สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 917

เขายังไม่สามารถเปิดเผยใบหน้าได้มากนัก ถ้าไม่เช่นนั้นจะทำให้คนตระกูลหนานกงรู้ว่าประธานหลินมาที่หนานชวนและจะเกิดปัญหาที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นหลินหยางจึงไม่เปิดเผยตัวตนของตัวเอง

มีคนมากมายที่ล้อมอยู่รอบโถง

เซี่ยหม่าจางและคนอื่นๆ กำลังถูกล้อมรอบด้วยคนเจ็ดแปดคน

คนเจ็ดแปดคนนี้ล้วนเป็นคนที่แข็งแกร่งอย่างยิ่ง

พวกเขาต่อยและเตะ ส่วนเซี่ยหม่าจางทำได้เพียงขดตัวเอาไว้

เสียงร้องที่รุนแรงเสียดหูดังขึ้นมาเช่นกัน

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่ตรงนี้เช่นกัน แต่กลับไม่กล้าเข้าไป ผู้จัดการแอบอยู่ตรงล็อบบี้ราวกับหวาดกลัวคนเหล่านี้

"หยุด!"

หลินหยางตะโกน

"คุณ...หลิน! ช่วยด้วย!"

เซี่ยหม่าจางตะโกน

"โอ้ะ? เจ้านายมาแล้วหรอ?"

ชายแข็งแกร่งเหล่านั้นหยุด หนึ่งในคนนั้นตะโกนพูดกับหลินหยาง: "คุณ ผมจะบอกคุณอย่างจริงใจ รีบเอาโรงแรงนี้ให้กับคุณผู้หญิงของพวกเรา ไม่งั้นสภาพของคุณไม่รู้ว่าจะแย่กว่าชายคนนี้แค่ไหน!"

"คุณผู้หญิงหรอ?"

หลินหยางเหลือบมองคนเหล่านั้นและเอ่ยปาก: "คุณผู้หญิงของพวกคุณคือใคร?"

หลินหยางเอ่ยปากออกไปเฉยๆ แต่เมื่อเข้าหูของคนเหล่านั้นกลับกลายเป็นการยั่วยุในความคิดของพวกเขา

ทุกคนจ้องมองหลินหยางอย่างดุเดือด

ผู้ชายคนนั้นอ้าปากและกระแทกเสียง: "คุณผู้หญิงของพวกเราหรอ? เหอะ พูดแล้วคุณจะตกใจ!"

เมื่อพูดจบ ชายคนนั้นก็หันตัวและเห็นเด็กผู้หญิงอายุสิบเจ็ดหรือสิบแปดปีนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างหลังพวกเขา

หญิงสาวแต่งตัวในเสื้อผ้าลำลองและแต่งตัวตามแฟชั่นเล็กน้อย แต่ในเวลานี้ เธอกำลังถือถ้วยชาและชิมอย่างหรูหรา

เธอไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ ราวกับว่าเธอไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวใด ๆ ที่นี่เลย...

"นี่คือหนานกงหยุนชิว คุณผู้หญิงสองของตระกูลหนานกงของพวกเรา! ไอพวกไม่รู้จักตายดี ครั้งนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าคุณผู้หญิงของพวกเราคือใคร?"ชายร่างใหญ่ชี้ไปที่หลินหยางและด่าทอ

"หนานกงหรอ?"

ลมหายใจของเซี่ยหม่าจางสั่น

หลายคนตกตะลง

ใครก็คงไม่คิดว่าพวกเขาจะเจอกับคนตระกูลหนานกง...

อีกทั้งยังเป็นหนานกงหยุนชิง คุณผู้หญิงที่สองของหัวหน้าตระกูลหนานกงอีก

หลินหยางมองไปทางหญิงสาวและกวาดสายตาดูเล็กน้อย

แต่น่าเสียดายที่เธอนั่งจิบชา เล่นโทรศัพท์ไม่สนใจคนเหล่านี้

เธอไม่ได้ใส่ใจคนหเล่านี้เลย

นี่คือเมืองหนานชวน!

พื้นที่ของตระกูลหนานกง

มีใครบ้้างไม่ได้รับการควบคุมโดยตระกูลหนานกง?

อย่างไรก็ตามเมื่อทุกคนคิดว่าหลินหยางจะตกใจกับชื่อของหนานกงหยุนชิงจนวิ่งหนีไป หลินหยางกลับเอ่ยปากออกมา:

"หนานกงหยุนชิวหรอ? ต้องขออภัยด้วย ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน! ไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นใคร"

เมื่อพูดเช่นนี้ ทุกคนก็ตกตะลึงเช่นกัน

หนานกงหยุนชิวที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมามองดู กวาดสายตามองหลินหยาง

"คุณ...คุณว่าอะไรนะ? คุณไม่รู้จักคุณผู้หญิงของพวกเราหรอ? คุณดูถูกตระกูลหนานกงหรอ?" ชายร่างใหญ่ตะโกนด้วยความโกรธ

"อวดดีเกินไปแล้ว!"

"ผมว่าคุณคงไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาสินะ!"

"พี่ใหญ่ จะไปเกรงใจเขาอะไรขนาดนั้น? สั่งสอนเขาแล้วค่อยว่ากันดีกว่า!"

คนตระกูลหนานกงคนอื่นตะโกนด่า

"สั่งสอนหรอ? เขาทำให้พวกเราอับอาย สั่งสอนแค่นี้หรอ? ถ้าเรื่องไปถึงตระกูล เบื้องบนตำหนิว่าพวกเราจัดการไม่ดี ทำให้ตระกูลขายขี้หน้า พวกเราจะจัดการยังไง?"

"พี่ใหญ่หมายความว่า?"

"ตัดแขนเขา แล้วโยนออกไป!"

"รับทราบ!"

มุมปากของทุกคนยกขึ้นและหรี่ตาเดินไปหาหลินหยาง

"เจ้าหนู ไม่ต้องกลัว พวกเราเป็นนักศิลปะการต่อสู้ ลงมืออย่างรวดเร็ว จะไม่ทำให้เจ็บปวดมาก ทนหน่อยเดี๋ยวก็หายไป!"

คนตระกูลหนานกงอดหัวเราะไม่ไหว หลังจากนั้นก็ยืนแขนออกมาจับไหล่ของหลินหยาง

แต่เมื่อเขาเข้ามาใกล้

พับ!