สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 904

หัวใจของทุกคนเริ่มเต้นรัว มองไปทางหลินหยางด้วยความตกตะลึง

โดยเฉพาะลูกศิษย์ของตำหนักป๋ายฉ่าว สมองของแต่ละคนวูบ สัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

หลี่หลางขมวดคิ้วจ้องหลินหยาง

"เจ้านิกายหลิน คุณมีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์ว่าการรักษาของคุณคือทักษะการแพทย์?"

"ง่ายมาก!"

หลินหยางหันไปมองทางโน้นแวบหนึ่ง

หลิวหม่ารู้สึกอึ้ง มองไปทางด้านหลังของตนเอง ทันใดนั้นเหมือนเขาเข้าใจอะไรบางอย่าง รีบเดินไปยกลูกศิษย์คนหนึ่งขึ้น

"เอ๋? ท่านหลิวหม่า คุณกำลังทำอะไร?"

ลูกศิษย์คนนั้นรู้สึกอึ้ง

คนที่อยู่ด้านข้างก็ประหลาดใจเช่นกัน

"ท่านหลิวหม่า ก่อนหน้านี้ศิษย์น้องจางเพื่อปกป้องอาวุโสจึงได้รับบาดเจ็บสาหัส กระดูกบนร่างกายแตกร้าวไปหมด แทบจะกลายเป็นคนพิการ คุณเเตะต้องเขาไม่ได้เด็ดขาด แบบนั้นจะทำให้เขาทรมานยิ่งกว่าเดิม!"

"ท่านหลิวหม่า โปรดระวางศิษย์น้องจางลง!"

"ตอนนี้เขาต้องพักฟื้น"

ทุกคนก้าวออกมา ต้องการหยุดหลิวหม่า

คนที่กระดูกแตกร้าว ถ้าหากขยับตัวส่งเดช ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะทำให้อาการสาหัสลงหรือเปล่า แค่สัมผัสโดนบาดแผลก็ทำให้รู้สึกเจ็บปวดมากแล้ว เพียงพอที่จะทำให้ผู้บาดเจ็บทรมานจนตายทั้งเป็น

ทว่าหลินหยางกลับพูด

"พวกคุณไม่ต้องกังวล เขาไม่เป็นอะไร!"

ทุกคนรู้สึกอึ้ง มองไปทางเขาด้วยความตกตะลึง

หลิวหม่ายกลูกศิษย์คนนั้นมาวางลงพื้นต่อหน้าทุกคน

หลินหยางเดินเข้าไปชี้จางจงยี่ที่นอนอยู่บนพื้น เอ่ยปากพูด "คิดว่าทุกคนคงจะรู้จักเขามั้ง?"

"รู้จัก"

"เขาคือจางจงยี่!"

"เรื่องของเขาแพร่กระจายไปทั่วนิกายตงหวงในเวลาไม่ถึงครึ่งวัน"

"ศิษย์น้องจางเป็นคนจงรักภักดี!"

มีผู้คนไม่น้อยยกนิ้วโป้งชื่นชมเขา

จางจงยี่ ลูกศิษย์ตำหนักเฟยอิง ตำหนักเฟยอิงทำหน้าที่รับผิดชอบเขตหวงห้ามของนิกาย ไม่อนุญาตให้ใครเข้าใกล้

หลังจากงานประชุมใหญ่ตงหวงเริ่มต้น สายตาของผู้คนไม่น้อยที่หันไปทางเขตหวงห้ามของนิกายตงหวง

ต้องบอกก่อน เขตหวงห้ามของนิกายเป็นสถานที่ฝังศพของสมาชิกระดับสูงรวมไปถึงเจ้านิกายในอดีต ด้านในมีสมบัติที่หายากไม่น้อย คนบางกลุ่มรู้สึกว่าในเมื่อไม่สามารถแย่งแหวนศักดิ์สิทธิ์ตงหวง ไม่สู้ไปตามหาผลประโยชน์ในเขตหวงห้าม

ฟู่เฟยอิงเจ้าตำหนักเฟยอิงได้รับคำสั่งปกป้องเขตหวงห้ามล่วงหน้า ตอนแรกที่มีกลุ่มโจรบุกเข้ามา เขายังสามารถต้านทานหยุดกลุ่มโจรเอาไว้ได้

แต่ต่อมายิ่งอยู่ก็ยิ่งมีคนบุกเข้ามามากขึ้น ฟู่เฟยอิงพาลูกศิษย์ขวัญอ่อนหลายคนหนีไป

แนวป้องกันของเขตหวงห้ามพังทลาย

ในช่วงเวลาสำคัญที่สุด จางจงยี่ก้าวออกมาพาลูกศิษย์ที่เหลือสุ้กับกลุ่มโจร จนกระทั่งถูกทำร้ายจนกระดูกแตกร้าวไปหมดทั้งตัว เกือบจะตายอยู่หน้าเขตหวงห้าม จนกระทั่งอาวุโสเจ็ดพาคนมาสนับสนุน จึงสามารถขับไล่กลุ่มโจรไปจนหมด

จางจงยี่ยอมตายแต่ไม่ยอมแพ้ สาบานว่าถึงตายก็จะเฝ้าอยู่หน้าเขตหวงห้าม เฝ้าหลุมศพของบรรพชน เรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว และเขาย่อมกลายเป็นวีรบุรุษของนิกายตงหวง

"พวกคุณทุกคนรู้ว่ากระดูกของจางจงยี่แตกร้าวไปหมดทั้งตัว นอนกลายเป็นอัมพาตไม่สามารถลุกขึ้น และเมื่อกี้ผมทำการรักษาให้เขา ผมคิดว่าพวกคุณก็น่าจะเห็นแล้วมั้ง?"

หลินหยางกวาดสายตามองผู้คนที่อยู่โดยรอบ สุดท้ายไปหยุดอยู่ที่หลี่หลาง

"เรื่องนี้…" สีหน้าของหลี่หลางเปลี่ยนไปทันที เริ่มไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรต่อ

"ทำไม? แม้กระทั่งเรื่องนี้พวกคุณก็ไม่ยอมรับเหรอ?" หลินหยางขมวดคิ้ว

"จะไม่ยอมรับได้ยังไง? ความซื่อสัตย์ของศิษย์น้องจางจงยี่ทุกคนรู้ดี เขาคือวีรบุรุษของนิกายตงหวง เรื่องนี้ พวกเราต้องยอมรับอยู่แล้ว! แต่แล้วมันสามารถบ่งบอกอะไร? หรือคุณจะบอกฉันว่าตอนนี้จางจงยี่สามารถลุกขึ้นยืน?" เฟิงซิ้นจื่อก้าวออกมาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ทันทีที่สิ้นเสียง มุมปากของลูกศิษย์หลายคนปรากฏให้เห็นรอยยิ้ม

"อาการบาดเจ็บของกระดูกต้องใช้เวลาพักฟื้นหนึ่งร้อยวัน นี่เป็นคำพูดที่พูดต่อกันมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ยิ่งไปกว่านั้นกระดูกของจางจงยี่แตกไปหมดทั้งตัว หนึ่งร้อยวันก็ไม่มีทางหายดี นี่เพิ่งจะผ่านไปนานแค่ไหน จะให้เขาลุกขึ้นยืน มันไม่ตลกเกินไปหน่อยเหรอ?"

"ไม่ใช่เหรอ? นอกจากเจ้านิกายคนนี้ของเราสามารถใช้เวทย์มนต์ ไม่อย่างนั้นศิษย์น้องจางไม่มีทางลุกขึ้นได้แน่นอน"