สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 810

ครั้งนี้ การเคลื่อนไหวของเขาเร็วจนถึงขีดสุด ไม่มีการกักเก็บพลังแม้แต่นิดเดียว ระหว่างคนทั้งสองห่างกันนับร้อยเมตร แต่กลับยืนอยู่ใกล้กันในชั่วพริบตา

รูม่านตาของหลินจือเหิงหดเล็ดลง รีบชกหมัดออกไปอย่างดุดัน

"หมัดหมาป่าสวรรค์!"

"หมัดนารารัตติกาล!"

"ก้าวอสรพิษ!"

หลินจือเหิงปลดปล่อยกระบวนท่าออกมาอย่างต่อเนื่อง

แต่มันกลับไม่มีประโยชน์แม้แต่นิดเดียว

ภายใต้การความเร็วในการเคลื่อนไหวที่น่าสะพรึงกลัวของหลินหยาง เขาถึงขั้นสัมผัสไม่โดนแม้กระทั่งใช้เสื้อของหลินหยาง

"อ๊าก!"

หลินจือเหิงส่งเสียงคำราม อ้าแขนอย่างกะทันหัน พุ่งตรงเข้าไปหากระแสลมที่อยู่ตรงหน้า

เขาต้องการกระชากตัวของหลินหยางที่เคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูง

แต่ทันทีที่เขาเพิ่งอ้าแขน มีหมัดพุ่งตรงเข้ามาหาเขาอย่างกะทันหัน

หลินจือเหิงรีบเปลี่ยนมารับหมัดที่กำลังพุ่งเข้ามาแทน

แต่ท้ายที่สุดเขาก็ช้าไปหนึ่งก้าว

แควก!

มีเสียงที่ชัดเจนดังขึ้น

เห็นเพียงแขนข้างหนึ่งของหลินจือเหิงโดนต่อยจนหักโดยตรงทันที ส่วนร่างกายของเขาลอยกระเด็นออกไปกลิ้งอยู่บนพื้นหลายตลบถึงหยุด

"ลุงเหิง!"

หลินจื่อเยี้ยนตกใจจนกรีดร้อง

คนของตระกูลหลินถูกปกคลุมด้วยความสิ้นหวัง

หลินหยางหยุดฝีเท้า จ้องหลินจือเหิงด้วยสายตาที่เย็นชา "พอได้แล้ว ไสหัวไปเดี๋ยวนี้!"

หลินจื่อเหิงกุมแขนข้างที่หักของตนเอง รู้สึกปวดจนเหงื่อแตก แต่รอยยิ้มบนใบหน้ายังคงไม่หายไป เขาลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า "หมอเทวดาหลิน…ผมพูดไปแล้ว ผมไม่ถอย!"

พูดจบ เขาก้าวเท้าต้องการพุ่งเข้าไปหาหลินหยางอีกครั้ง

หลินหยางส่งเสียงฮึ่ม ย่อเข่าลงเป็นฝ่ายที่พุ่งเข้าไปก่อนแทน ใช้หมัดชกใส่แขนอีกข้างของหลินจือเหิงอย่างแรง

แควก!

เสียงกระดูกแตกหักดังขึ้นอีกครั้ง

"อ๊าก! ! !" หลินจือเหิงร้องคร่ำครวญ

หลินหยางพลิกฝ่ามือ ซัดใส่บนหน้าอกของเขา

พู่!

หลินจือเหิงกระอักเลือด ร่างกายลอยกระเด็นออกไปหลายสิบเมตร ล้มลงบนพื้น ครั้งนี้ยากที่จะลุกขึ้นอีก

กระดูกของเขาโดนหลินหยางหักไปหลายท่อน อาการบาดเจ็บสาหัส

ในเวลาแบบนี้ถึงเขาต้องการลุกขึ้น แต่ก็เป็นเรื่องที่ยากมากแล้ว

"ครั้งนี้ ควรจบได้แล้วมั้ง?"

หลินหยางสูดหายใจเข้าลึกๆ หันหลังเตรียมตัวเดินจากไป

แต่ในตอนนั้นเอง…มีเสียงที่แหบแห้งดังขึ้น

"หมอเทวดาหลิน ยังไม่จบ…"

ร่างกายของหลินหยางหยุดชะงัก หันไปมองอย่างกะทันหัน กลับพบหลินจื่อเหิงที่อยู่บนพื้น…พยายามดิ้นรนยกขึ้นอีกครั้ง

หลินจื่อเหิงนอนอยู่บนพื้น หอบหายใจอย่างแรง มุมปากมีคราบเลือดติด บนร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล สภาพดูน่าเวทนามาก

แขนทั้งสองข้างของเขาหักไปแล้ว ในเวลาแบบนี้ ถึงต้องการลุกขึ้นก็เป็นเรื่องที่ยากมาก บวกกับกระดูกบนร่างกายที่หักไปหลายจุด เขาแทบจะไม่สามารถลุกขึ้นนั่งด้วยซ้ำ

แต่ว่า…เขาไม่ยอมแพ้ เขายังคงพยายามลุกขึ้น

ซูเหยียนเบิกตากว้าง

หลินจื่อเยี้ยนและคนของตระกูลหวังมองภาพนี้ด้วยความตกใจ

"เขาคิดจะทำอะไร?" กงซีหยุนพูดพึมพำ

แต่คนที่อยู่ด้านข้างไม่สามารถให้คำตอบแก่เธอ

ลมหายใจของหลินจือเหิงติดขัด สีหน้าที่ซีดขาวมีเหงื่อไหลออกมาไม่หยุด

ราวกับเขากำลังพยายามออกแรง สีหน้าหดเกร็งไปหมด

"อ๊าก!"

เขาส่งเสียงคำราม ร่างกายที่กำลังนอนอยู่บนพื้นสั่นเล็กน้อย

แต่มันกลับไม่มีประโยชน์อะไร

"ยอมแพ้เถอะ" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

หลินจือเหิงยังคงส่งเสียงคำรามโดยไม่สนใจ

"อ๊าก! ! !"

หลินหยางกําหมัดแน่น ดวงตาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง

ในที่สุด!

"อ๊าก! !"