สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 906

หลินหยางเริ่มจัดการกับอาการบาดเจ็บของคนในนิกายร่วมกับตำหนักกู่หลิงและคนจากตำหนักอื่นๆ ในขณะเดียวกันก็จัดการตำหนักต่างๆ เพื่อรักษาเสถียรภาพภายในนิกาย

"ต่อไป"

หลินหยางตะโกนอีกครั้งหลังจากเหลือบมองดูกลุ่มคน

หลิวหม่ารีบจัดให้คนต่อไปมาทันที

อย่างไรก็ตามเมื่อคนกลุ่มนี้มาถึง หลินหยางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

คนเหล่านี้คือคนของเจิ้งหลัว!

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ไปมาช่วงชิงแย่งแหวนศักดิ์สิทธิ์ตงหวง แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาถูกโจมตี สภาพดูไม่ค่อยดี

"โอ้ะ? เจียงเช่อหรอ?"

หลินหยางมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างเฉยเมย ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงอารมณ์เท่าไหร่นัก

"เจ้า...เจ้านิกาย..." ใบหน้าของเจียงเช่อซีด เธอก้มหน้าด้วยความเขินอาย

อันที่จริง ผู้คนจากตำหนักชิงเหอมีความรู้สึกสับสนอย่างมาก

ใครในพวกเขาจะคิดว่า คนที่ถูกพวกเขาพาเข้ามาในนิกายตงหวงจู่ๆ จะกลายเป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ในการประชุมใหญ่ตงหวง ได้รับแหวนศักดิ์สิทธิ์ตงหวงมาและได้รับตำแหน่งเจ้านิกาย? ?

เจียงเช่ออยากที่จะออกไปจากนิหายตงหวงโดยตรง

แต่...ทุกคนถูกโจมตีก่อนการประชุมใหญ่ ส่วนมากได้รับบาดเจ็บ แม้กระทั่งเจิ้งหลัวยังได้รับบาดเจ็บหนัก

เป็นการยากที่พวกเขาจะออกไปจากการประชุมตงหวงในเวลานี้

เส้นทางเดียวของพวกเขาคือไปยังตำหนักกู่หลิงและขอให้หลินหยางช่วยรักษา

ดังนั้นเจียงเช่อจึงแบกหน้ามาที่นี่

"ไม่สบายตรงไหน?" หลินหยางพูดอย่างเแยเมย

"ตรงเอว...แล้วก็ขา..." เจียงเช่อพูดเบาๆ

หลินหยางตรวจสอบเงียบๆ และพูด: "ทายา จากนั้นจะให้คนตำหนักกู่หลิงช่วยทำความสะอาดให้คุณ สองสามเดือนก็หายแล้ว"

"ขอบคุณ...ขอบคุณมากเจ้านิกาย..."

"ไปเถอะ"

"รับ...รับทราบ...เจ้านิกาย"

เจียงเช่อและคนอื่นๆ พูดเสียงกุกกัก

ความรู้สึกของพวกเขาปะปนกันไปมา

ถ้าพวกเขาไม่ออกไปจากตำหนักชิงเหอในตอนนั้นและเลือดที่จะลงเรือลำเดียวกับหลินหยาง เกรงว่าตอนนี้ ตำหนักชิงเหอก็คนเป็นตำหนักอันดับหนึ่งขิงนิกายตงหวง และพวกเขา...ก็จะได้เป็นชนชั้นนำแล้ว?

แต่น่าเสียดายบนโลกใบนี้ไม่มีอะไรแบบนั้น....

เจียงเช่ออยากรู้ว่าหลินหยางรู้สึกอย่างไรต่อท่าทางของพวกเธอ แต่พวกเธอไม่รู้เลย หลินหยางไม่ได้ใส่ใจพวกเธอเลยสักนิด

หลินหยางใช้เวลาสองสามวันที่ผ่านมากับการจัดการกับผู้เจ็บป่วยในนิกายตงหวง

คำนวณเวลาแล้ว ถึงเวลากลับไปแล้ว

ในวังตงหวง

"เจ้านิกาย! นำคนมาแล้ว!" หลิวหม่าพูดกับหลินหยางด้วยความเคารพ

"พาเข้ามา" หลินหยางพูด

"รับทราบ"

หลิวหม่าโบกมือ

หญิงชราร่างผอมบางถูกแบกเข้ามา

คนนี้คือ...เจิ้งจื่อซิ้น!

ตอนนี้เธอแขนขาหัก เหมือนคนพิการ

"เอาเข็มมา!"

หลินหยางพูดอย่างเฉยเมย

"รับทราบ"

หลิวหม่าวิ่งออกไป

ไม่นานก็วิ่งเข้ามาด้วยความเคารพพร้อมกับเข็มเงิน

"คุณ...จะทำอะไร?" เฟิงจื่อซิ้นลืมตาอย่างยากลำบากและถาม

"รักษาคุณ"

หลินหยางพูดอย่างเฉยเมย

หลินหยางรู้หลักการในการตบหน้าด้วยคำพูด

เฟิงซิ้นจื่อมีอำนาจในนิกายอย่างมาก ชีวิตของหลายคนในนิกายตงหวงได้รับการช่วยเหลือโดยเฟิงซิ้นจือ ถ้าฆ่าเธอต้องทำให้หลายคนไม่พอใจอย่างแน่นอน

"มันช้าหน่อย คุณทนหน่อยนะ"

"ช้าอะไร?"

เฟิงซิ้นจื่อเกิดจะกัดลิ้นตัวเอง

นี่เรียกว่าช้าหรอ?

เธอรู้ชัดจีนดีว่าแขนของเธอหักถึงขั้นไหนแล้ว

นั่นไม่เพียงแค่กระดูกหัก ทั้งแขนขาไม่มีความรู้สึก แต่เจ้านิกายคนนี้สามารถฟื้นฟูแขนขาของเธอให้สามารถเคลื่อนไหวได้ภายใในเวลาอันสั้น และบอกว่าจะหายดีภายในหนึ่งเดือน

นี่มันเกินจริงไปหรือเปล่า

"ทำไมหรอ? มีปัญหาอะไรหรอ?" หลินหยางมองเธอ

"ไม่...ไม่มี ไม่มี..." เฟิงซิ้นจื่อรีบพูด

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปพักผ่อนที่ตำหนักกู่หลิงเถอะ บอกศิษย์ของตำหนักกู่หลิงว่าอย่ามายั่วยุอำนาจของผมอีก ไม่งั้นผมจะไม่เตือนอะไรพวกเขาแล้ว เข้าใจไหม?" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

"เข้าใจ...เข้าใจแล้ว...เจ้านิกาย ฉัน...ฉันลาก่อน"

เฟิงซิ้นจื่อรีบร้อน ไม่มีอะไรนอกจากความเคารพบนใบหน้าแก่ๆ ของเธอ

เฟิงซิ้นจื่อถูกพยุงออกไป หลินหยางนั่งอยู่ในวังตงหวงคนเดียว

จากนั้นสักพัก หลิวหม่าที่เดินออกไปก็เข้ามาอีกครั้ง

แต่ในครั้งนี้ เขาเข็นรถเข็มเข้ามาในวังตงหวงด้วย

ชายชราผมขาวและหน้าซีดถูกเข็นเข้ามาในวังตงหวง

ครึ่งบนของเขาเปลือยเปล่า แต่เขาถูกพันด้วยผ้าพันแผล ลมหายใจของเขาอ่อนมาก และชีพจรของเขาต่ำเป็นพิเศษ ราวกับว่าเขาจะตายเมื่อใดก็ได้

หลังจากเข้ามาในวังตงหวงแล้ว หลิวหม่าก็ถอยออกไปด้วยความเคารพ

หลินหยางหันหน้ามามองชายชราคนนั้น

ชายชราเงยหน้าเล็กน้อยและมองหลินหยางด้วยแววตาสับสน

"คิดไม่ถึงเลยใช่ไหม? คนซื่อสัตย์ของคุณคือคนที่อยากจะฆ่าคุณในท้ายที่สุด!" หลินหยางหัวเราะ มองชายชรา

"คนที่ผมอยากฆ่าที่สุด สุดท้ายก็มาช่วยรักษาชีวิตผมเอาไว้ ผู้คนนี่...คาดเดายากจริงๆ!" ชายชราพูดพร้อมถอนหายใจ

"ตระกูลถังทรยศคุณแล้ว พวกเขาไม่คู่ควรกับความจริงใจของคุณ ผมรักษาชีวิตคุณ ให้คุณได้เกิดใหม่ ตอนนี้ คุณยอมที่จะซื่อสัตย์ต่อผมแล้วหรือยัง?" หลินหยางจ้องเขาและถามอย่างสงบ

ชายชราสูดลมหายใจและพยักหน้าเบาๆ