนี้เขามีโอกาสหาเงินได้หลายสิบล้าน สามารถทำให้ครอบครัวเราได้มีวันเวลาที่มีความสุขได้ หรือว่าเขาไม่ควรไปหรือไง? เขาควรคืนลูกแล้ว!" จางชิงหยูตะโกนด้วยความตื่นเต้น

เมื่อพูดจบ ซูกวงก็ครุ่นคิด

ซูเหยียนสั่นเทาเล็กน้อย มองแม่ของตัวเองที่ยากจะเหลือเชื่อ

ไม่รู้ว่าเพราะโมโหหรือเหตุผลอื่น

"ป้าพูดถูก หลินหยาง เดิมทีเสี่ยวเหยียนของพวเราจะแต่งงานให้กับหม่าฟง เธอจะมีชีวิตที่รุ่งโรจน์ แต่เพราะคุณ เธอเลยต้องลำบากขนาดไหน อับอายขนาดไหน? ตอนนี้คุณควรจะชดใช้เธอ! เอาเงินยี่สิบล้านไป คุณแค่อยู่ในนั้นไม่กี่ปี แค่ไม่กี่ปีเท่านั้น ไม่นาน! ไม่ต้องสงสัยเลย เสี่ยวเหยียนสามารถเริ่มต้นธุรกิจได้ด้วยเงินจำนวนเท่านี้! บางทีหลังจากคุณออกมา ธุรกิจของเสี่ยวเหยียนก็จะเติบโตขึ้นด้วย ถึงเวลานั้น คุณจะได้มีชีวิตอยู่กับเธอได้อย่างสุขสบาย ไม่ใช่หรอ?" ซูเป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม

ความคิดผีจริงๆ

หลินหยางยิ้มออกมา

"หลินหยาง คุณตกลงไหม?" จางชิงหยูถามต่อ